Από το autismvox και το cnn διαβάζω για τη Sue. Η μαμά της περιγράφει τη ζωή με τη Sue και τις σχέσεις μεταξύ τους. Ως μωρό και νήπιο η Sue αντιμετωπίζει τους γονείς και τον αδερφό της σαν μέσα ικανοποίησης των αναγκών της. Η μέθοδος επικοινωνίας της είναι το κλάμα, ενώ όταν αρχίζει να περπατάει τους πιάνει από το χέρι και τους κατευθύνει προς το αντικείμενο που θέλει. Η μαμά νιώθει ότι πρόκειται για μονόδρομη σχέση και επικοινωνία. Η σχέση της με τον αδερφό της είναι σχέση με άλλον έναν που την επιτηρεί, δεν μπορούν να παίξουν μαζί αφού με την πρώτη ευκαιρία εκείνη θα καταστρέψει τα παιχνίδια του.
Η καθοριστική αλλαγή έρχεται όταν η Sue με τη βοήθεια της μητέρας της αρχίζει να επικοινωνεί μέσω του υπολογιστή. Επαναπροσδιορίζονται οι σχέσεις της οικογένειας, ο μπαμπάς εκτιμά το μαθηματικό ταλέντο της, οι σχέσεις των αδερφών γίνονται πιο ουσιαστικές και η Sue έχει γνώμη για πολλά. Ξεκινάει η ίδια συζητήσεις που την ενδιαφέρουν αρχίζοντας με τη φράση "ρώτα με για …".
Αυτό ήταν πολύ έντονος Ρίκος τελευταίας εσοδείας. Ο Ρίκος τσαντίζεται για διάφορα που τον αναστατώνουν, κλαίει και φωνάζει. Όταν ηρεμεί με πλησιάζει και με άλλο ύφος ρωτάει: "Γιατί έκλαιγα?", "Εσύ να μου πεις γιατί έκλαιγες", "Έκλαιγα, γιατί κλπ κλπ". Μπας και διαβάζει και εφαρμόζει τίποτα εγχειρίδια αυτοβοήθειας εν αγνοία μου, "ανάλυσε το θυμό σου κλπ"?
5 σχόλια:
Το κλάμα ως μέθοδος επικοινωνίας κι οι γονείς και τ' αδέλφια ως μέσα ικανοποίησης των αναγκών:
τόσο κλασικό στον αυτισμό...
Κι αφού εμπεδώσουμε όλοι μας πολύ καλά τί σημαίνει (συναισθηματικά και πρακτικά) μονόδρομη σχέση και επικοινωνία, έρχεται μια μαγική στιγμή που το παιδί αρχίζει να δίνει κι αυτό.
Κάπως έτσι:
"And so it was that later
as the miller told his tale
that her face, at first just ghostly,
turned a whiter shade of pale"
(Procol Harum - A whiter shade of pale) [είσαι μικρό εσύ βέβαια, τραγούδι του 67 είναι]
Μερικές φορές χαμογελάω [αν και δυσκολεύομαι (ή δεν θέλω) να εξηγήσω γιατί] όταν κάποιος/α ισχυρίζεται ότι δεν γίνεται να δίνεις αν δεν παίρνεις...
:)
Όπως στον Καρυοθραύστη και το Toy Story ε, με το που φεύγεις ο Ρίκος κατεβάζει τη βιβλιοθήκη σου; :)
Όταν ήμουνα μικρή απορούσα τι να σκέφτεται η αδελφή μου όλη μέρα, με βασάνιζε πραγματικά το θέμα. Κατά την έκτη δημοτικού πήγαινα κάθε βράδυ στο κρεβάτι της και της διηγούμουν τη μέρα μου στο σχολείο, με ποιους έπαιξα, τι είπε η δασκάλα, ποιο αγόρι μου άρεσε, τέτοια - και πάντα κατέληγα ρωτώντας "εσύ τι νομίζεις;" Δε μου πήρε καιρό να διαπιστώσω ότι αφαιρούνταν όταν της μιλούσα, και πίστευα ότι δεν καταλάβαινε κιόλας. Όταν πια ανέφερε το αντικείμενο του πόθου μου, ονόματι Κυριάκος, μπροστά στον πατέρα μου, τότε έκοψα τις περιγραφές της μέρας διά παντός.
Όταν μερικά χρόνια μετά άρχισε να λέει "είμαι λυπημένη", "θύμωσα", θυμάμαι είχα χαρεί πάρα πολύ-και για την ίδια και για μας. (γκομενικά πάντως δεν της λέω :) )
Σκασμένο ένα αμυγδαλίτιδα, λαρυγγίτιδα, πυρετό, σκασμένο δύο σα να ανεβάζει πυρετό, σκασμένο τρία πονόλαιμο αδιάγνωστης ακόμα αιτίας, άντρας φαρυγγολαριγγίτισα (διαγνωσμένη) και μπήκε ένας φλώρος (πουλί) κοπάνησε στο παράθυρο έπεσε κάτω, αιμορράγησε και μου έμεινε και αυτός για περίθαλψη.
Θέλω να βάλω τα κλάμματα και χρειάζομαι κάποιον να τον χειριστώ επειγόντως
(ψυλλιάζομαι ότι άλλο ήταν το θέμα του ποστ, αλλά κάπου έπρεπε να πω το πόνο μου)
Καλό μας βράδυ
Υ.Γ. Τα ασιδέρωτα πάνε για καινούργιο ατομικό ρεκόρ
απαντάω μόλις βρω πισι κ 2' :-(
Αθανασία, θα κοιτάξω στο youtube το τραγούδι.
Butterfly, τι περίεργο να πετυχαίνει κανείς αυτή την ισορροπία με ένα σχόλιο, κ συγκινητικό κ αστείο κ γλυκό κ τρυφερό.
Φωτούλα, περαστικά σε όλους, του φλώρου-του πουλιού-συμπεριλαμβανομένου.
Δημοσίευση σχολίου