Είμαστε οικογενειακώς στους παππούδες, ξαδερφάκια και δε συμμαζεύεται. Στο τραπέζι, όταν ο Ρίκος μιλάει, ένας από τους μικρούς (στην ηλικία του Αργύρη) τον μιμείται και γελάει και το χειρότερο είναι ότι γελάει κι ο Αργύρης! Ο Δ κάνει παρατήρηση, η λοιπή ομήγυρη δεν έχει ακούσει τίποτα.
Στη συνέχεια όταν παίζουν οι υπόλοιποι, ο Ρίκος προσπαθεί να συμμετάσχει αλλά τρώει πόρτα. (ένδειξη αυτοπεποίθησης Ρίκου, ξάδερφος: «φύγε από δω», Ρίκος τα στηλώνει: «δε φεύγω!») οι άλλοι βάζουν τον Αργύρη να τον διώξει, ο μικρός αντιλαμβάνεται την απόρριψη, διαολίζεται και την πληρώνει ο Αργύρης. Ακούγονται διάφορα για το Θόδωρο, είναι χαζός κλπ κλπ κλπ.
Στη συνέχεια αποσύρω τον Αργύρη από το παιχνίδι και στη διαδρομή τα επιχειρήματα μού είναι τα εξής:
- Αν δεν υπερασπιστούμε εμείς το Ρίκο κανένας δεν θα τον υπερασπιστεί.
- Αν θέλεις να κοροϊδέψεις κάποιον πάντα υπάρχουν λόγοι, υπάρχουν άνθρωποι πιο έξυπνοι, πιο όμορφοι, πιο πλούσιοι και τυχεροί από ‘μας πάντα.
- Με το Ρίκο το πιο εύκολο είναι να τον κοροϊδέψεις, να τον παρατήσεις στη γωνία, το δύσκολο είναι να τον κάνεις μέρος της παρέας.
Όλα αυτά μού ακούγονται έτσι κι έτσι όμως, ο Αργύρης δε φέρεται έτσι από κακία αλλά από ανάγκη να είναι αρεστός στους άλλους.
Μικρή παρένθεση: μη βλέπετε τώρα που είμαι ψηλομύτα και αρκετά ικανοποιημένο με τον εαυτό μου ψώνιο. Ως έφηβη ήμουν αρκετά χαμερπής προκειμένου να γίνομαι μέρος της παρέας. Εσύ που διαβάζεις το No Logo τώρα, μόλις φτάσεις εκεί που λέει ότι παιδιά ξήλωναν τις μάρκες γνωστών ρούχων και τις έραβαν πάνω στα δικά τους ρούχα, να ξέρεις ότι κι εγώ το έκανα. Μια εύκολη δικαιολογία θα ήταν να πω ότι έφταιγε το ιδιωτικό σχολείο που πήγαινα κι ήταν εντελώς εκτός δικής μας οικονομικής θέσης. Η πιο τίμια όμως απάντηση είναι ότι μάλλον στη συγκεκριμένη ηλικία θέλεις την αποδοχή όσο τίποτα. Άρα πώς χειρίζομαι τον Αργύρη και τι μπορώ να περιμένω από αυτόν?
(νομίζω το θέμα αδέρφια παίζει έντονα παντού εσχάτως, στη Μαρία, τη Μιράντα, και στους Gasbirdέους διάβασα κάτι παλιότερα-και το θέμα άλλα παιδιά και δικό μας παιδί είναι κι εδώ).
21 σχόλια:
Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους μας.
Δύσκολο θέμα και αλλάζει πάρα πολύ απο οικογένεια σε οικογένεια.
Υπάρχουν δύο ωραία pdf για κατέβασμα απο τον σύλλογο Λάρισα σχετικά :
http://www.autismthessaly.gr/index.php?lang=gr&c_id=27&sub_id=29
και τα υπόλοιπα είναι ωραία κατεβάστε τα όλα.
Τώρα πάω να έβρω τι σημαίναι "χαμερπής" και αν χρειαστεί επιστρέφω για περισσότερα.
..To εχω ξαναπει καπου,η οικογενεια ειναι το τελευταιο μεσο αμυνας και προστασιας των παιδιων αυτων.
Η κορη μου ξεκινησε απο την δυσκολια να δεχτει το γεγονος,στον θυμο που δεν μπορει να εχει την ησυχια της οταν το επιθυμει,μεχρι και τωρα που γινεται σκυλι μαυρο οταν καταλαβει οτι η παρεες της κρινουν αρνητικα,η δεν δεχονται τον αδελφο της.Φυσικα,χρειαστηκε,και χρειαζεται ακομα πολυ δουλεια γιατι παντα η εφηβεια εχει αλλες αναγκες-προθεσεις-κατευθυνσεις απο ενα αδελφακι με ΔΑΔ και την οικογενεια του...Οι σχεδον καθημερινες συζητησεις,και οι νουθεσιες ειναι νομιζω η καλυτερες λυσεις για το θεμα αυτο.Εν κατακλειδι,οσο πιο γρηγορα μπορεσει να καταλαβει ο Αργυρης την θεση του απεναντι στον Ρικο,τοσο πιο ευκολα θα μπορει να τον υπερασπιστει..και απο εαυτον,και απο αλληλους...
D.
Πολύ ωραίο κείμενο.
Δυο παρατηρήσεις: δεν μπορείς να αποφύγεις τελείως να γελάει με το Ρίκο, όχι μόνο σε παρέα - αφ'ενός κάπως πρέπει να εκδικηθεί (σκληρό αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ) και αφ'ετέρου κάποια που λέει και κάνει ο μικρός είναι όντως αστεία σίγουρα! Επίσης, το μεγαλύτερο για μένα ζήτημα με την κοροϊδία είναι όχι αυτό της δικαιοσύνης και της προστασίας του αδελφού (αυτό πάντα υπάρχει, να ξέρεις), κι ούτε καν αυτό της ανάγκης αποδοχής. Είναι πως βαθιά μέσα του ο Αργύρης (μάλλον) ντρέπεται και ο ίδιος γι'αυτά που κάνει ο αδελφός του! Πολλά του φαίνονται σίγουρα χαζά, και χαλάνε το παιχνίδι, και βλέπει πως ο Ρίκος δεν μπορεί να συμμετέχει. Γι'αυτό και αν δεν έχει απέναντί του κωλόπαιδα, τους καταλαβαίνει και τους άλλους.
That said, εξέτασε να πεις αυτά που λες εδώ στους γονείς των ξαδελφών, και στα ίδια τα παιδιά. Αν ούτε η οικογένεια δεν μαθαίνει να αποδέχεται ένα αυτιστικό παιδί, πού πάμε, διάολε! Όσο μεγαλώνουν κι οι διαφορές εντείνονται, μην επιμένεις να κάνουν τα πάντα μαζί, και σίγουρα όχι για πολλή ώρα (αλλιώς ο Ρίκος κουράζεται->εξοργίζεται και ζηλεύει->εκρήγνυται). Στον Αργύρη τα λες σωστά. Θα συμπλήρωνα με κάτι σαν "ξέρω ότι ο Ρίκος δεν μπορεί να παίξει μαζί σας καλά χχ, γιατί δεν καταλαβαίνει τους κανόνες. / Καταλαβαίνω ότι ντρέπεσαι όταν αρχίζει να επαναλαμβάνει/κλαίει/χχ. Αλλά, να δεις, σχεδόν κανείς μεγάλος δε θυμώνει στο δρόμο μ'αυτά, ούτε σκέφτεται κάτι κακό για μας. Κι αν το κάνει, σιγά! Μήπως εμείς δεν βλέπουμε την κυρία που φωνάζει/χχ στο δρόμο και μας κάνει εντύπωση, και σ'άλλο κόσμο όχι;" Μπορεί να'ναι χαζή ιδέα, αλλά δοκιμάστε να κάνετε χαζομάρες στο δρόμο! Να μην ταιριάζουν τα ρούχα και των δυο σας, πχ., στην παιδική χαρά να κάνεις κι εσύ κούνιες μαζί τους. Τέλος πάντων, πράγματα που έχουν πλάκα, και κάνουν τον Αργύρη να δει πως ζωντανός βγαίνεις, ακόμα κι αν είσαι διαφορετικός.
Πιστεύω ακράδαντα πως η πορεία του κάθε παιδιού στο θέμα της αποδοχής ξεκινά από τι παράδειγμα παίρνει από τους γονείς του. Όσο πιο χαλαρά, τόσο συντομότερα. Όσο πιο φοβισμένα και αμυντικά, τόσο χειρότερα - τελικά και για τους δυο τους. Αυτό, δε, είναι μάθημα ζωής.
Όλοι σ' αυτό το μπλογκ δίνετε μαθήματα ζωής. Μαριλένα πολύ σημαντικό θέμα και το βιώνουμε όλοι μας. Με κάλυψε απολύτως η butterfly αν και δεν είχα τόσο καλές ιδέες στο πως να αντιμετωπίσω την κατάστασή και συνεχίζω...Κάθε μέρα με δεδομένη ευκαιρία επαναλαμβάνομαι.
Χριστίνα
Είτε μας αρέσει είτε όχι, ένα παιδί με αυτισμό μπορεί να είναι κουραστικό μ' έναν τρόπο που πολύ σπάνια ισχύει σ' ένα παιδί με άλλης μορφής πρόβλημα. Γιατί μπορεί να γκρεμίζει τα πιόνια του επιτραπέζιου, να διακόπτει την συζήτηση λέγοντας τα δικά του, να σκίσει το αγαπημένο κόμικ, να επιμένει να πάρει το παιχνίδι του άλλου στο σπίτι του, να κάνει σκηνή επειδή κουράστηκε, να επιβάλλει σαν οδοστρωτήρας τους δικούς του ρυθμούς.
Τα ξαδελφάκια πρέπει να έχουν ευκαιρίες να βρίσκονται μαζί χωρίς την δύσκολη παρουσία του Ρίκου. Για να συνδεθούν (ή να μην συνδεθούν) μεταξύ τους, χωρίς το εμπόδιο (ή το άλλοθι) της παρουσίας του αυτιστικού αδελφού ή ξαδέλφου.
Η θεωρία μου είναι ότι τότε θα μπορούν να είναι πιό φιλικά με τον Ρίκο στις οικογενειακές συγκεντρώσεις. Γιατί θα είναι "χορτάτα". Εκ του περισσεύματος δίνει κανείς...
Πόσοι από εμάς θα αντέχαμε στις περίφημες οικογενειακές συγκεντρώσεις τον δύστροπο, ξινό, παρεμβατικό, απρόβλεπτο ή ξερόλα συγγενή αν τους τρώγαμε στο κεφάλι χωρίς αντισταθμίσματα?
Αν δεν βλέπαμε και χωριστά τους ανθρώπους με τους οποίους μπορούμε να σχετιζόμαστε πιό άμεσα?
Αν δεν μαθαίναμε και χωριστά τις δικές μας παραξενιές, ώστε να είμαστε επιεικέστεροι με τις παραξενιές των άλλων?
Υ.Γ.1 Η πλάκα ως άμυνα, κατά μόνας, είναι λυτρωτική και δεν πρέπει να φορτίζεται ενοχικά, επιτρέπεται... Αντίθετα, η κοροϊδία στα μούτρα του άλλου, και μάλιστα όταν είναι πιό ανίσχυρος, πρέπει να κόβεται μαχαίρι. Εν ανάγκη ξερά και αυστηρά.
Υ.Γ.2 (α) Μου κάνει εντύπωση ότι κάνει παρατήρηση ο Δ, όχι όμως ο μπαμπάς ή η μαμά των ξαδελφακίων... (β)Η ευρύτερη οικογένεια γνωρίζει το πρόβλημα ή το ψιλοαγνοεί?
Houz, τα τύπωσα, είναι όντβς πολύ καλά. ευχαριστώ.
Δ, η εφηβεία είναι μεγάλη ιστορία-φαντάζομαι-ελπίζω να έχουμε χτίσει κάτι πριν ξεκινήσει ο σίφουνας.
Butterfly, πολύ ωραίο σχόλιο και πολύ ωραίες ιδέες, για ένα απροσδιόριστο λόγο ψιλομελαγχόλησα-:-(.
Χριστίνα, τα σχόλια πάντα σκίζουν, είναι γεγονός, κι εμένα μ' αρέσαν πολύ οι ιδέες της buttefly.
Κι έρχομαι στην Αθανασία που είναι η πρώτη φορά που ψιλοδιαφωνώ με σχόλιο της.
Αθανασία, αν μιλούσαμε για σκάκι ή κάτι εξίσου ευγενές και πνευματικό εννοείται ότι δεν θα είχα καμία απαίτηση να πάρει μέρος ο Ρίκος, ο οποίος Ρίκος πάντα μα πάντα επιτηρείται-και να ήθελα δε θα μπορούσα να αμολήσω ένα αυτιστικό παιδί ανάμεσα στα υπόλοιπα. Όταν όμως το παιχνίδι είναι "σπρωχνόμαστε από το κρεβάτι" ή "ξαπλωμένοι όλοι βλέπουμε τα τερατόμορφα του Κ-9" ο Ρίκος μια χαρά μπορεί να είναι απλώς εκεί. Όταν όμως παιδιά 10 χρονών η μόνη κουβέντα που του απευθύνουν είναι "πήγαινε στη μάνα σου", η οποία μάνα διάολε είναι δίπλα του, ε εκεί τα συγκεκριμένα παιδιά έχουν μεγαλύτερο πρόβλημα από το Ρίκο και τρόπων και συμπεριφοράς και κατανόησης.
(είμαι λίγο θυμωμένη είναι η αλήθεια και κυρίως λόγω του δεύτερου υστερόγραφου σου. Το να μην παπαγαλίζεις αυτό που λέει ένας αυτιστικός ή να μη μαζεύεις το παιδί σου όταν το κάνει δεν έχει να κάνει με την ενημέρωση-7 χρονών είναι ο Ρίκος, δεν τον προσγειώσαμε φέτος στο τραπέζι-είναι απλώς θέμα αναισθησίας.
Επειδή αυτά δεν θα τελειώσουν ποτέ και για κανένα...
Επειδή πάντα θα υπάρχει η ανασφάλεια αν αρέσουμε στους συναδέλφους, στους γείτονες, στους συγγενείς, στη διπλανή γκόμενα κτλ.....
Λέω για αλλαγή να τους βάλουμε σε δοκιμασία αν αρέσουν αυτοί σε εμάς.
We shall overcome....
(αφιερωμένο εξαιρετικά και σε καλή εκτέλεση: http://www.youtube.com/watch?v=RkNsEH1GD7Q)
χρηστος ρ.
"Καλά" παιδάκια τα ξαδερφάκια (με το μπαρδόν αλλά μου ήρθε αυθόρμητα). Έχοντας φάει κάποιες φορές ως "παιδάκι με γυαλάκια" και ως "έφηβη εκτός μόδας" παρόμοιες πόρτες ... συμπάσχω και συγχαίρω το Ρίκο για την επιμονή του. Έχετε τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς!
Γιατί να μελαγχολήσεις; Όλα καλά θα πάνε, όπως πήγαν σε όλα τα αδέλφια που ξέρω με φυσιολογικούς γονείς, πολύ περισσότερο δηλαδή με γονείς σαν εσας! :) Έλα μπράβο! :Ρ
Τα παιδιά που είναι γαϊδούρια θέλουν μάζεμα. Φυσικά είναι δύσκολη η δική σου θέση, αλλά (τουλάχιστον από την εμπειρία μου σε κατασκηνώσεις) σε παιδιά 10 και άνω πιάνει ένας συνδυασμός αυστηρότητας και φιλότιμου. Στους γονείς τους ήρεμα, αλλά μια συζήτηση τη θέλουν, από όποιον από τους δύο σας είναι πιο πρόσφορος.
Τα σέβη μου στην ομήγυρη
Ερώτηση: Έχουν "άδικο" τα παιδιά που φέρονται έτσι στο Ρίκο;
Απάντηση: Όχι. Η γενιά των παππούδων τους, εν μέρει η γενιά των γονέων τους και το εκπαιδευτικό σύστημα συνολικά “κρύβουν” τα διαφορετικά παιδιά με κάθε τρόπο:
Από εγκλεισμούς τύπου "Κωσταλέξι" μέχρι απόρριψη κάθε δικαιώματος στην κοινή σχολική ζωή και εκπαίδευση, με παρόντα όλα τα ενδιάμεσα στάδια. Οι σχολιάζοντες εδώ και στα άλλα ιστολόγια είναι εξαίρεση της τάξης του 3%...
Ερώτηση: Θα έπρεπε να κάνουν κάτι οι γονείς των παιδιών έτσι ώστε η οικογενειακή συγκέντρωση να μην είναι συγχρόνως και άσκηση ρατσισμού;;
Απάντηση: Όχι. Η συντριπτική πλειοψηφία των συνανθρώπων μας εκπαιδεύει τα παιδιά της στην διαφορετικότητα με βάση αυτά που διδάχτηκε από το σπίτι της – ποτέ από το σχολείο…
Τι μπορεί να «διδάχτηκε»; Σε κάποιο από τα παρακάτω στάδια βρίσκεται (βρείτε σε ποιο)
• Το στάδιο του φόβου απέναντι στο διαφορετικό
• Το στάδιο της απόρριψης του χλευασμού και της κακομεταχείρισης
• Το στάδιο του οίκτου, της περίθαλψης, της προστασίας και της ξεχωριστής εκπαίδευσης
• Το σημερινό – υποτίθεται -στάδιο της διεκδίκησης ίσων ευκαιριών εκπαίδευσης, συνεκπαίδευσης και ισότιμης συμμετοχής στην κοινωνία
Ερώτηση: Τι περιθώρια έχει ο Αργύρης να πείσει τους γύρω του να αποδεχτούν αφενός τον ίδιο και αφετέρου τον αδελφό του;
Απάντηση: Ελάχιστα. Ορθώνεται επίσης ένα ζήτημα για τον κάθε Αργύρη: Με ποιο δικαίωμα και ποιος του φορτώνει αυτόν τον αγώνα; Είναι πολύ μεγάλο θέμα όμως αυτό και δεν είναι της παρούσης.
Ερώτηση: Τι κάνει η μητέρα εν προκειμένω;
Απάντηση: Εξαρτάται πόσο την αφορούν αυτοί οι άνθρωποι και αυτές οι συγκεντρώσεις. Αν την αφορούν πολύ, σηκώνει τα μανίκια και αρχίζει εκστρατεία ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης. Αν την αφορούν λίγο ή καθόλου κάνει υπομονή αλλά δε χάνει την ευκαιρία να κάνει μια μικρή διάλεξη σε κάθε ευκαιρία…
Δεν τελειώνει εδώ το θέμα αλλά ήδη το σεντόνι είναι τεράστιο….
Βαγγελιώ
ετσι στα γρηγορα και επειδη δεν νομιζω οτι το ποστ εχει να κανει τοσο με τα τεκνα οσο με την αυτοκριτικη της οικοδεσποινας, μου αρεσουν πολυ τα ποστ που μας γυριζουν πισω ...αρκετα χρονακια.
φιλια
Μαριλένα,
Aν η δραστηριότητα των παιδιών επέτρεπε άνετα στον Ρίκο να συμμετάσχει, τότε ένας λόγος παραπάνω και για το ότι θύμωσες και για το ότι (κατά την γνώμη μου) πρέπει να κάνεις μια κουβέντα με τους γονείς των ξαδελφιών.
Νομίζω, έχει δίκιο η Βαγγελιώ, και για το βάρος που επωμίζεται ο Αργύρης (και κάθε αδελφός/αδελφή) και στην διάκριση αν σ' ενδιαφέρουν ή όχι αυτές οι οικογενειακές συγκεντρώσεις. Αν ναι, τους γονείς πρέπει να εκπαιδεύσεις.
Μπορεί να είναι αναίσθητοι, μπορεί να είναι αδιάφοροι (δυστυχώς, και για την συμπεριφορά των δικών τους παιδιών). Αλλά δεν επιτρέπεται να τους δίνουμε εμείς οι ίδιοι το άλλοθι "το είδα αλλά δεν ήξερα τί να πω, γιαυτό δεν είπα, περίμενα να μιλήσει ο μπαμπάς/η μαμά του Ρίκου (και του κάθε Ρίκου)". Πρέπει να είναι πλήρως ενήμεροι για το πρόβλημα και για τον σωστό χειρισμό του. Και αν, ενήμεροι πιά, συνεχίζουν έτσι, τότε βλέπει κανείς τί κάνει. Εν ανάγκη, απομακρύνεται από "κακιές παρέες", γιατί η ζωή είναι μικρή.
Στενόχωρο είναι όλο αυτό, το ξέρω...
...Διαβαζοντας τις απαντησεις μας,επανερχομαι με μερικα ακομα ομορφα(ελπιζω)..
Κανενας δεν μπορει να γινει αρεστος-αποδεκτος-ομοτραπεζος με κανεναν,ειδικα παιδια που στα ματια των παιδιων με διαφορετικοτητες βλεπουν αυτο που η κοινωνια μας εχει μαθει να χλευαζει...δεν υπαρχουν ομως κακα παιδια,υπαρχουν κακοι γονεις,και σε αυτο ειμαι καθετος..
Σε πολλες φασεις,εχω "εκθεσει" τον μικρο σε δημοσια ομυγυρη(παιδικη χαρα,παιδοτοπο,παραλια κτλ) και οι αντιδρασεις ειναι ποικιλες...τα μικροτερα παιδια απο αυτον τον αντιμετωπισαν με απορια,και μια διερευνητικη επιθυμια,και τελικα παιξανε μαζι του(οσο ο Κωνσταντινος μπορει "φυσιολογικα" να παιξει με παιδια)
Τα μεγαλυτερα δειξαν πολλες φορες την ανατροφη τους..ξερετε,σχολια παραξενα,σφυριγματα,πειραγματα μεταξυ τους...παρουσια παντα των χαρωπων μαμαδων τους,τις οποιες ενιοτε τις εχει παρει και τις εχει σηκωσει γι'αυτο το στυλακι...
Θεωρω λοιπον,οτι οποιος ειναι να σε δεχτει,θα σε δεχτει ως εισαι,και οσον αφορα την δικη μου θεση,οποιος δεν με αντεχει,ας γυρισει απο την αλλη,δεν τον εχω αναγκη,δεν θα παρακαλεσω κανεναν,αλλα δεν θα ριξω και την αξιοπρεπεια μου ως γονιος..και αυτο ισχυει και για ξενους,και για γνωστους,και για συγγενεις,και για τον Μεγαλο Τιμονιερη ακομα..Μπορουμε και μονοι μας...
Χμμ..ελπιζω να μην βγηκα εκτος θεματος,αλλα αυτα τα αρθρα ειναι food for thought...
D.
Εκφράζω απλά την απορία: " Οταν εμείς οι 30something-40something, πολλές φορές και παρά την εμπειρία και υπομονή μας δεν μπορούμε να διαχειριστούμε αυτές τις καταστάσεις,ΠΩΣ έχουμε την απαίτηση να τις διαχειριστούν με άνεση και ωριμότητα 9χρονα-10χρονα παιδιά;
Υ.Γ.:Ολα τα σχόλια πολύ ενδιαφέροντα , αλλά της Βαγγελιώς με κάλυψε σχεδόν 100%
Απο όλα τα post έχω πάρει πολλά και χρήσιμα.
Αυτό που μένει για μένα είναι ότι όπως και τα παιδιά με αυτισμό είναι πρώτα παιδιά και μετά με αυτισμό έτσι και τα αδέλφια είνaι πρώτα ΠΑΙΔΙΑ και μετά αδέλφια ατόμου με αυτισμό.
Και αν για μας τους γονείς είναι δύσκολο τότε για αυτά τι είναι ;
Στο κάτω κάτω όταν γίνεσαι γονέας αυταπάγγελτα μπαίνεις και στο τριπάκι της θυσίας, το να βάζεις τις ανάγκες σου σε χαμηλότερη προτερεότητα απο τις ανάγκες των παιδιών σου. Και αυτό είναι μια επιλογή σου, το έχεις δει και στις οδηγίες χρήσης του παιδιού.
Για τα αδέλφια/παιδιά όμως δεν ισχύει αυτό.
Θα συμφωνήσω με την Αθανασία κάποιες φορές πρέπει όπου και όταν μπορούμε να τα χορταίνουμε με το να είναι παιδιά. Απο έναν χορτάτο σε παιδικές συμπεριφορές μπορείς να πάρεις περισσότερη ανοχή και συμμετοχή στο άθλημα.
Δεύτερο ξεκαθαρα πιο αποδοτικός είναι αυτός που καταλαβαίνει και συμμετέχει παρά αυτός που υπακούει, ακολουθεί ή παρακολουθεί τους άλλους να δράττουν. ( έχει βγεί σε DVD το Μαύρο Μπαλόνι / αλλοι το έχετε ήδη / είναι υπέροχο να το δείτε ).
Όσο αφορά τα ξαδελφάκια δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη μια που δεν τα ξέρω αλλά κάποιες φορές που πηγαινα σε οικογενειακές επισκέψεις, ιδιέτερα όταν έπαιζε και παπούς-γαγιά στην μέση ( άστο το παιδί να κάνει ότι θέλει ) μάλλον εβγάζα το αρνητικό εγώ, για ένα απλό λόγο : γιατί μπορούσα.
Το θέλουμε ή όχι η οικογένεια είναιτο πρώτο και το τελευταίο μέσο άμυνας και προστασίας των παιδιών μας.
Το ότι κάποιος είναι ξάδελφος/θείος/θεία κλτ είναι apriοri μέλος της οικογένειας για το ληξιαρχείο όμως απλά και μόνο.
Για την ουσία το ποιός είναι οικογένεια θα πρέπει να είναι κάτι που θα ορίζετε απο πολλά άλλα πράγματα.
Καληνύστα σας
Ο Αργύρης δεν είναι δυνατόν να φέρει την ευθύνη της αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων. Όση μπορεί να αναλάβει, θα την αναλάβει μόνος του, όταν νιώσει ότι μπορεί να κινείται και εκτός των πλαισίων που ορίζει η διαφορετικότητα του αδελφού του όταν είναι μαζί στον ίδιο χώρο. Όταν νιώσει ότι είναι εξίσου σημαντικά τα δικά του θέλω και συναισθήματα (κάτι που συνήθως τα αδέλφια δεν αισθάνονται).
Οι γονείς αναλαμβάνουν να ορίσουν το πλαίσιο, να ενημερώσουν οικοδεσπότες και συνδετημόνες ενήλικες (πόσο δε μάλλον συγγενείς) οι οποίοι, όπως κάθε γονέας-κηδεμών, έχουν την ευθύνη των πεπραγμένων των παιδιών τους σε οποιονδήποτε χώρο.
Αν δεν τους έχεις πει καθαρά το τι συμβαίνει με τον Ρίκο, και ανεχόσουν μικρά δείγματα, ηπιότερα ίσως τέτοιων συμπεριφορών, όταν νόμιζες ότι ο μικρός δεν θα μπορούσε να κάνει παρέα ή ότι εσύ δεν θα άντεχες το κόστος της "εξομολόγησης", τους άφησες να νομίζουν ότι δεν τρέχει κάστανο.
Είναι δύσκολο να μιλήσεις καθαρά, αν δεν το έχεις κάνει από την αρχή, αλλά ή θα πεις ή ίσως θα αποκοπείς...
Ο Αργύρης έχει αρκετά να αντιμετωπίσει έτσι κι αλλιώς, τις ανάγκες του, την ανάγκη του να νιώσει ξέχωρος από τον Ρίκο και ξεχωριστός, τις ενοχές του που ακολούθησε τους άλλους.
Οι παραινέσεις σου ήταν εξαιρετικές, αλλά βοήθησέ τον φτιάχνοντας το πλαίσιο.
Λ.
Αγαπητή μας Μαριλένα,
Ευχαριστούμε πάρα πολύ για τη συμπαράσταση.
Σχετικά με την κοροϊδία σε βάρος ενός διαφορετικού παιδιού, θα τοποθετηθώ, αφού φλυαρήσω κάνοντας μια παρέκβαση.
Επί χρόνια η καημένη η μάνα μου με βασάνιζε με αρχικούς χρόνους, εγκλιτικές και χρονικές αντικαταστάσεις, ασκήσεις συντακτικού και δεύτερους αορίστους. Με ξυπνούσε χαράματα για να κάνουμε επαναλήψεις και επί ώρες σκοτωνόμασταν για το τυπικό της αρχαίας ελληνικής. Ωσπου μεγάλωσα και αν και τα έμαθα αρκετά καλά, ούτε που διανοήθηκα ποτέ να τα διδάξω. Ενδόμυχα, μάλλον τα μίσησα.
Κι όμως, οι ατελείωτες ανιαρές ώρες που περασα μαζί τους μου άφησαν και ένα καλό: τον Υπερ του Αδυνάτου, λόγο του Λυσία.
Τι λέει προς την τελευταία του παράγραφο ο ανάπηρος που ζητάει από το Δήμο να μη του αφαιρέσουν το επίδομα;
"Σας παρακαλώ μη μου στερήσετε αυτό που η πόλις που δίνει γιατί έτυχε να είμαι άτυχος".
Εδώ σε αυτήν την παραπεταμένη φράση του Λυσία, βρίσκεται, πιστεύω η ουσία της κοινωνικής αλληλεγγύης και της αναγνώρισης της διαφορετικότητας, της αποδοχης της και της συμπαράστασής της, όχι από οίκτο και λύπη, αλλά από καθήκον, γιατί το ζήτημα της αναπηρίας, όπως λένε και οι στατιστικές, είναι ζήτημα τύχης ή μάλλον ατυχίας.
Οι άλλοι, οι υγιείς πασης φύσεως, οφείλουν να διαπαιδαγωγηθούν ώστε να έχουν την ανάλογη συμπεριφορά, να καταβαλουν το ανάλογο "επίδομα" στον άνθρωπο που "ατύχησε". Και αυτό το "επίδομα" κοστίζει, άλλοτε σε χρήμα, άλλοτε σε υπομονή, άλλοτε σε κατανόηση, άλλοτε σε αποδοχή, άλλοτε σε... ενόχληση.
Αυτό το "επίδομα", αυτήν την οφειλη, αυτό το χρέος, αυτό το καθήκον της πλειοψηφίας των υγιών απορρέει απο την "τύχη" ή την ατυχία ("κοινή γαρ τύχη και το μέλλον αόρατον") δηλαδή από την επιβεβλημένη εκ παιδείας αλληλεγγύης προς τον διαφορετικό πάσης φύσεως και όχι εξ οίκτου.
Αυτήν την αποδοχή δίχως όρους, εμείς τη ζήσαμε στο Ρότσεστερ της Μινεάπολης. Τη συναντήσαμε σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, σε όλα τα μορφωτικά επίπεδα, σε όλον τον κοσμάκη.
Τις προάλλες που ρώτησα ένα φίλο μας αμερικανό, μου είπε ότι αυτό είναι γνώρισμα της "μεσοανατολικής κουλτούρας των ημιαστικών περιοχών". Είναι η παράδοσή μας, μου είπε με περηφάνια.
Εξ ου και το μέγα νοσοκομείο του Μέιγιο Κλινικ που έγινε εξ ολοκληρου από δωρεές.
Για την κοροϊδία: πρέπει να μάθουμε τα παιδιά μας να καταβάλουν το δικό τους τίμημα σε καθήκον. Και αυτό θα το διδαχθουν από εμάς τους μεγαλυτέρους.
Συχωρέστε μου τη πολυλογία
Με αγάπη και εκτίμηση
Κάπα
μπερδευτικα με ολα τα σχολια και μαλλον ασχετα αυτο που γραφω.
Και η σωστη απαντησει ειναι....για μενα κανενα, "on any given day", η αντιδραση στης δυσκολες στιγμες/ερωτησεις μπορει να διαφερει, συγγνωμη, I'm only human.
Γενικα, δινω "δευτερη ευκαρια" σε ολους, γιατι ειμαι σιγουρα οτι η συμπεριφορα μου μπροστα στη διαφορετικοτητα ιταν.... δεν ξερω αλλα οχι πολη καλα (αμηχανια ισως?). Μακαρι καποιον να με εξηγησε καποια πραγματα τοτε.
We shall overcome:-)
emma
Αν απλώς είναι να πούμε ότι δεν αρέσουν σ' εμάς οι άλλοι όπως φέρονται απέναντι στη διαφορετικότητα, τότε προς τι η όλη κουβέντα, δεν καταλαβαίνω, Μαριλένα που συμφωνείς με τον χρήστο ρ..
Αν είμασταν έτοιμοι να πούμε κάτι τέτοιο, δεν θα μας πείραζε καθόλου η συμπεριφορά τους.
Αν εξηγούσαμε και παγιώναμε την πεποίθηση στο κάθε παιδί μας έγκαιρα, είσαι διαφορετικός από κάθε άλλον, μοναδικός, ξεχωριστός και κυρίαρχος του εαυτού σου και έτσι θα βρεις τη θέση σου σε κάθε κοινωνική ομάδα (και θα το κάναμε μόνο αν το νιώθαμε και όλοι εμείς για τους εαυτούς μας), δεν θα υπήρχαν ενδεχομένως τέτοια ζητήματα.
Άρα καθείς όπως νομίζει κι όπως τον ανέθρεψε η μανούλα του, κι εγώ θα λέω, οκ. δεν μ' αρέσει, επαίσχυντοι οι τύποι, αλλά θα ανέχομαι να συμβαίνει.
Άρα και τα αδέλφια θα φέρονται όπως νιώθουν πέρα από αγάπες και καθήκοντα απέναντι στα "διαφορετικά" αδέλφια τους και μπορεί και να μην μου αρέσει.
Λέω εγώ τώρα...
Λ.
Τα ίδια παιδιά που αντιμετώπισαν ένα από τα σκασμένα της οικογένειας χωρίς μαλλιά -εξαιτίας της χημειοθεραπείας- ως να μην συνέβαινε τίποτα, για την ακρίβεια παίζει και να μη το πρόσεξαν καν, τα ίδια παιδιά συν αυτό -γερό πια- αντιμετωπίζουν την αυτιστική συμπεριφορά της μη αυτιστικής μικρής μου κόρης ακριβώς όπως τα δικά σου (συμπεριλαμβανομένης και της μεγάλης μου κόρης) το Ρίκο. Ένα χρόνο τώρα προσπαθησώ να ισορροπήσω ή να τις πείσω να ισορροπήσουν αυτές μαζί της και έχω αποτύχει οικτρά. Προχθές βράδυ μετά από μια ακόμα απόρριψή της και από τις πέντε, τη βρήκα 3 τη νύχτα να γράφει στο ημερολόγιο της. Περίμενα να κοιμηθεί και έκανα κάτι που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δε θα κάνω ποτέ ως μάνα: πήρα το ημερολόγιο της και το διάβασα. Όλα τα της τα κείμενα τελείωναν με την έκφραση "εμένα πότε θα με αγαπήσει κάποιος άλλος εκτός από τη μαμά και το μπαμπά; Άραγε θα με αγαπήσει ποτέ τουλάχιστον η αδελφή μου;"
Και δεν έχω άλλοθι Μαριλένα. Γιατί εάν τα τέσσερα τα μεγαλώνουν άλλοι γονείς, το πέμπτο όπως και το έκτο τα μεγαλώνω εγώ. Έτσι εγώ λύση δεν έχω. Δικαιολογίες ίσως βρω, καθημερινά βρίσκω άλλωστε πάμπολλες, λύση πάντως τώρα κοντά δε βλέπω. Έτσι επιλέγω να τα θωρακίσω κατά μόνας, ελπίζοντας ότι κάποτε θα βρουν το δρόμο μόνες τους για να συναντηθούν. Εάν πάλι δε τον βρουν, όσο και αν με πονάει -όντας η ίδια μοναχοπαίδι και με ιδεατή εικόνα για τον κόσμο των αδελφών- ελπίζω να μην κάνει ποτέ κακό η μία στην άλλη...
Καλό βράδυ σε όλες/ους μας
Δημοσίευση σχολίου