Το σπίτι σε γενικές γραμμές είναι αρκετά καθαρό, το τεστ της πατούσας πιάνει από την τραπεζαρία μέχρι τις κρεβατοκάμαρες (τεστ πατούσας: περπατάω ξυπόλητη από το ένα μέρος στο άλλο και δεν πρέπει να νιώσω τίποτα στις πριγκηπικές πατούσες αλλά ούτε και να αποχτήσουν χρωματάκι) και ξετρύπωσα και τις τελευταίες φακές που είχε σκορπίσει ο Ρίκος μέσα στο χειμώνα.
Το ερώτημα είναι, μπορούμε να έχουμε ένα τέτοιο σπίτι και αφού γυρίσουν τα παιδιά και δη το συγκεκριμένο παιδί?
Διαβάζω στο συμπαθέστατο FAQ-εγχειρίδιο «έχω ένα αυτιστικό παιδί, δεν προλαβαίνω τις δουλειές του σπιτιού, θα είναι πάντα έτσι?»
(Απάντηση δική μου: ναι, θα είναι πάντα έτσι)
Απάντηση βιβλίου: κάνε μια λίστα, σημείωσε τις πιο δύσκολες και τις πιο επείγουσες δουλειές, δώσε τους προτεραιότητα, κόψε τις μη πιεστικές και συμβιβάσου ότι δε γίνονται όλα. Συνδύασε κάθε δύσκολη δραστηριότητα με κάτι ευχάριστο και φέρσου πονηρά, πχ αν το σουπερμάρκετ είναι δύσκολη δουλειά και έχεις και μαγείρεμα, τάξε του παιδιού να του ψωνίσεις κάτι να φάει που του αρέσει σαν επιβράβευση αν είναι συνεργάσιμο στα ψώνια.
4 σχόλια:
Καταπληκτικό το "τεστ της πατούσας". Εγώ θα ανεβάσω σύντομα το τελευταίο έργο του μεγάλου καλλιτέχνη Μanuel Tryfo, "Στραπατσάδα σε λινοβάμβακο καμβά". Σπουδαίος πίνακας σου λέω, σε ντοματί και λαδί αποχρώσεις τρέλα!
Δεν μπορούμε, μάλλον. Μπορεί με ολόκληρη αρχοντιά και μισή απόλαυση... :)
Popelix, ανυπομονώ, δώσε λινκ.
Αθανασία, ακριβώς, θέμα ισορροπιών.
Καλημέρα!
Για ρίξε μια ματιά στα παρακάτω links:
http://popelix.blogspot.com/2008/07/blog-post_30.html
http://popelix.blogspot.com/2008/07/blog-post.html
Καλές διακοπές!
Δημοσίευση σχολίου