Ενώ σε διάφορα o Θόδωρος σημειώνει ασύλληπτες προόδους (ερωτήσεις, αυθόρμητος λόγος, παρέα με παιδάκια) είναι κ δυο τρία πραγματάκια, σφόδρα αυτιστικά δείγματα συμπεριφοράς, που γιγαντώνονται τον τελευταίο καιρό.
Τα καταραμένα τα κεριά έχουν γίνει σούπερ εμμονή, μπορεί να κάψουμε και τρία πακέτα την ημέρα και τα αναζητάμε σα δαιμονισμένοι στα σούπερ μάρκετ. Μέχρι και στις πωλήτριες απευθύνεται ο ίδιος προκειμένου να τα βρει και έγω κάνω τη μεταφράστρια.
Πολύ επαναλαμβανόμενος λόγος, ξυπναέι το πρωί με μια φράση που του έχει κολλήσει και τη συνεχίζει όλη μέρα.
Το άλλο εκνευριστικό είναι μια συμπεριφορά που έχει εξελιχθεί σε αυτοτραυματιστική. Η ονυχοφαγία ήταν πάντα έντονη, αλλά τώρα φτάνει σε σημείο να κάνει τα δάχτυλα να ματώνουν και να παρατηρεί τα ίχνη που αφήνουν. Ή πολύ χαμηλά όρια πόνου ή τον έχει αγχώσει πολύ η αλλαγή του προγράμματος, τα πρωινά στο σπίτι.
5 σχόλια:
Καλημέρα Μαριλένα! Ε, αυτιστικός είναι ο Θόδωρος, θα τον δείξει τον αυτισμό του πού και πού! :)
Εντάξει, σοβαρεύομαι. Κούραση με τα κεριά, ελπίζω να μην είναι ακριβά τουλάχιστον. Από την άλλη, δέστο θετικά, δεν είναι καλό που απευθύνεται μόνος του στις πωλήτριες για να πάρει αυτό που θέλει και δεν περιμένει μόνο από σένα;
Καλά, αυτό για τη φράση το κάνω κι εγώ συ-νε-χώς. Νόου κόμμεντ.
Τα αυτοτραυματιστικά τα έκανε κι η αδελφή μου, μάλλον πολλοί. Δεν ξέρω καθόλου γιατί το κάνουν οι αυτιστικοί. Κάποτε μου είχε εξηγήσει ένας καθηγητής που ειδικευόταν στον πόνο ότι γενικά οι άνθρωποι που αυτοτραυματίζονται (μη αυτιστικοί) παίρνουν κάποια ικανοποίηση απ' αυτό, νιώθουν "πραγματικοί", είναι άλλωστε συνήθως πολύ κλειστοί και ντροπαλοί άνθρωποι (δεν ξέρω ούτε αν είναι η σωστή λέξη ούτε η σωστή ερμηνεία). Αυτό που ξέρω πάντως σίγουρα είναι ότι το σώμα εκκρίνει φυσικά παυσίπονα, άρα "φτιάχνεσαι" με τον ελαφρύ πόνο. Γι' αυτό και μερικοί άνθρωποι εθίζονται στο καυτερό φαγητό, γιατί ερεθίζει τους υποδοχείς των εγκαυμάτων.
Και μετά την άχρηστη πληροφορία της ημέρας, αποχωρώ.
Καλημέρα!
Η Χριστίνα έχει περάσει από διάφορες καρα-εμμονές. Στην πορεία κατάλαβα ότι οι εμμονές της περνούσαν μόνον αφου τις χόρταινε ή έπαιρνε απ' αυτές ό,τι της χρειαζόταν. Κι είναι παράξενο ότι κάθε εμμονή της κόπηκε όχι σταδιακά, αλλά μαχαίρι - κατά μυστηριώδη τρόπο.
Για τον αυτοτραυματισμό έχω παρατηρήσει ότι στη Χριστίνα χρονικά συνδυαζόταν με άγχος (αλλαγή προγράμματος, ασυνήθιστη εμπειρία-ακόμη και πολύ ευχάριστη, προσπάθεια αυτοσυγκράτησης για κάτι απαγορευμένο, προσπάθεια να πείσει να γίνει το δικό της, μαμά ενοχλημένη για κάτι που έκανε). Σήμερα συμβαίνει σπάνια, εξακολουθεί όμως να συνδυάζεται χρονικά με κάτι αγχογόνο.
Ενοχλητικά και τα δύο. Και το δεύτερο στενόχωρο να το βλέπεις (εγώ αισθανόμουν ένοχη). Τόσο που δεν μου φτάνει το βαθυστόχαστο (αλλά μάλλον αληθινό) ότι είναι σημάδια αναμενόμενα και, πιθανότατα, εξελικτικά αναγκαία.
Τσίμπα ένα φιλί για πρωινό, δικιά μου εμμονή (εξόχως σπανία)
Καλημέρα σε όλους μας
παρακολουθώ μην νομίζετε (όλες εννοώ) απλώς πήζω.
και για τα βιβλία ενημερώθηκα όμως
και η καινούρια εμφάνιση μου άρεσε πολύ (καλοκαιρινή άπλα)
και τίποτα από τα τρία προαναφερθέντα δεν μου μοιάζει ανησυχητικό
(πρωινή φράση / ματωμένα δαχτυλα μουά ωσί - όχι ότι αυτό πρέπει να σε παρηγορήσει βέ βαι α !!!)
νομίζω πως θα πάρουν λίγο χρόνο για να αντικατασταθούν από κάτι καινούριο όλο και λιγότερο επώδυνο για τον Θοδωρή και τη μαμά του.
Butterfly, καθόλου άχρηστη η πληροφορία, τα έχω διαβάσει κι εγώ αυτά (προκειμένου να απενοχοποιηθώ που λέει η Αθανασία παρακάτω).
Αθανασία, μέχρι την Τετάρτη που θα ξεκινήσει τη δουλειά σπίτι (κάπως ακούγεται αυτό) ο Ρίκος θα τρελαθεί στο άγχος-πάντως χτες στο gasbirdέικο περάσαμε καλά.
Φωτούλα ημών, κι από μας θερμοί ασπασμοί, κουνηθήκατε χτες?
Holy, αυτό με τον αυτοτραυματισμό πρέπει να το κοιτάξεις :-p :-).
Δημοσίευση σχολίου