Λοιπόν, είμαστε με τους συναδέλφους (αθηναίους κ θεσ/νικιούς) και τρώμε (μας κερνάνε) όταν αρχίζει μια συζήτηση ακανθώδης.
Τα γεγονότα:
Η εταιρεία που δουλεύω για λόγους κοινωνικής πολιτική προσφέρει δουλειά σε άτομα με αναπηρίες, είτε σωματικές είτε νοητικές. Στις περιπτώσεις των νοητικών αναπηριών το σύνηθες είναι οι άνθρωποι αυτοί να περιφέρονται στο κτίριο φερόμενοι με παράξενο τρόπο.
Οι συνάδελφοι της Θεσσαλονίκης σχολιάζουν κοροϊδευτικά-αλλά και απηυδισμένοι- τη συμπεριφορά τους.
Η περιγραφή ενός ήταν ακριβής περιγραφή αυτιστικής συμπεριφοράς: ο άνθρωπος πλησιάζει τους πάντες κι αφού τραβήξει το παντελόνι τους προς τα πάνω κοιτάζει επίμονα τις κάλτσες τους.
Το κυρίως πρόβλημά των παραπονούμενων ήταν ότι είναι επιφορτισμένοι με την ευθύνη αυτών των ανθρώπων και θα κατηγορηθούν εκείνοι σε περίπτωση που κάτι συμβεί.
Άλλο γεγονός είναι ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είτε δε διδάχτηκαν, είτε κανείς δεν ασχολήθηκε να τους μάθει, είτε δε μπορούν να ασχοληθούν με κάτι την ώρα του ωραρίου.
Κάποια στιγμή μια μίλησε για τον Καιάδα, οι υπόλοιποι υπερθεμάτισαν κι εγώ δεν είπα τίποτα.
Το ερώτημα:
Ήταν η στιγμή κατάλληλη μεταξύ τυρού και αχλαδίου να εξηγήσω ότι κι εγώ έχω ανάπηρο παιδί? Από τη μία μού φάνηκε πολύ δραματική κίνηση από την άλλη δεν ένιωσα άνετα που η συζήτηση έκλεισε έτσι.
19 σχόλια:
Νομίζω οτι απλώς αντιδράς.
Ετσι λέω εγώ δηλαδή, που ούτως ή άλλως λέω πολλά.
χρηστος ρ.
Υ.Σ.
Εχεις ανάπηρο παιδί?
το βουλωνεις και περνα η βραδια ....καθοτι αν πεσεις σε καμια ...θεουσα.....ή σε καποιον θεουσο, πιθανως να το μετανιωνες που μιλησες.........
γνωστα αυτα.
Σχολιάζω εκ του ασφαλούς εδώ - δεν έχω παιδί με ειδικές ανάγκες.
Πιστεύω ότι η καλύτερη δυνατή αντίδραση σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να μιλήσεις. Κάποια στιγμή θα πρέπει να κατανόησουμε ότι ο "περίεργος", ο "τρελλός" είναι κάποιου γιος ή αδερφός, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και δικός μας. Και στην τελική, είναι μέρος της κοινωνίας μας, για τη μη εκπαίδευση του, για το γεγονός ότι δεν είναι παραγωγικός στη δουλειά του έχουμε και εμείς -ως κοινωνία- τις ευθύνες μας.
Η συνειδητοποίηση αυτή θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει από πολύ νωρίς. Γι' αυτό η κοινωνική ένταξη των παιδιών με ειδικές ανάγκες θα πρέπει να είναι ο κυρίος στόχος μας.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι, κλεισμένη σε ένα δωμάτιο, καθισμένη μπροστά σε ένα μαθητή μου "πιέζοντάς" τον να μάθει να κάνει "γεια", γιατί δεν είμαστε σε μια παιδική χαρά να κάνουμε μάθημα, ανάμεσα σε παιδιά, αφήνοντας τη μάθηση να λάβει χώρα σε νατουραλιστικές συνθήκες. Και ίσως τα υπόλοιπα παιδιά της παιδικής χαράς μάθουν πιο πολλά από το μαθητή μου....
Υ.Γ.: Παραπέμπω στα βίντεο της Έμμας στο νόηση περί κοινωνικής ένταξης...
ΕΞΑΡΤΆΤΑΙ απο το απόθεμα ψυχικής ενέργειας που έχεις.Το σιγουρο είναι οτι σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.Μετά, αν έχεις ανάγκη να ξεσπάσεις - μιλας.Αν έχεις κουράγιο και νομίζεις οτι κάποιος μπορει να ακούσει και να επηρεαστει, πάλι μιλας.Αν βλέπεις οτι έχεις να κάνεις με στοκκο, το βουλώνεις γιατι θα ξοδεψεις άδικα την ενέργεια σου.εγω συνήθως αποφεύγω να μιλήσω οταν το ακροατηριο είναι πολλοι και άσχετοι.
Είναι δύσκολο το θέμα δυστυχώς κι αισθάνομαι άσχημα που δεν έχω πολύ χρόνο τώρα, αλλά εγώ θα το έλεγα. Όχι για το δραματικό του θέματος και να το βουλώσουν, αλλά για να μην αισθάνεσαι ότι κάπως όφειλες/ήθελες να το πεις και δεν το έκανες, αλλά και γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι τελείως γαϊδούρια δεν είναι,συνήθως δεν ξέρουν ή δεν συναισθάνονται. Δεν πειράζει να μάθουν τίποτα, και για κάποιες ατυχείς επιλογές του οργανισμού στο πρόγραμμα αυτό μπορεί να συζητήσει κανείς ούτως ή άλλως μετά.
Συμφωνώ απολύτως με την butterfly. Μου έτυχε κάτι ανάλογο και διαπίστωσα όταν μίλησα ότι οι περισσότεροι χρειάζονται απλώς μια ευκαιρία να σκεφτούν & ναι οι περισσότεροι δεν είναι γαϊδούρια. Επειδή τα άτομα με αναπηρίες σ' αυτή τη χώρα δε φαίνονται πουθενά επικρατεί μια τάση να νομίζουν οι άσχετοι ότι δεν υπάρχουν.
Χριστίνα
ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΝΑ ΒΑΖΟΥΝ ΤΑΜΠΕΛΕΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΘΑΥΜΑΣΑ ΤΗΝ ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ ΣΟΥ,ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΘΥΜΩΜΕΝΗ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΜΠΕΛΑ.ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΙΑΔΑ,ΜΕ ΤΗΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΝΑΝ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΜΑΛΛΟΝ ΘΕΛΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΣΠΑΡΤΗΑΤΕΣ ΑΛΛΑ ΕΙΠΑΜΕ ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ ΜΙΑ ΦΙΛΗ ΚΡΑΤΑ ΜΑΝΑ ΚΡΑΤΑ.ΚΑΛΗΜΕΡΑ
Τί μου θύμισες...
Πριν από μερικά χρόνια, όταν δούλευα σε μεγάλο οργανισμό, που επίσης προσελάμβανε αναπήρους, μερικοί απ' αυτούς (με εμφανή αυτιστικά ή ψυχωσικά στοιχεία) χρησιμοποιούνταν για μεταφορά εγγράφων από υπηρεσία σε υπηρεσία.
Δυο-τρεις εμφανίζονταν τακτικά και στην δική μας διεύθυνση: έφερναν έναν φάκελο, συχνά περίμεναν να παραλάβουν κάτι άλλο. Όσο περίμεναν προσπαθούσαν να κάνουν μια αδέξια συζήτηση (με σταθερά επαναλαμβανόμενες φράσεις - ελαφρώς εκτός context- και προσμονή ανταπόκρισης), έχοντας ελαφρό άγχος να πάνε όλα καλά με το χαρτί που έφερναν και με το χαρτί που θα έπαιρναν ("σε 7 λεπτά θα είναι έτοιμο""). Mετά έφευγαν με μεγάλο καμάρι για την επιτυχή διεκπεραίωση.
Μερικοί συνάδελφοι τους κοιτούσαν στραβά, άλλοι αμήχανα, άλλοι με οίκτο, άλλοι το έπαιζαν politically correct κι έλεγαν "ευτυχώς που τους δίνουν μια δουλειά" (αλλά όλο και πετούσαν σχόλια του τύπου "ελπίζω να μην τον χάσει τον φάκελο" - ποτέ δεν είχε χαθεί φάκελος απ' αυτούς, είχε χαθεί όμως από "υγιείς"). Μετρημένοι στα δάχτυλα όσοι τους υπολόγιζαν για ανθρώπους, ισότιμα.
Κάποτε μια συνάδελφος σχολίασε κάτι για τον "καϋμένο", που δεν ξέρει πώς να του συμπεριφερθεί όταν της λέει διάφορα περίεργα, που τον λυπάται που "ταλαιπωρείται" κλπ. Η συγκεκριμένη συνάδελφος (όπως κι οι περισσότεροι εκεί μέσα) αντιμετώπιζε την δουλειά της (ίσως και την ζωή γενικά) με μιζέρια.
Δεν είμαι σίγουρη αν η εν λόγω ήξερε το πρόβλημα της Χριστίνας (δεν είχα ενδιαφερθεί να της το αναλύσω), μ' έπιασε μια ελαφρώς σκωπτική διάθεση μ' αυτό που είπε, γύρισα προς το μέρος της και της είπα (με πολύ καλόβολο ύφος):
"Εγώ πάλι δεν τον λυπάμαι καθόλου και μάλλον με ανακουφίζει η παρουσία του εδώ μέσα. Αυτός, σε αντίθεση με τους περισσότερους εδώ μέσα, χαίρεται που έχει αυτή τη δουλειά, θέλει και προσπαθεί να την κάνει καλά, χαίρεται όταν την κάνει καλά και, επίσης, παίρνει μια άδολη ευχαρίστηση όταν ανταλλάσσει μια κουβέντα με οποιονδήποτε από εμάς."
Συμπτωματικά, ήταν μπροστά δυο συμπαθείς συνάδελφοι, που ήξεραν για την Χριστίνα και είχαν την ίδια γνώμη για την μιζέρια της συγκεκριμένης (και της πλειοψηφίας εκεί μέσα). Χαμογέλασαν και σχολίασαν "μακάρι περισσότεροι εδώ μέσα να έδιναν την ίδια αξία στην δουλειά τους όση δίνει ο Χ στην δική του δουλειά...".
Η συνάδελφος που είχε κάνει το σχόλιο σοβάρεψε (δεν ήταν χαζή, το έπιασε το νόημα), και μετά λιγόλεπτη σιωπή είπε "ομολογώ αυτό δεν το είχα σκεφτεί". Την συνέλαβα έκτοτε να είναι πιό συμπαθής με τον Χ. Περιόρισε και την μουρμούρα του "θύματος" κάθε φορά που της ανέθεταν να κάνει κάτι για την δική της δουλειά.
«Εξαρτάτε λοιπόν εξαρτάτε» η σωστή.
Κάθε φορά εκμεταλλεύεσαι την ευκαμψία σκέψης και δράσης που διαθέτει το νευροτυπικό μυαλό σου και πράττεις κατά περίπτωση.
Σε αυτή την περίπτωση, με τα λιγοστά δεδομένα που παραθέτεις μάλλον το τίποτα είναι μια απάντηση.
Αναλύοντας το εξαρτάτε ( ένεκα η προσφορά του θέματος για αναμενόμενο σεντόνι ) σε κάθε περίπτωση κρίνεις ένα μεγάλο αριθμό παραμέτρων για να επιλέξεις την στρατηγική που θα ακολουθήσεις. Αντέχεις, έχεις τα αποθέματα να μπεις σε αυτή την διαδικασία ; ξέρεις τους ανθρώπους που θα σε ακούσουν ( το σε δεν είναι δακτυλογραφικό λάθος αλλά προσωρινό κατάλοιπο από το jet lag ), ποια θα είναι τα οφέλη από τον διάλογο και πολλά μα πολλά άλλα.
Τα πρόβλημα που τίθεται βέβαια πίσω από το θέμα είναι η άγνοια που επικρατεί και μετατρέπει την διαφορετικότητα σε ρατσισμό.
Και ερωτώ ; Εσύ θα άφηνες το τέκνο σε ένα ξένο ; Σε ένα άνθρωπο που δεν γνωρίζει τις ιδιαιτερότητες του ;
Αν τον άφηνες ( δες το σαν εικόνα για χάρη του διαλόγου ) και ο άνθρωπος αυτός δεν αποδεχόταν το τέκνο ποιος θα έφταιγε ; Αυτός ή μήπως εσύ ;
Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην δική μας περίπτωση. Όταν η «φιλανθρωπία» του κάθε οργανισμού σταματάει στο να προσλάβουν ένα άτομο με ειδικές ανάγκες τότε υπάρχει θέμα.
Προσωπική Στάση
Τις περισσότερες φορές και όταν δεν είμαι στα κάτω μου αυτό που κάνω μεταξύ τυριού και αχλαδιού είναι να απαντάω :
«Α ο μικρός μου ο γιός είναι άτομο σαν το Χ. Βέβαια δεν είμαστε σε τόσο καλό επίπεδο και λειτουργικότητα» και σταματάω.
Με αυτό τον τρόπο κάνω το θέμα προσωπικό και τον πληγώνω μέσω της κοινωνικής ευγένειας. Σε περαιτέρω ερωτήσεις απαντάω όσο πιο κλειστά μπορώ μέχρι να κρίνω αν πραγματικά νοιάζεται οπότε και τους εξηγώ τι συμβαίνει με αυτά τα άτομα ή τον αφήνω να βασανιστεί λίγο παραπάνω.
Πιάνει πάντα ειδικά αν υπάρχει ανομοιογένεια στο τυροαχλαδοτράπεζο.
Μια άλλη όψη του νομίσματος / Προσωπική Εμπειρία
Χρόνια πριν, προτού την ύπαρξη τις γνώσης μου της διαφορετικότητας των τέκνων μας, σε οργανισμό της Θεσσαλονίκης που είχε να κάνει με το Υπουργείο Παιδείας, υπήρχε και εκεί ένα άτομο με ειδικές ανάγκες.
Εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι η προστατευτικότητα που επικρατούσε προς αυτό το άτομο. Όντας σε Ιδιωτικό φορέα έπρεπε να σφραγίσουμε και θεωρήσουμε τα βιβλία μας, απουσιολόγια κτλ κτλ κτλ.
Μιλώντας μαζί τους την πρώτη χρονιά μου κατέστησαν σαφές ότι οι σφραγίδες έπρεπε να μπούνε από αυτούς!!! Στην προσπάθεια μου να τους «καλοπιάσω» τους πρότεινα να τις βάλουμε εμείς και να τους γλιτώσουμε από κόπο και χρόνο. Το αρνήθηκαν κατηγορηματικά. Το θεώρησα περίεργο. Δημόσιο και να παίρνει μια τέτοια «χαμαλοδουλειά».
Μετά βέβαια κατάλαβα ότι οι υπάλληλοι εκεί απλώς προσπαθούσαν να δώσουν δουλειά και νόημα στην ύπαρξη αυτού του ατόμου.
Μιλώντας μαζί τους μετά, είδα άτομα που όχι μόνο είχαν αποδεχτεί τη ύπαρξη του εκεί για «φιλανθρωπικούς» λόγους αλλά διεκδικούσαν για αυτόν και κάτι πολύτιμο. Τον αυτοσεβασμό του.
Κλείνοντας το σεντόνι. «ανθρωπάκια» υπάρχουν και θα υπάρχουν, όπως θα υπάρχουν και «ΑΝΘΡΩΠΟΙ».
Εκείνο που θα πρέπει να επιδιώκουμε όταν είναι εφικτό είναι να δίνουμε στους άλλους την ενημέρωση ώστε να αποφασίσουν τι θα είναι αυτοί τελικά.
Υ.Γ. : Δεν με ενοχλούν οι μίζεροι, το θεωρώ ανθρώπινο. Μέσα στον κύκλο της ζωής.
Εκείνους που δεν μπορώ είναι τους μίζερους που είναι και κοινωνικοί. Εκείνους που θέλουν και παρέα στην μιζέρια τους.
Εκείνους που όταν βλέπουν ότι πάει να γίνει κάτι ίσως καλό το υπονομεύουν, το υποβαθμίζουν, το ξεσκονίζουν για να βρούνε νομικά παραθυράκια που θα μπορούσαν να εμφανιστούν σαν λάθη προκειμένου να μην μείνουν μόνοι στην μιζέρια τους.
Σε τέτοιες περιπτώσεις κάνεις αυτό το οποίο νιώθεις έτοιμος. Δεν νομίζω πως κάτι άλλο είναι σωστό, για σένα τον ίδιο. Είναι κομμάτι της δικής σου εξελικτικής πορείας και σ' αυτήν δεν υπάρχουν πρέπει.
Λ.
«Εξαρτάτε λοιπόν εξαρτάτε» η σωστή.
Κάθε φορά εκμεταλλεύεσαι την ευκαμψία σκέψης και δράσης που διαθέτει το νευροτυπικό μυαλό σου και πράττεις κατά περίπτωση.
Σε αυτή την περίπτωση, με τα λιγοστά δεδομένα που παραθέτεις μάλλον το τίποτα είναι μια απάντηση.
Αναλύοντας το εξαρτάτε ( ένεκα η προσφορά του θέματος για αναμενόμενο σεντόνι ) σε κάθε περίπτωση κρίνεις ένα μεγάλο αριθμό παραμέτρων για να επιλέξεις την στρατηγική που θα ακολουθήσεις. Αντέχεις, έχεις τα αποθέματα να μπεις σε αυτή την διαδικασία ; ξέρεις τους ανθρώπους που θα σε ακούσουν ( το σε δεν είναι δακτυλογραφικό λάθος αλλά προσωρινό κατάλοιπο από το jet lag ), ποια θα είναι τα οφέλη από τον διάλογο και πολλά μα πολλά άλλα.
Τα πρόβλημα που τίθεται βέβαια πίσω από το θέμα είναι η άγνοια που επικρατεί και μετατρέπει την διαφορετικότητα σε ρατσισμό.
Και ερωτώ ; Εσύ θα άφηνες το τέκνο σε ένα ξένο ; Σε ένα άνθρωπο που δεν γνωρίζει τις ιδιαιτερότητες του ;
Αν τον άφηνες ( δες το σαν εικόνα για χάρη του διαλόγου ) και ο άνθρωπος αυτός δεν αποδεχόταν το τέκνο ποιος θα έφταιγε ; Αυτός ή μήπως εσύ ;
Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην δική μας περίπτωση. Όταν η «φιλανθρωπία» του κάθε οργανισμού σταματάει στο να προσλάβουν ένα άτομο με ειδικές ανάγκες τότε υπάρχει θέμα.
Προσωπική Στάση
Τις περισσότερες φορές και όταν δεν είμαι στα κάτω μου αυτό που κάνω μεταξύ τυριού και αχλαδιού είναι να απαντάω :
«Α ο μικρός μου ο γιός είναι άτομο σαν το Χ. Βέβαια δεν είμαστε σε τόσο καλό επίπεδο και λειτουργικότητα» και σταματάω.
Με αυτό τον τρόπο κάνω το θέμα προσωπικό και τον πληγώνω μέσω της κοινωνικής ευγένειας. Σε περαιτέρω ερωτήσεις απαντάω όσο πιο κλειστά μπορώ μέχρι να κρίνω αν πραγματικά νοιάζεται οπότε και τους εξηγώ τι συμβαίνει με αυτά τα άτομα ή τον αφήνω να βασανιστεί λίγο παραπάνω.
Πιάνει πάντα ειδικά αν υπάρχει ανομοιογένεια στο τυροαχλαδοτράπεζο.
Μια άλλη όψη του νομίσματος / Προσωπική Εμπειρία
Χρόνια πριν, προτού την ύπαρξη τις γνώσης μου της διαφορετικότητας των τέκνων μας, σε οργανισμό της Θεσσαλονίκης που είχε να κάνει με το Υπουργείο Παιδείας, υπήρχε και εκεί ένα άτομο με ειδικές ανάγκες.
Εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι η προστατευτικότητα που επικρατούσε προς αυτό το άτομο. Όντας σε Ιδιωτικό φορέα έπρεπε να σφραγίσουμε και θεωρήσουμε τα βιβλία μας, απουσιολόγια κτλ κτλ κτλ.
Μιλώντας μαζί τους την πρώτη χρονιά μου κατέστησαν σαφές ότι οι σφραγίδες έπρεπε να μπούνε από αυτούς!!! Στην προσπάθεια μου να τους «καλοπιάσω» τους πρότεινα να τις βάλουμε εμείς και να τους γλιτώσουμε από κόπο και χρόνο. Το αρνήθηκαν κατηγορηματικά. Το θεώρησα περίεργο. Δημόσιο και να παίρνει μια τέτοια «χαμαλοδουλειά».
Μετά βέβαια κατάλαβα ότι οι υπάλληλοι εκεί απλώς προσπαθούσαν να δώσουν δουλειά και νόημα στην ύπαρξη αυτού του ατόμου.
Μιλώντας μαζί τους μετά, είδα άτομα που όχι μόνο είχαν αποδεχτεί τη ύπαρξη του εκεί για «φιλανθρωπικούς» λόγους αλλά διεκδικούσαν για αυτόν και κάτι πολύτιμο. Τον αυτοσεβασμό του.
Κλείνοντας το σεντόνι. «ανθρωπάκια» υπάρχουν και θα υπάρχουν, όπως θα υπάρχουν και «ΑΝΘΡΩΠΟΙ».
Εκείνο που θα πρέπει να επιδιώκουμε όταν είναι εφικτό είναι να δίνουμε στους άλλους την ενημέρωση ώστε να αποφασίσουν τι θα είναι αυτοί τελικά.
Υ.Γ. : Δεν με ενοχλούν οι μίζεροι, το θεωρώ ανθρώπινο. Μέσα στον κύκλο της ζωής.
Εκείνους που δεν μπορώ είναι τους μίζερους που είναι και κοινωνικοί. Εκείνους που θέλουν και παρέα στην μιζέρια τους.
Εκείνους που όταν βλέπουν ότι πάει να γίνει κάτι ίσως καλό το υπονομεύουν, το υποβαθμίζουν, το ξεσκονίζουν για να βρούνε νομικά παραθυράκια που θα μπορούσαν να εμφανιστούν σαν λάθη προκειμένου να μην μείνουν μόνοι στην μιζέρια τους.
Τα πάντα είναι θέμα "ενημέρωσης". Οσο κανείς από αυτούς δεν είναι ενημερωμένος είτε γιατί κάποιοι δεν φρόντισαν να τους ενημερώσουν είτε γιατί και οι ίδιοι δεν ενδιαφέρθηκαν να ενημερωθούν , θα ακούμε διάφορες κουλαμάρες. Εγώ στη θέση σου θα μίλαγα και θα τους έσφαζα με το μπαμπάκι, όχι τόσο για να τους κατηγορήσω για την άγνοιά τους , όσο γιά να μάθουν οι περισσότεροι εξ αυτών να βουτάνε τη γλώσσα τους στο μυαλό τους πριν μιλήσουν.Πιθανόν αν δεν είχα παιδί με ειδικές ανάγκες να σκεφτόμουνα και να μίλαγα όπως αυτοί, αλλά αν κάποιος μου εξηγούσε το τι σημαίνει γι αυτά τα παιδιά , η έστω και τυπική προσφορά εργασίας, θα το βούλωνα και θα κατέβαζα το κεφάλι.Δεν θεωρώ οτι είναι ένδειξη μιζέριας , το να αναφέρει κάποιος οτι έχει παιδί με ειδικές ανάγκες. Το θεωρώ μάλιστα επιβεβλημένο , αφού κανείς σε αυτόν τον τόπο δεν κάνει τον κόπο να ενημερώσει , ας προσπαθήσω τουλάχιστον εγώ. Αυτό βέβαια προϋποθέτει ψυχική ηρεμία και ,χαμηλό και σταθερό τόνο φωνής εκείνη την ώρα.
Μπαμπάς Gasbird
Μαριλένα δεν ξέρω.
Κάποτε όταν η μικρή πήγαινε στη 1η δημοτικού, στο ιδιωτικό της περιοχής μας, η δασκάλα σε συνάντηση γονέων τέλος Νοέμβρη μας ανακοίνωσε ότι από εκείνη τη στιγμή και μετά άλλαζε η αντιμετώπιση της στα παιδιά εκπαιδευτικά και θα συνέχιζε με όσα παιδιά μπορούσαν να συνεχίσουν με τους ρυθμούς της. Τέρμα οι μικρές ορθογραφίες, τέρμα ο συλλαβισμός των λέξεων γιατί όπως είπε έπρεπε να προχωρήσει.
28 γονείς την ακούγανε με θρησκευτική ευλάβεια και κανείς δεν αντέδρασε, λες και ακούγαμε το απόλυτα φυσιολογικό. Δηλαδή μέσα σε 2,5 μήνες η πλειοψηφία των παιδιών είχε κατακτήσει και τη φωνολογική του και τη φορολογική του ενημερότητα μαζί. Αφού είδα ότι κανείς δεν έδειξε να ανησυχεί, σήκωσα το χέρι μου και είπα "συγγνώμη αυτό σημαίνει ότι το δικό μου το ζαβό βγαίνει εκτός κλίματος της τάξης; Γιατί ακόμα δεν έχει την ικανότητα να διαβάζει και να γράφει ως να τελείωσε τη πρώτη τάξη ήδη και αν εσείς επιλέξετε αυτή τη τακτική δε βλέπω να τη κατακτά φέτος." Ταράχτηκε και μου απάντησε "συγγνώμη δεν ήθελα να πω αυτό, εννοούσα ότι ίσως επιταγχυνθούν λίγο οι ρυθμοί και σε καμμία περίπτωση η Νάσια δεν είναι ζαβό". Μετά από αυτό αρκετοί γονείς αποφάσισαν να το διευκρινίσουν και αυτοί για τα δικά τους ζαβά. Και βέβαια μια χαρά συνεχίσαμε να συλλαβίζουμε και να γράφουμε μικρές ορθογραφίες.
Εκ των υστέρων έμαθα ότι αυτή είναι μια πάγια πρακτική για τη 1η δημοτικού. Γύρω στα χριστούγεννα όλοι οι δάσκαλοι ανακοινώνουν κάτι αντίστοιχο και οι γονείς το αποδέχονται σαν απόλυτα φυσιολογικό, ανεξάρτητα με τη πορεία του παιδιού τους, έτσι για να μη νοιώθουν ότι το δικό τους παιδί δε τα καταφέρνει. Αποτέλεσμα αρκετά παιδιά, συλλαβίζουν μέχρι την έκτη δημοτικού..
Εννοώ ότι πολλές φορές ακόμα και τα αυτονόητα πρέπει να ξεκαθαρίζονται, δε κερδίζεις πόλεμο, ίσως ούτε και μάχη αλλά μια θέση το πιόνι σου ίσως καταφέρεις να το μετακινήσεις...
Από την άλλη υπάρχουν και παρτίδες που δε θες να τις παίξεις και αυτό είναι το μόνο δικαίωμα που δε πρέπει να εκχωρείται. Άρα εσύ επιλέγεις...
Φρονώ ότι δε βοήθησα..
Καλό μας σ/κ
Y.Γ. Άσε που παίζει να ανακαλύψεις συμπαίκτες εκεί που δε το περιμένεις...
...Καλως η κακως,το να προσπαθησεις να εξηγησεις καταστασεις σε ατομα που μας θεωρουν "αορατους"-οσον αφορα τα παιδια μας-ειναι δυσκολο απο μονο του...
Δεν θα εμπαινα στην διαδικασια παντως για να εισπραξω τον οποιο οικτο ή συμπονοια..την αναγνωριση και κατανοηση του προβληματος,ναι...
..Φυσικα,το να δεχομαι απαθης να κατηγορουν συναδελφοι την διαφορετικοτητα καποιων ατομων
δεν το συζηταω καν,οχι μονο επειδη ειμαι πατερας παιδιου με "ειδικες αναγκες"αλλα επειδη θεωρω μειονεκτικο να αντιμετωπιζεται ο Ανθρωπος με τετοιο τροπο....
Χρήστο, αν η ερώτηση είναι αν ο αυτισμός είναι αναπηρία, νομίζω δεν υφίσταται καν ερώτηση.
Μαρία, νομίζω ότι ήταν οκ ο κόσμος, απλώς μού φάνηκε δ΄συκολη συζήτηση να την ξεκινήσω εκεί.
Κική μου, καλημέρα :-). Συμφωνώ εν γένει με την τοποθέτησή σου, κι εγώ πιστεύω ότι ο περισσότερος κόσμος απλώς δεν ξέρει.
Μιραντάκιον, γενικά πιστεύω (πλέον) αυτό που λέει η butterfly, ότι δλδ οι περισσότεροι απλώς δεν σκέφτονται πριν μιλήσουν κι ότι δεν έχουν κακή πρόθεση.
Butterfly, γι' αυτό ένιωσα άσχημα που δε μίλησα.
Χριστίνα, αυτό, το ότι δεν φαινόμαστε μας πάει όντως πολύ πίσω.
Ιωάννα, για τα περί Καιάδα δε νομίζω ότι θα 'πιανα ποτέ συζήτηση αν κάποιος τα έλεγε σοβαρά. Βέβαια μού είχε στείλει πρόσφατα η Έμμα ένα λινκ όπου όντως ορισμένοι προωθούν τέτοιες ιδέες και τον αντίλογο από μια ανάπηρη δικηγόρο, θα το βρω να το ποστάρω.
Αθανασία, το ΄χω κάνει copy paste το σχόλιο κ στείλει σε χιλιάδες λαού :-).
Houz, πεθαίνω-και συμφωνώ-για τέτοιες διεξοδικές αναλύσεις.
Λ, εννοείται ότι αυτό είναι το βασικότερο προαπαιτούμενο.
Μπαμπά Gasbird, τώρα που φτιάξατε το αυτοκίνητο σας περιμένουμε α-με-σα.
Φωτούλα, εγώ πάλι φρονώ ότι βοήθησες, σοβαρολογώ.
Ανώνυμε, συμφωνώ, επειδή είμαστε αόρατοι πρέπει ν' ακουγόμαστε πού κ πού.
Δημοσίευση σχολίου