10.7.08

Δεν είμαστε όλοι αυτιστικοί, Ρίκο

Παλιότερα ο Ρίκος σε μια προσπάθεια να διώξει τον Αργύρη από τα πόδια του, τον προέτρεπε να κάτσει να κοιτάζει τις μπίλιες που περιστρέφονται και πέφτουν από το πάρκινγκ.

Προχτές μίλαγα με μια δασκάλα του και μου έλεγε ότι προκειμένου να τον αφήσει να κάνει κάποια πονηριά πήγε να την παρασύρει ως εξής: «Εσύ τώρα κοίτα λίγο το φως». Φαντάζομαι ότι ήλπιζε πως η δασκάλα θα καρφωθεί στη λάμπα, θα μισοκλείνει τα μάτια, θα κολλήσει για ώρα να κοιτάζει το φως να διαθλάται ενώ εκείνος θα 'κανε τα δικά του ανενόχλητος.

7 σχόλια:

mamma είπε...

Εδώ κολλάει μια από τις πολύ αγαπημένες μου φράσεις "έτσι είναι αν έτσι νομίζετε".

Διάβασα τις παραπομπές σου και συγκινήθηκα. Τέρας! [η μάσκαρα δεν είναι αδιάβροχη].

Καλημέρα:))))
Έρχεται Σ/Κ

Ανώνυμος είπε...

Τον αδικείς. Όλα αυτά είναι ασκήσεις που μας ανοίγουν 'πόρτες' εσωτερικού διαλογισμού και πνευματικών αναζητήσεων. Για την ακρίβεια χαίρομαι που η εργασία μου, μού επιτρέπει να περνάω αρκετές ώρες με αυτόν ακριβώς τον τρόπο.

athanasia είπε...

Ο Ρίκος έχει αυτισμό, αλλά έχει κι εξυπνάδα: Όπως όλοι μας, προσπαθεί να βρει έναν τρόπο να ξεφορτώνεται όποιον τον ζαλίζει. Κι όπως συμβαίνει σ' όλους μας, ο τρόπος που σκέφτεται είναι -όσο να 'ναι- βασισμένος σε πράγματα που ενδιαφέρουν τον ίδιο (κι ελπίζει ότι θα ενδιαφέρουν κι αυτόν που θέλει να ξεφορτωθεί).

Πάντως, δεν ξέρω για σένα, τον Αργύρη και τη δασκάλα, αλλά εγώ απορροφώμαι σε κάτι και χωρίς προτροπή, με διάθεση απομόνωσης. Το κακό είναι ότι αυτό δεν συμβαίνει πάντοτε σε αρμονία με την διάθεση των γύρω...

Καλημέρα! :)

Ανώνυμος είπε...

εγώ ξέρω σίγουρα - υπερθεματίζοντας στην Αθανασία - πως θα κοιτούσα τη λάμπα.

Μαριλένα είπε...

Mamma, έλα μωρέ. Και τώρα θα κάνω αυτό που σιχαίνεται η Αθανασία και θα ρωτήσω από αυτό εδώ το βήμα πότε θα ξανα-κουλτουρο-βγούμε?

Ανώνυμε, απόπειρα χιούμορ είναι το 99,99% των ποστ, τουτουνού συμπεριλαμβανομένου.

Αθανασία+Holly, με τρομάζετε και δεν θα σας ξανασυνοδεύσω σε δημόσιο χώρο-Προχωρήστε, κορίτσια, μετά θα δούμε τις λάμπες!

mamma είπε...

Εμένα μου αρέσεις όταν ανεβαίνεις στο βήμα!
Νομίζω πως μπορούμε να τα πούμε κι εντός της οικίας του σπιτιού μας [του δικού μου εννοώ] ;-)

Μας αρέσουν τα μπουγέλα:) και ας μην είναι η επιτομή της τέχνης;)

Μαριλένα είπε...

Mamma, ευχαριστούμε :-).