έχουν στήσει χορό μέσα στο κεφάλι μου-ίσως υπερβολικό, αλλά Φώκνερ είναι αυτός. Περίεργες μέρες:
γνωρίζω καλό και ενδιαφέροντα κόσμο (ΕΕΠΑΑ), περνάω τη φάση του να οργανωθούμε, να συσπειρωθούμε και άλλα συλλογικά και το απολαμβάνω
ο Ρίκος είναι καλός, πέρασε μια δύσκολη εβδομάδα φοβερής διάσπασης και νευρικότητας, αλλά είναι στα πολύ ικανά και τρυφερά και χαρούμενά του τώρα
θέλω να τελειώσει η ιστορία με την εγγραφή στο σχολείο (ώστε να αρχίσω να ανησυχώ για το Σεπτέμβρη αν θα έχει την ίδια ειδική παιδαγωγό, αν θα χρειαστεί συνοδό κλπ :-))
βλέπω (λόγω μαθημάτων του Θόδωρου) σε τακτική βάση κάποιους γονείς που οι ιστορίες τους με κάνουν και γυρίζω σπίτι άρρωστη
σκέφτομαι αν το ότι δεν θέλω να μού μεταφέρουν το άγχος και τη μαυρίλα τους είναι άμυνα ή βλακώδης αισιοδοξία. Επικεντρώνομαι στο Θόδωρο: ρεαλισμός ή ηττοπάθεια και φόβος για το μέλλον?
Μερικά γεγονότα που ακούω και απωθώ: συζήτηση προχτές με την Αθανασία, αναφέρονται τα ποσά που χρειάζονται για την προστατευμένη διαβίωση. Σε περίπτωση που δε συμμετέχει το κράτος/τα ταμεία πρόκειται για ποσά πραγματικά ασύλληπτα.
(παραδόξως τώρα που τα ΄γραψα νιώθω ήδη καλύτερα)
22 σχόλια:
Μαριλένα,τις φάσεις που περιγράφεις τις έχουμε περάσει και τις περνάμε κι εμείς.Η συσπείρωση χρειάζεται ,όπως άλλωστε χρειάζεται να ακούγεται και η φωνή μας όσο πιό δυνατά γίνεται.Αυτό, που μεταξύ σοβαρού και αστείου, λέγαμε με τη Μαρία ,να κάνουμε τον αυτισμό μόδα,τελικά ίσως είναι μία πολύ καλή σκέψη.
Το να ακούς ιστορίες από άλλες οικογένειες με αυτιστικά παιδιά είναι μέσα στο πρόγραμμα,και άλλες θα σε κάνουν να λες"είμαστε σε καλύτερο δρόμο" και άλλες"μακάρι να φτάσουμε σ 'αυτό το σημείο".Εμείς στην αρχή αρρωσταίναμε όταν τις ακούγαμε,τώρα πλέον τις ακούμε,τις δημοσιεύουμε(κατόπιν εγκρίσεως πάντα) και προσπαθούμε να τις κάνουμε γνωστές.Μαθαίνουμε από τις καλές και κακές εμπειρίες άλλων γονιών και ανταλλάσουμε σκέψεις και ιδέες μαζί τους.Αυτό μόνο καλό μπορεί να μας κάνει.Βέβαια έτσι το βλέπουμε εμείς και δεν αποτελεί κανόνα.Ευχόμαστε τα καλύτερα γιά αύριο και έχετε όλη μας τη θετική ενέργεια και σκέψη!!!
Εντάξει, ας συγκεντρωθώ στις ιστορίες γονιών. Μάλλον είναι και άμυνα και αισιοδοξία και άγχος μαζί. Ούτως ή άλλως όμως ο αυτισμός έχει τόσες πολλές μορφές, το κάθε παιδί έχει το χαρακτήρα του, o κάθε γονιός έχει διαφορετική στήριξη (προσωπική, οικογενειακή, οικονομική) κι αντιμετωπίζει αλλιώς την κατάσταση που ιστορίες άλλων ίσως περισσότερα μπορούν να σου πουν για το πώς αντιμετωπίζουν οι γονείς μια κατάσταση παρά για την εξέλιξη του Θόδωρου, που μόνο εν μέρει, καλώς ή κακώς, μπορείς να επηρεάσεις.
Ο Θόδωρος είναι ένα συγκεκριμένο παιδί, με δυνατότητες που μπορούν να εξελιχθούν εντός κάποιων ορίων (όπως και όλων μας), και από την άλλη και αυτό εν μέρει μόνο επηρεάζει τη ζωή σας (π.χ. νομίζω, κρίνοντας πάντα εξ ιδίων, εξίσου σημαντικό είναι πώς το παίρνετε εσείς, τα οικονομικά σας, η λοιπή ζωή).
Παλιότερα, που είχα μεγαλύτερη επαφή με γονείς (αν και μικρότερη και μπορεί μερικά πράγματα να μην τα είχα καταλάβει καλά) έβλεπα ότι μερικοί είχαν γίνει "γονείς αυτιστικού παιδιού", όπως άλλοι γίνονται "σύντροφοι καρκινοπαθούς", "παιδιά γονιού με εγκεφαλικό" κτλ. Δεν το κατακρίνω σημειωτέον, γιατί είναι ένα δύσκολο πρόβλημα και χωρίς στήριξη μπορεί να παίρνει δυστυχώς ως και τραγικές διαστάσεις. Απλά αυτό το πράγμα σε τραβάει μέσα.
Οπότε είναι φυσιολογικό να αντιδράς έτσι, νομίζω. Έχοντας ο Θόδωρος αυτισμό, ιδίως στην Ελλάδα που η κρατική στήριξη είναι αστεία και άρα οι γονείς ευθύνονται, πρακτικά και ηθικά και εντέλει πολιτικά, για το παιδί τους σε πολύ μεγάλο βαθμό, είναι αναπόφευκτο κατά μία έννοια το παιδί να σέρνει από πίσω του μία ολόκληρη κοινότητα. Αλλά ο Θόδωρος είναι μόνο Θόδωρος.
Σχετικά με τους άλλους γονείς :
«Με άλλες οικογένειες, είχαμε και άλλα κοινά ενδιαφέροντα πέρα από τα παιδιά μας και έτσι περνούσαμε κάποιο χρόνο μαζί τους για τον ίδιο λόγο που περνούν όλοι οι φίλοι. Εκείνο που είναι μοναδικό στη φιλία με άλλες οικογένειες με ειδικά παιδιά είναι η βαθιά κατανόηση: αναπτύσσεται μια σχέση πιο βαθιά απ’ ό,τι με τον ειλικρινή επαγγελματία που συμπάσχει και πάντοτε είναι εκεί, παρά τα ατελείωτα ραντεβού στα νοσοκομεία, τις περίπλοκες συμπεριφορές, τα αναπάντητα ερωτήματα. Η ανεκτίμητη συμβολή των επαγγελματιών δεν εκμηδενίζεται βέβαια, αλλά όταν ζεις 24 ώρες την ημέρα με ένα παιδί με αυτισμό, διδάσκεσαι πολύ περισσότερα απ’ ό,τι θα σου δίδασκε ένας επαγγελματίας» (Ένας πατέρας–Carpenter and Herbert, 1995).
"We may have all come on different ships, but we're in the same boat now."
King Jr. Martin Luther
@wysiwyg(:D)
Απόλυτο δίκιο (η εκτίμηση, η κατανόηση, η συμπάθεια, η στήριξη). Απλά τόσο τα εύκολα όσο και τα δύσκολα άλλων παιδιών δεν είναι απαραίτητο ότι θα τα παρουσιάσει ο Θόδωρος. Γι' αυτό και δεν χρειάζεται να αρρωσταίνει κανείς με τις ιστορίες των άλλων παιδιών.
ορίστε κι' άλλη κοινή αγάπη - ο Φώκνερ.
να σου πω,
ότι και νάναι ( άμυνα κλπ, υγιές είναι )
και ο φόβος για το μέλλον στην δική μας χώρα απολύτως επόμενος.
όπως ακριβώς είπε η butterfly όμως ο Θόδωρος είναι μόνο ο Θόδωρος.
και έτσι μοναδική είναι και η κάθε οικογένεια - κύκλος κλειστός -και οι τρόποι / διέξοδοί της.
στο κάτω - κάτω βρε αδερφέ (η) δεν είναι μόνο η αντικειμενικότης που μας στηρίζει σ αυτή τη ζωή ...
(τώρα εγώ έγινα σαφής ή σε μπέρδεψα παραπάνω;)
Καλημέρα!
Συμφωνώ με την butterfly, υπάρχουν "γονείς αυτιστικού παιδιού" με τον ίδιο τρόπο που υπάρχουν "σύντροφοι καρκινοπαθούς" κλπ., καθώς και με την ανάλυσή της γιατί συμβαίνει αυτό.
Και συμφωνώ ότι αυτή η μαυρίλα πιέζει πολύ ένα νέο γονιό που προσπαθεί και δεν καταθέτει τα όπλα. Και σωστά προσπαθεί ν' απωθεί τη μαυρίλα, γιατί η σημερινή κατάσταση κάθε παιδιού όσο κι η εξέλιξή του εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες, που δεν είναι ίδιοι για κάθε παιδί και κάθε οικογένεια.
Όσο περνούν τα χρόνια, πιστεύω ότι η μαυρίλα (όπου υπάρχει) δεν επηρεάζει πια (ε, δυναμώνουμε...), και βρίσκω πολύ σωστό και πολύ ανθρώπινο το απόσπασμα από wysiwyg, υπερισχύει η κατανόηση της θέσης του άλλου, η αίσθηση ότι είμαστε όλοι στο ίδιο καράβι.
Γιατί, παρά τις επιμέρους διαφορές παιδιών και οικογενειών, τα παιδιά με αυτισμό έχουν τρία καθοριστικά κοινά σημεία: (α) όλα χρειάζονται εξατομικευμένο πρόγραμμα εκπαίδευσης, (β) όλα περνούν λίγες ή πολλές πολύ δύσκολες περιόδους, και μαζί τους κι η οικογένεια, και (γ) δεν θα "θεραπευθούν", αλλά θα γίνουν (τυπικά τουλάχιστον) ενήλικοι με αυτισμό, και (με την εξαίρεση μόνον ορισμένων -λίγων- υψηλής λειτουργικότητας) η μεγάλη πλειοψηφία τους δεν θα μπορέσει να ζήσει ανεξάρτητα. Λόγω αυτών των τριών κοινών είμαστε όλοι στο ίδιο καράβι.
Οι γονείς με μικρότερα παιδιά ξέρουν ήδη τί συμβαίνει στην εκπαίδευση και στην δύσκολη καθημερινότητα και, όσο κι όπως μπορεί καθένας, αντιμετωπίζουν από την τσέπη τους κι από τον προσωπικό τους χρόνο τις ελλείψεις (πάντα ανεπαρκώς, ακόμη κι οι πιό εύποροι κι οι πιό "ικανοί", ας μη μιλήσω για όσους τα βγάζουν πέρα δύσκολα).
Οι γονείς με μεγαλύτερα ή (τυπικώς) ενήλικα παιδιά ήδη ψάχνουν και ψάχνονται για την προστατευμένη διαβίωση, γιατί κανείς δεν είναι αθάνατος. Μόνον που εκεί δεν αρκεί το οικογενειακό πορτοφόλι. Γιατί? Γιατί μια σωστή στέγη φιλοξενεί ένα πολύ περιορισμένο αριθμό ενήλικων με αυτισμό που πρέπει να είναι συμβατοί μεταξύ τους κι επίσης η στέγη πρέπει να λειτουργεί σωστά (όχι ασυλικά, όχι τυχαία), το οποίο κοστίζει πολλά. Αν υποτεθεί (μόνον υποτεθεί) ότι έστω μια οικογένεια αντέχει το κόστος που θα αναλογούσε στο δικό της μέλος, οι υπόλοιπες οικογένειες σίγουρα δεν το αντέχουν.
Εγώ λοιπόν θετικά την ακούω τη βουή και τη μανία. Σε αντίθεση με τη μαυρίλα (που διαλύει ζωές και δεν βγάζει και τίποτα), το άγχος κινητοποιεί ανθρώπους κι ομάδες (κι ας το δαιμονοποιούμε μερικές φορές). Αρκεί να χρησιμοποιείται δημιουργικά, να συνδυάζεται με πλήρη συνειδητοποίηση των καθοριστικών κοινών προβλημάτων και όσων αυτά συνεπάγονται, και να βγαίνει προς τα έξω για συγκεκριμένη προγραμματισμένη δράση, γιατί η πολιτεία προφανώς έχει και πρέπει να έχει ευθύνες.
Τί νόημα έχουν οι φόροι μας αν όχι για την αναδιανομή σε όσους έχουν ανάγκη? Κι έτσι γυρίζουμε στο ζήτημα της οργάνωσης και της συσπείρωσης, απ'όπου ξεκίνησες το κείμενό σου.
Sturm und Drang... :) - Και σεντόνι :)
Από τη μεριά μου το μόνο που έχω να σχολιάσω (γάτο έχω, παιδί δεν έχω κτλ.) είναι ότι εκτιμώ πολύ τη λογική που εκφράζεις μέσα από το μπλογκ σου: διβάζεις, προβληματίζεσαι, ασχολείσαι πολύ με το παιδί σου, γνωρίζεις κόσμο, σε ενδιαφέρουν τόσο το συγκεκριμένα πρακτικά, όσο και τα γενικότερα πολιτικά ζητήματα. Φαντάζομαι ότι θα είναι πιεστικό να τα συνδυάζεις όλα στο κεφάλι σου, προσωπικά πάντως σε θαυμάζω. Καλή δύναμη.
Συμφωνώ ότι κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Κάθε οικογένεια επίσης.
Όμως και οι οικογένειες έχουν κοινά στοιχεία.
(α) Όλοι θέλουμε κάπου να τα πούμε ( ή να ακούσουμε αυτά που θέλουμε να πούμε απο άλλους ).
(β) Όλοι δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε το "απόλυτο σωστό" για τα παιδιά μας, οπότε όλοι κάνουμε εκπτώσεις και συζητάμε για το εφικτό.
(γ) Όλοι μας θα έχουμε στιγμές καλές και κακές. Μαύρες και Άσπρες.
Όσο αφορά την κοινωνική μέριμνα θα πω τρία πράγματα.
(α) Η μάνα ταίζει πρώτα το παιδί που κλαίει.
(β) 1 ευρώ σε πρώιμη παρέμβαση είναι 10 σε εφηβική και 100 σε εήλικα.
(γ) Αν κάνουν πορεία 10 γονείς θα κουβαλούν 15 διαφορετικά πανώ-αιτήματα.
AΧ βρε Μαριλενα μου,σε νιωθω,οταν μαω τον Παυλο στα Μαθηματα του, νιωθω ασχημα γιατι τα περισσοτερα παιδια που βλεπω εκει ειναι ασπεργκερ και σε πολυ καλυτερη φαση απο τον Παυλο.Τα περισσοτερα στο μαθημα που βλεπω ειναι ΥΛΑ με κατι ΙQ απιστευτα,(μεχρι και 148 ),μετα παω στο κολυμβητηριο και εκει δεν ξερω γιατι, συναντω παιδια και γονεις με πολυ βαρυ αυτισμο,ειναι μεσα στη μαυριλα , και το καλημερα του ειναι μαυρο ,μου λενε τον πονο τους, καποιες μαμαδες με ζηλευουν που ο Παυλος παει σε κανονικο σχολειο και μιλαει,με κανουν να αισθανομαι αβολα χωρις να υπαρχει λογος, και , αν και το παιδι βελτιωνεται συνεχως,αυτη η προστατευομενη διαβιωση κραταει τις αυπνιες μου ως εχουν και την καταθλιψη διπλα στο μαξιλαρι για παρεα.
Αν θελουμε να κανουμε κατι , πρεπει ο αυτισμος να γινει μοδα, και δεν κανω πλακα , αν βρω το χρονο θα γραψω κατι για αυτο το βραδυ,
καλο μεσημερι σε ολους
@wysiwyg,
Στα πρώτα (α), (β) και (γ), η καλή πλευρά είναι το μοίρασμα κι η αξιοποίηση της εμπειρίας του άλλου γονιού. Η κακή πλευρά είναι, αν ένας γονιός βιώνει εξαιρετικά δύσκολα μια κατάσταση κι έχει μια μαυρίλα που τη "μεταδίδει" αδιαμεσολάβητα σε άλλους γονείς, αυτό μπορεί να βασανίσει και ν' αποθαρρύνει ένα νέο γονιό που (απολύτως φυσιολογικά) συναισθηματικά δεν έχει ακόμη την ετοιμότητα ν' ακούει και να συμπονά χωρίς όμως να επηρεάζεται αρνητικά. Η καλή και η κακή πλευρά της επικοινωνίας "ομοιοπαθών" δεν υπάρχει μόνον στον αυτισμό, υπάρχει σε κάθε σοβαρό πρόβλημα υγείας ή αναπηρίας.
Στο δεύτερο (γ), έτσι είναι όταν κανείς είναι πεπεισμένος ότι το δικό του πρόβλημα έχει προτεραιότητα, χωρίς να βλέπει και χωρίς ν' ακούει τί συμβαίνει σε άλλους. Εκεί χρειάζεται δουλειά, σ' αυτό συνίσταται η συσπείρωση.
Τα δεύτερα (α) και (β) είναι σωστά, μακάρι να τα καταλάβει κι η πολιτεία (κι εμείς οι ίδιοι). Και, βεβαίως, επειδή για πολλά χρόνια εκπαίδευση δεν υπήρξε, το ακόμη ακριβότερο κόστος (ακριβό είναι έτσι κι αλλιώς στην μεγάλη πλειοψηφία) της ενήλικης διαβίωσης δεν μπορεί ν' αφορά μόνον τους γονείς των παιδιών που είναι πια ενήλικα.
@Μαρία,
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να γίνει μόδα ο αυτισμός (τις φοβάμαι τις μόδες, περνάνε). Εκτός αν δεν κατάλαβα καλά το νόημα αυτού που έγραψες.
Αναπηρία είναι ο αυτισμός, μικρή ή μεγάλη, ανάλογα με το παιδί. Το οποίο σημαίνει ότι εμείς πρωτίστως πρέπει να βγούμε από την ενοχή (μάλιστα, ενοχή) ότι έχουμε το πρόβλημα στο σπίτι μας (έναντι των "φυσιολογικών") κι από τα ανάμικτα και εκ περιτροπής συναισθήματα ανωτερότητας ή κατωτερότητας, ενοχής ή ζήλιας ότι είμαστε καλύτερα ή χειρότερα (έναντι των "ομοιοπαθών").
@ Butterfly
Και βέβαια είναι ανπηρία,άσχετα αν δεν έχει κατηγοριοποιηθεί ακόμα στο Νόμο περί ειδικής αγωγής(βλ.τυφλοί,κωφάλαλοι,κλπ),αλλά αυτό που μάλλον εννοεί η Μαρία,είναι πως πρέπει να βγούμε και να το φωνάξουμε,να μην το κρύβουμε,να διεκδικούμε φανερά προς όλες τις κατευθύνσεις και με όλα τα μέσα.Να γίνει ευρύτερα γνωστό στον απλό κόσμο.Αυτό μάλλον εννοεί και σε αυτό είμαι απόλυτα σύμφωνος.Σίγουρα βέβαια,δεν είναι όλες οι οικογένειες έτοιμες να κάνουν κάτι τέτοιο και είναι ΑΠΟΛΥΤΑ σεβαστό.
Εμείς πάντως το μπλουζάκι του μικρού...το ετοιμάζουμε:"Με λένε Θοδωρή και είμαι αυτιστικός"
@ athanasia
H πολιτεία πρέπει να βιώσει και όχι να καταλάβει. Όταν πολιτεία απλώς καταλαβαίνει τότε απλώς δίνει υποσχέσεις, ή αλλάζει ένα καλό νόμο που δεν εφαρμόζεται με ένα άλλον καλό που δεν θα εφαρμοστεί…..
Άμα βιώσει όμως……. ( Σατανικό γέλιο από background σε λα μίζονα )
@ gasirb
Η βασική αναπηρία γύρω από τον αυτισμό είναι η άγνοια και ή έλλειψη γνώσης (awareness) σχετικά με τον αυτισμό και όχι ο ίδιος ο αυτισμός τόσο πολύ.
@ hostess
Hostess, από περαντζάδα, έγινες στέκι με τραπεζάκια έξω, βλέπω. Αν φέρει και ζιβανία ο πάντρε τότε σε βλέπω να παίρνεις και κλήση για το traffic jam στον server.
@wysiwyg
Ως πατέρας αυτιστικού και ως "ενεργά" μαχόμενος γιά τα δικαιώματά τους ,θα συμφωνήσω απόλυτα.Και όσον αφορά στην άγνοια όπως την αναφέρεις,σε πληροφορώ οτι στα "ανώτερα " κλιμάκια δεν υπάρχει καθόλου άγνοια....ζαμανφουτισμός και θάπσιμο υπάρχει(όπως επί Ολυμπιακών Αγώνων διώχνανε τους ναρκομανείς από την Ομόνοια γιά να μη φαίνονται,έτσι κ΄΄απως "ασυλοποιούν " και τα αυτιστικά παιδιά.
Και κάτι άλλο...αν π.χ. κάποιος/α από το star system των τηλεπρωινάδικων ή των κουτσομπολομεσημεριάτικων έβγαινε πως είναι στο φάσμα του αυτισμού και το δήλωνε...εκεί να δείτε γιά πότε γίνεται "μόδα" και ενημερώνονται όλοι(όπως βγήκαν κάποιοι διάσημοι και δήλωσαν πως έχουν προσβληθεί από AIDS).
gasbird ,
οταν λεω μοδα, δεν εννοω αυτο που αναφερεις, θα γραψω σχετικο ποστ, αυτο που λεω εχει να κανει με κατι στο οποιο ειχε αναφερθει παλιοτερα ο Αθηναιος και συμφωνω απολυτα.Με τη διαφορα οτι πρεπει οι γονεις, ή καποιοι απο τους γονεις να παρουν την αποφαση να εκτεθουν, αλλα θα γραψω αναλυτικα για αυτο.
Αθανασια,
ναι, νομιζω οτι δεν καταλαβες τί εννοω λεγοντας, μοδα, αλλα δεν το εξηγησα καν.Οσο για τα αναμεικτα συναισθηματα, απο την πλευρα μου δεν ειναι συγκριτικα ως προς το επιπεδο του Παυλου,βλεπω τα αλλα παιδια στο μαθημα της ειδικης αγωγης, ξερω οτι ο Παυλος πριν απο 3 χρονια καπως ετσι ηταν, και αναρωτιεμαι αν θα μπορεσει να φτασει στο επιπεδο αυτο ετσι ωστε να μην χρειαζεται ...προστατευομενη διαβιωση.Για την ωρα αυτο ειναι απλως ονειρο.Καταλαβαινω την Μαριλενα ...γιατι και εγω αποφευγω αυτους που βγαζουν μαυριλα.
wysiwyg
wysiwyg
βλεπω εχεις καλη μνημη και συγκρατεις ατακες(περαντζαδα).Κρατα ενα nick name και μην αλλαζεις συνεχεια , ζαλιζομαι
@ Maria-Maria
Count us in!!!
Αναπηρία είναι ο αυτισμός, μεγαλύτερη μάλλον νομίζω ότι είναι η δικιά μας αδυναμία να τον αντιμετωπίσουμε, όπου κι αν τον συναντάει ο καθένας μας.
Καλό μας βράδυ πια
Αναπηρία είναι ο αυτισμός, μεγαλύτερη μάλλον νομίζω ότι είναι η δικιά μας αδυναμία να τον αντιμετωπίσουμε, όπου κι αν τον συναντάει ο καθένας μας.
Καλό μας βράδυ πια
Παίδες, δε με ενοχλούν οι ιστορίες επειδή τις προβάλλω στο Θόδωρο, μου είναι ψυχοφθόρο να συναναστρέφομαι ανθρώπους που δεν έχουν ξεπεράσει ακόμα το πένθος τους για τον αυτισμό. Φυσικά δεν τους κρίνω, απλώς δυσκολεύομαι και καταπιέζομαι λιγάκι. Εγωιστικό λίγο, αλλά αν δεν τα πω στο blog σε ποιον θα τα πω?
Κατά τ' άλλα και για κάποιο παράδοξο λόγο συμφωνώ με όλους, με τη δε Φωτούλα δυο φορές. Σας καλημερίζω και οσονούπω ΚΔΑΥαναχωρώ.
...και είναι στα πολύ ικανά του και τρυφερά και χαρούμενά του, τώρα...γεια σου βδε Μαριλενάκι:), απ τις καλύτερες φράσεις που άκουσα τελευταία...όπως κι όλοι μας ο Θόδωρος, αν τη βλέπαμε τη ζωή μας όλοι λίγο παραπάνω στο τώρα, λέω ότι όλα θα ταν πιο εύκολα αντιμετωπίσημα.
Όσο για τους γονείς, άμυνα ναι εγωιστική και πολύ πολύ καλώς τοποθετημένη για μένα...και πως αλλιώς να σε προστατέψεις...κι αυτό το άγχος κι η μαυρίλα των άλλων που δύσκολα μπορείς να το κάνεις ζάπι...ίσως συνειδητά ή υποσυνείδητα να κρατάει πολλούς γονείς απ τη συμμετοχή σε προσπάθειες συλλογικές, φιλενάδα.
Καλή ευκολία και καλή δύναμη :) με τους καρεκλοκενταυρους
Ρουλάκι, συμπαθητικά πήγαμε, θα δούμε. Αυτό το τόσο χαριτωμένο "καλή ευκολία" το άκουσα κι από άλλο βόρειο εσχάτως, πολύ ωραία ευχή :-)
Δημοσίευση σχολίου