Το πρόσωπό σου αύριο

(ο τίτλος είναι το πιο πρόσφατα μεταφρασμένο βιβλίο του Χαβιέ Μαρίας, μ’ αρέσει όπως και άλλοι του τίτλοι, «αύριο στη μάχη να με σκεφτείς» ή το «καρδιά τόσο άσπρη»-από τον Σέξπηρ, νομίζω, αμφότεροι).

Πώς μειώνει το ζουμ ο φακός και ενώ εστίαζε τις λεπτομέρειες βάζει περισσότερη «μεγάλη εικόνα» μέσα? Κάτι τέτοιο μού συμβαίνει τελευταία, αφορμή πρώτη ο καφές με την Ε., εν συνεχεία μια εκ βαθέων συζήτηση με την Πέγκυ-και στο background η περιρρέουσα μελαγχολία των ημερών.

Νομίζω ότι στη συνάντηση με τη Ε έγιναν οι πρώτες ρωγμές στο προσωπείο του «όλα είναι υπό έλεγχο, όλα πάνε μια χαρά».

Με την Ε μιλάμε ηλεκτρονικά καιρό, μοιραζόμαστε τις ίδιες απόψεις στα βασικά-νομίζω-αλλά συναντώντας τη διαπιστώνω ότι βρίσκεται έτη φωτός μπροστά μου όσον αφορά την επαφή με την πραγματικότητα. Εκείνη συνειδητοποιεί ότι στο μέλλον τα παιδιά μας μπορεί να έχουν μεγάλες απαιτήσεις, εγώ εστιάζω στις μικρές καθημερινές κατακτήσεις του Ρ και χάνω τη συνολική εικόνα. (Δε χρειάζεται να πούμε ποια μπορεί να είναι πιο χρήσιμη στο σύνολο και ποια μόνο στο Ρίκο).

Ρωτάω την Πέγκυ για το Ρίκο. Παρότι αποφεύγω τις ερωτήσεις που αφορούν το μέλλον, ρωτάω πώς βλέπει το Ρίκο και τι βαθμό αυτονομίας τον βλέπει να κατακτά. Οι απαντήσεις είναι «ένα μετρίων δυσκολιών και μετρίων δυνατοτήτων παιδί», για την αυτονομία-και δικαίως-δεν μπορεί να κάνει πρόβλεψη.

Και μετά έγινε η δολοφονία, ένιωσα ανίκανη και συνένοχη και το ατομικό μπλέχτηκε με το γενικό.