Πας για ένα (ένα λέμε, κουμπάρε, ένα, όχι τρία) ποτό το βράδυ, διαπιστώνεις ότι μιάμιση τη νύχτα η Αθήνα είναι ολοζώντανη, ότι τα ξενύχτια σε έχουν ξεπεράσει και είναι για τους πιο μικρούς ή έστω τους καινούριους γονείς, ότι ορισμένες φιλίες του ΕΜΠ είναι (τουλάχιστον) για πάντα και συνεχίζονται κάθε φορά από εκεί που τις έχεις αφήσει.
Η μεγάλη ζωή συνεχίζεται..
6 σχόλια:
Καλημέρα, επειδή πρόκειται για ένα από τα αναπάντητα ερωτήματα που βασανίζουν την ανθρωπότητα, σε παραπέμπω στην απάντηση που έχει δώσει μια φίλη μου και με καλύπτει και ελαφρώς με παρηγορεί (λέμε τώρα): δεν είναι γεράματα, είναι ωριμότητα!
Προχθές βράδυ γυρίζαμε γύρω στις 3:00 σπίτι, με τα παιδιά μαζί, έξω ήταν σα να ήταν μόλις 10:00, στο ραδιόφωνο ένα ποτ πουρί δεκαετιών με παραπομπή σε καθαρόαιμη κραιπάλη.
Φωνάζω κοπανώντας το ταβάνι του αυτοκινήτου (κάτι μου λέει ότι κάπως αλλιώς το λένε και όχι ταβάνι) "μου έχει λείψει η νύχτα" και ακούω τη Νερίνα να λέει "εμένα πάλι καθόλου, τη βλέπω κάθε βράδυ"
:((((((
Καλή μέρα σε όλους μας
Υ.Γ. ΔΕ ΦΕΥΓΩ, ΣΤΡΑΒΩΣΕ :((((((((((
Διόνα, σωστή προσέγγιση, some age others mature :-).
Φωτούλα, ίδια αίσθηση, ακριβώς. Κρίμα που στράβωσε, έλα Νάξο :-).
Και θα συνεχίζεται και θα συνεχίζονται, λόγω τιμής!
Καλημέρα, τι κάνετε;
E, όχι και γεράματα... Παιδικό πρόγραμμα πες καλύτερα. Όταν βρίσκεται κανείς να μείνει με τα παιδιά ξεπορτίζουν κι οι μεγάλοι. :)
Elf, ωραία φαίνεται ότι περάσατε, χαίρομαι.
Αθανασία, ακκιζόμεθα ας πούμε :-).
Δημοσίευση σχολίου