26.1.09

Ανάγνωσης συνέχεια


Αφού με αρκετές επαναλήψεις ο Ρίκος κατέκτησε τον προφορικό χωρισμό των λέξεων σε συλλαβές προχωρήσαμε στο επόμενο στάδιο: συλλαβές σε χαρτάκια, η ζωγραφιά από πάνω κι ο Ρίκος κολλάει τις σωστές συλλαβές με τη σειρά. Εν συνεχεία έχει δικαίωμα να ζωγραφίσει με το γνωστό μένος το σκίτσο.

Ενώ προχωράω καρκινοβατώντας στα της ανάγνωσης, έχω αφήσει εντελώς στη μοίρα του τον τομέα των μαθηματικών, όπου ωιμέ, κάνουν διαιρέσεις (!).

Διάβασα το Υποβρύχιο, το ημερολόγιο ενός εφήβου, βιβλίο που ορισμένοι συγκρίνουν με το Φύλακα στη σίκαλη. Απολαυστικό, αλλά άλλος πλανήτης η εφηβεία. Μάλλον ποτέ δεν υπήρξα το έξυπνο, αστείο, ευαίσθητο, τρελαμένο τυπάκι που είναι ο έφηβος ήρωας. Ή υπήρξα και ξέχασα μεγαλώνοντας-αμφιβάλλω. Ίσως επειδή είμαι μια από αυτούς: "Μπορεί να ακούγεται μαρξιστικό –η αποξένωση του εργάτη από αυτό που παράγει– αλλά είναι αληθινό. Περνάει η μέρα στο γραφείο και έχεις στείλει είκοσι e-mail και έχεις γράψει τρια μέμο. Δηλαδή, τι έχεις κάνει ακριβώς; Δεν μπορείς να το εξηγήσεις στο παιδί σου, αν σε ρωτήσει..."

9 σχόλια:

mamma είπε...

Πιστεύω, και το λέω όπου βρεθώ κι όπου σταθώ, ότι "Η αποξένωση του εργάτη :-P από την δημιουργία έχει οδηγήσει πολλούς της γενιάς μας στο ντιβάνι του Ψ" όμως εγώ είμαι γνωστή ψυχάκιας οπότε μπορώ να λέω ό,τι θέλω, ναι;

Είπαμε, ζενννννν!

υγ. το dvd ταξιδεύει από την Παρασκευή :)

butterfly είπε...

Διαιρέσεις;!

Κοίταξε τώρα, το Υποβρύχιο δεν το'χω διαβάσει, οπότε δεν ξέρω τι ακριβώς τυπάκι ήταν ο ήρωας. Αλλά έξυπνο, αστείο, ευαίσθητο, τρελαμένο τυπάκι είσαι και τώρα, εύκολα! (το οποίο μού θυμίζει: λέγαμε με φίλη για το πόσο προσέχουν την εμφάνισή τους τα σημερινά παιδιά. "Κοίτα τώρα-άμα ήμασταν τώρα στην ηλικία τους, θα ήμασταν κι εμείς έτσι!", είπαμε. Και μετά κοιταχτήκαμε και είπαμε, "μπααα.")

Συμφωνώ για την αποξένωση από το προϊόν της παραγωγής. Αν και το πρόβλημά μου είναι ότι ο όρος "παραγωγή" έχει γίνει πολύ σχετικός.

Υ.Γ. Κοίτα σύμπτωση, το άρθρο της Καθημερινής το είχα διαβάσει κι εγώ χθες (ήταν ένα από τα τρία άρθρα εφημερίδας που διάβασα τυχαία τον τελευταίο μήνα δλδ). Αλλά μ'εντυπωσίασε το πόσο επιτηδευμένα μιλάνε, αρθρογράφος και τύποι. Βέβαια υποθέτω ότι είναι δύσκολο να μιλάς "εκπροσωπώντας" τη "γενιά σου", αλλά και πάλι;

Ντάξει, φεύγω.

Ανώνυμος είπε...

ενα μικρο αποσπασμα απο το κειμενο του Χαριτοπουλου για την εργασια:

""όσοι περάσετε αυτή την πόρτα αφήστε έξω
το φύλο σας".(την πορτα του ...προφεσιοναλ)
Οι γυναίκες, στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν ένα ακόμη αντρικό οχυρό,
γίνονται κι αυτές "προφέσιοναλ" θύματα. Τυπικές, σοβαρές, με πολυάσχολο ύφος,
ασέξουαλ ντύσιμο, κάτι σκούρα ταγιέρ σαν αντρικά κουστούμια, λευκό πουκάμισο
και απομίμηση γραβάτας.
Έσβησε το χαμόγελο, το σκέρτσο και το παιχνίδισμα, που τις έκαναν αξιολάτρευτες.
Έχασαν το πλεονέκτημα της ζωής που είχαν έναντι των εξουθενωμένων από τη
δουλειά αντρών.
Ο Γκι Ντεμπόρ το έγραψε με συνταρακτική απλότητα: "Μόνο όσοι δεν δουλεύουν
ζουν".

Μαριλένα είπε...

Mamma, ελεύθερα, εννοείται! (ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ).

Butterfly, μα περιπαίζουν μας που λέμε κ στην Τσύπρον? 'Οσο θα αναλώνομαι με συλλαβές (πα-πι), η υπόλοιπη τάξη θα περάσει σε φανταστικούς αριθμούς, διακρίνουσες και δε συμμαζεύεται. Μωρέ ούτε τώρα είμαι ούτε τότε ήμουν, αλλά τι να πούμε πλέον.
Όσο για σένα, δεν ανήκεις ούτε ηλικιακά σ' αυτό το γκρουπ ούτε ουσιαστικά.
Εμένα σε γενικές γραμμές μού άρεσε το άρθρο κ ταυτίστηκα με πολλά σημεία του.

Μαρία, πάτησες κάλο κι ας είναι ψηλά. Το Χαριτόπουλο δεν τον αντέχω με τίποτα-μπορώ να το αναλύσω εκ του σύνεγγυς ή με μέιλ. Φιλάκια!

Ανώνυμος είπε...

Δεν εχω προβλημα με τον κυριο, ουτε τον παω, ουτε και δεν τον παω.
Αναλυσε το οπως σε βολευει εσενα

The Gasbird Familly είπε...

Διαιρέσεις?Ποιές διαιρέσεις?Καλέ,τί τάξη πάει το παιδί και σε ποιο σχολείο?

athanasia είπε...

Ούτε εγώ έχω διαβάσει το Υποβρύχιο. Δυσπιστώ όμως σ' αυτά που γράφεις για σένα: Μπήκες μικρή στα βάσανα και προέκυψαν και δύσκολα βάσανα, βαραίνει ο άνθρωπος και νομίζει ότι πάντα ήταν "ενήλικος", ξεχνάει ποιός ήταν κάποτε, αυτό είναι όλο.

Δυσπιστώ και για την αποξένωση του δημουργού από την δημιουργία. Δεν ξέρω αν ποτέ ήταν πράγματι καλύτερες οι συνθήκες στο ζήτημα αυτό γενικά για τους εργαζομένους. Βρίσκω ότι είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα διάθεσης και αυτού που λέμε μεράκι, κι εξαρτάται φυσικά κι από τον τρόπο που δουλεύει κάθε οργανισμός, αν δίνει στους εργαζόμενους την υπερηφάνεια που δικαιούνται όταν συνεισφέρουν στο αποτέλεσμα (που, ναι, σήμερα είναι πιό πολύ από παλιά το αποτέλεσμα ομαδικής προσπάθειας, δεν έχει την σφραγίδα ενός).

Μου φάνηκαν κάπως στομφώδεις οι διάφοροι στην Καθημερινή. Και κυρίως συγκράτησα κάτι που λίγα χρόνια πριν οι πολλοί απέφευγαν να το αναφέρουν: ότι δηλαδή δεν ισχύει ότι όταν δουλεύεις τα πράγματα πάνε οπωσδήποτε καλά. Θετικό το βρίσκω, γιατί υπάρχει η συνειδητοποίηση από την μια μεριά ότι τίποτε δεν χαρίζεται κι από την άλλη ότι τίποτε δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένο λόγω ικανοτήτων ή εργατικότητας. Τόσα χρόνια οι της "ελεύθερης αγοράς" προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι η επιτυχία είναι μόνον ζήτημα ικανοτήτων και προσπάθειας κι έτσι πρακτικώς καταδίκαζαν τον χαμένο (αφού αυτός "έφταιγε" για την κατάστασή του), πετώντας στα σκουπίδια κάθε συζήτηση για κοινωνική αλληλεγγύη.

Υ.Γ. Η άποψη Χαριτόπουλου είναι στεερεότυπο στηριγμένο στην μάλλον προχωρημένη ηλικία του και σε μια μάλλον ωραιοποιημένη αντίληψη για την "μη εργαζόμενη" γυναίκα του παρελθόντος. Λίγες γυναίκες επαγγελματίες έχω συναντήσει τα τελευταία χρόνια που μοιάζουν με την καρικατούρα που περιγράφει. Αντιθέτως, βλέπω τις περισσότερες νέες επαγγελματίες να τα πηγαίνουν μια χαρά με το χαμόγελο, την διπλωματικότητα και την μη επιθετική συμπεριφορά και, συγχρόνως, να είναι καλές στην δουλειά τους και να μην αντιμετωπίζονται ως τα "κορίτσια", οι "βοηθοί" κλπ. Κι αυτό που βρίσκω ενίοτε ανησυχητικό δεν είναι οι ίδιες οι νέες επαγγελματίες αλλά το αν και πότε θα έχουν την δυνατότητα ν' αφιερώσουν χρόνο στην οικογένειά τους, με τα σημερινά ωράρια... Στα περί "σκέρτσου" και "παιχνιδίσματος" (εν είδει μονίμου χαρακτηριστικού "θηλυκής" συμπεριφοράς) ουδέν σχόλιο. Νομίζω είναι λάθος να μπερδεύουμε την χάρη και την θηλυκή αυτοπεποίθηση με τα νάζια.

Ανώνυμος είπε...

"αποξένωση του δημουργού από την δημιουργία."

αυτο ειναι κατι που μπορω να πιστευω, και θυμιζει "player piano" του Kurt Vonnegut, και στο Timequake γραφει "every adult who needs it shall be given meaningful work to do, at a living wage"

emma

Μαριλένα είπε...

Μαρία, χαίρομαι, γιατί όταν κάποιος τσιτάρει κάποιον κ του απαντώ όλο εξυπνάδα "εγώ τον σιχαίνομαι" δεν ξέρω πώς εκλαμβάνεται αυτό :-).

Gasbird, καλά όχι διαιρέσεις, αλλά προχωράνε παρανοϊκά γρήγορα :-(.

Αθανασία, λογική εξήγηση μού φαίνεται, ήδη ο συγγραφέας που είναι 26 λέει ότι ανέτρεχε κατά τη συγγραφή σε εφηβικά του ημερολόγια, πολύ γρήγορα εξαφανίζεται ο έφηβος που υπήρξαμε.

Κατά τα λοιπά συμφωνώ πλήρως-είναι τρελό άλλωστε να διαφωνεί κανείς με την Αθανασία που έχει κρυστάλλινη σκέψη κ λόγο.

Emma, εκεί στο meaningful κωλυόμεθα :-). Πολύ χαίρομαι που σχολιάζεις :-).