Μια ιστοριούλα της Isabelle, οικειότητα δεν είναι μόνο το σεξ.
Σε ένα ίδρυμα αντιμετωπίζουν το εξής πρόβλημα συμπεριφοράς με τους τροφίμους: αφ’ ής στιγμής ξεφύγουν από την επιτήρηση επιδίδονται σε σεξουαλικές πράξεις, στην τουαλέτα, στην ύπαιθρο και δε συμμαζεύεται. Το ίδρυμα καλεί την Dorothy Griffith (αν ενθυμούμαι καλώς) να δώσει λύση.
Εκείνη επί ένα εξάμηνο περνάει τους πάντες από σεξουαλική εκπαίδευση. Παράλληλα χτίζει ένα μικρό σπίτι με καθιστικό, κουζίνα, μπάνιο, κρεβατοκάμαρα και καλεί τους τρόφιμους να δηλώσουν σε λίστα αν θέλουν να περάσουν χρόνο στο σπιτάκι και με ποιον. Ο μόνος όρος είναι να πουν μετά πώς πέρασαν το χρόνο τους.
Εκ των υστέρων αποδεικνύεται ότι μόνο το 5% όσων πήγαν στο σπιτάκι έκαναν σεξ, οι υπόλοιποι μαγείρεψαν, είδαν τηλεόραση, κάθονταν μαζί, ξέφυγαν από την επιτήρηση σε μια επίφαση κανονικής συντροφικής ζωής. Είχαν ανάγκη την οικειότητα και τη συνύπαρξη μακριά από τους κανόνες του ιδρύματος για λίγο. Τέλος ιστορίας.
Κλείνοντας, η όποια σύγκριση μεταξύ Ελλάδας και Δανίας, Ολλανδίας, Καναδά και Αυστραλίας που μας μετέφεραν οι ομιλητές ήταν απογοητευτική: εκεί έχουν θεσπιστεί πλαίσια για τη σεξουαλικότητα των αυτιστικών ατόμων, εδώ φέτος έγινε υποχρεωτικό το σχολείο για τα άτομα με αναπηρίες.
Αγαπημένη φίλη πήγαινε το αυτιστικό παιδί της σε σχολείο για παιδιά με νοητική στέρηση 20 χρόνια πριν, σε παρόμοιο ειδικό σχολείο πηγαίνει ο Ρίκος τώρα. Όλος αυτός ο θυμός των γονιών πότε θα μετουσιωθεί σε κάτι ουσιαστικό δεν ξέρω.
7 σχόλια:
Το ξέρεις ότι έχεις πολιτικό μπλογκ, παρόλο που δεν του φαίνεται; Την καλημέρα μου.
Και βέβαια η ποιότητα ζωής που εξασφαλίζουμε στα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι πολιτικό θέμα. Το κακό είναι ότι απασχολεί μόνο τις οικογένειες των ατόμων με ιδιαιτερότητες. Οι υπόλοιποι πολίτες αδιαφορούν και ακόμη χειρότερα οι πολιτικοί που οφείλουν να δείξουν ενδιαφέρον ασχολούνται ευκαιριακά.
Οι πολίτες δεν αδιαφορούν απλά, δεν γνωρίζουν και ό,τι δεν γνωρίζουμε μας προκαλεί τον τρόμο. Αυτή τη στιγμή η Εταιρία κάνει μια συστηματική προσπάθεια να βγει στον κόσμο, να προσελκύσει τις οικογένειες που ζουν με την αναπηρία και να ενημερώσει τους υπόλοιπους. Η πρόοδος δεν έρχεται από τη μια μέρα στην άλλη. Οι δρόμοι ανοίγουν δύσκολα, όμως τελικά, ανοίγουν.
Οι συγκρισεις φιλενας αφορουν πολλους τομεις ...δυστυχως.
Καλημέρα! Πολύ διαφωτιστική η ιστορία με το σπιτάκι.
Είμαστε λαός χωρίς παιδεία, δυστυχώς. Κι από κει ξεκινούν όλα.
Οι αναπόφευκτες συγκρίσεις...
Η ιστορία μου είναι εξαιρετικά πειστική. Απ' όσα έχω δει τόσα χρόνια, τα παιδιά που είναι σχετικά καλά κοινωνικοποιημένα κι αισθάνονται ότι παίρνουν οικειότητα και συντροφικότητα, συνήθως δεν έχουν δύσκολη σεξουαλική συμπεριφορά, κι αν είχαν για ένα διάστημα, σε κάποιο σημείο μπαίνουν τα αναγκαία όρια του πού και πότε.
Όμως, η κοινωνικοποίηση, η οικειότητα κι η συντροφικότητα είναι άθλος χωρίς εκπαίδευση, ηρεμία στο σπίτι και πολλή βοήθεια από ειδικούς και μη. Σ' αυτή τη χώρα, ο γονιός αυτά τα διασφαλίζει, όσο μπορεί, από το οικογενειακό εισόδημα, γιατί από αλλού δεν έχει να περιμένει τίποτε ακόμη.
Θυμώνω και στενοχωριέμαι όταν βλέπω γονείς κι ολόκληρες οικογένειες να ζουν απίστευτες καταστάσεις μέσα κι έξω από το σπίτι, και ξέρω ότι έμειναν εντελώς αβοήθητοι κι είναι ήδη θαύμα ότι επιβιώνουν (όχι, δεν ζουν, επιβιώνουν απλώς, από ανάγκη να υποστηρίξουν και μόνον). Όσοι είμαστε σε καλύτερη κατάσταση, ξέρουμε ότι το όποιο δικό μας "καλύτερο" σήμερα, σε πολύ μεγάλο βαθμό οφείλεται στα οικονομικά της οικογένειας.
Ναι, είναι και πολιτικό ζήτημα όλο αυτό...
Κώστα, γεια σου, το θεωρώ φιλοφρόνηση και σ' ευχαριστώ :-).
Ανώνυμε, κι εμείς είμαστε εσωστρεφείς ενίοτε και αναποτελεσματικοί, διασπασμένοι και χαμένοι στο μικρόκοσμό μας. Νομίζω.
Αθήναιε, κάνει όντως μια σημαντική προσπάθεια και με πολύ σημαντικούς ανθρώπους στο πλευρό της :-).
Μαρία, μαζί ήμαστε, τα λέγαμε, συμφωνούσαμε.
Mamma, για να δούμε.
Αθανασία, ακριβώς αυτό. Έλεγε ο Χαροκόπος ότι στην Ελλάδα οι γονείς χρηματοδοτούν εκπαίδευση και διαβίωση των παιδιών τους, οι επαγγελματίες πληρώνουν πανάκριβες επιμορφώσεις και συντηρείται αυτός ο φαύλος κύκλος.
Δημοσίευση σχολίου