Είστε σε μια παρέα και δε λέει να σπάσει ο πάγος με τίποτα, να σταματήσει το εκνευριστικό πλατάγισμα των χειλιών λόγω φαγητού, ψοφάτε για μια ενδιαφέρουσα ατάκα που θα σας κάνει (ξανά?) την ψυχή της συζήτησης. Ιδού κάτι πρωτότυπο:
«Ξέρετε ποια είναι η συνήθης επιγραφή στις αίθουσες όπου διενεργούνται οι νεκροτομές? Γράφει λοιπόν, hic est locus ubi mors gaudet succurrere vitae, που μεταφράζεται ως: εδώ είναι το μέρος όπου ο θάνατος προστρέχει προς βοήθεια της ζωής»
Αν μη τι άλλο τα μασουλήματα θα πάψουν.
Αχ, καιρό είχα να γράψω κάτι μακάβριο και άχρηστο συνάμα! (από το How we die)
9 σχόλια:
Ειπαμε, ....."ζεν"
καλημερα
Πάρα πολύ ωραίο είναι. :)
Το ΣΚ διάβαζα από ένα κλασικό βιβλίο neuroscience κάποια παρόμοια. Για τα κύτταρα του αναπτυσσόμενου στο έμβρυο ΝΣ που πεθαίνουν by default, εκτός κι αν έχουν σχηματίσει συνάψεις με άλλα νεύρα, που τους δίνουν τροφή. Αυτή η ιδέα, ότι πεθαίνουν εκτός και αν δεθούν με ένα συγκεκριμένο σωστό, με κατασυγκίνησε, και μού θύμισε κάτι ντοκιμαντέρ του BBC για τη θαλάσσια ζωή, όπου ο θάνατος και η οικογένεια έχουν τελείως άλλη συχνότητα και διαστάσεις.
(προτεινόμενο βιβλίο του μήνα λοιπόν: principles of neuroscience, kandel and schwartz, jessel-λίγο βαρύ για το κομοδίνο όμως). καλημέρα!
Α, ωραία, παλιά καλή θανατερή Μαριλένα. Κι εμένα μου άρεσε. Σαν αδελφάκι μου σε αισθάνομαι με το συγκεκριμένο θανατο-κόλλλλημα. :)
...Μπρρρρρ....(αν και αληθες..)
..κεφακια,κεφακια;(κρινοντας απο τις επιδοσεις του Ρικου...)
Δ.
Μαρία, αυτό είναι η επιτομή του ζεν :-).
Butterfly, ακριβώς αυτό είναι το πνεύμα, πεθαίνω για τέτοιες πληροφορίες!
Αθανασία, πολύ χαίρομαι που μοιραζόμαστε αυτή τη συνήθεια.
Δ, όχι ακριβώς κεφάκια, απλώς όταν ασχολούμαι με τέτοια σημαίνει ότι είμαι αρκετά καλά.
πολύ ωραίο!
Χμ, δε θυμάμαι κάποια επιγραφή στο νεκροτομείο του Πανεπιστημίου... Καλή ιδέα πάντως!
Αντρέα, ευχαριστώ για τα σχόλια, κοιτάζω το Πριν την Ειδικότητα μπλογκ σας τώρα.
Θενξ, αν και νομίζω πως θα βρείτε το Food for thought πιο ενδιαφέρον, μιας και μιλάει και για βιβλία!
Δημοσίευση σχολίου