Κόμικ-εμμονές-διακοπές όλα ανάκατα

Μέσα σ’ όλα τα μυστήρια που διαβάζω τελευταία ήταν και το αυτοβιογραφικό κόμικ «Το θανατάδικο» απ’ όπου και τα σκαναρισμένα σκιτσάκια.

Δείχνουν μια οικογένεια με κάθε μέλος της απορροφημένο στις δικές του δραστηριότητες.

Δεν ξέρω αν κάθε οικογένεια ή αν κάθε οικογένεια με αυτιστικό παιδί είναι έτσι, αλλά εμένα μού φαίνεται το πιο βιώσιμο μοντέλο όλων.

Όπως δείχνει το σκίτσο έτσι ρυθμίζουμε κι εμείς τις διακοπές και τα σαββατοκύριακά μας-για να μην πω όλη μας την άνευ προγράμματος ζωή.

Συζητάμε με φίλη στο κολυμβητήριο που έχει 10χρονη αυτιστική κόρη. Η μαμά αναρωτιέται για τις φετινές διακοπές, ή πρέπει να στείλει τη μεγάλη κόρη στην κατασκήνωση ή να νοικιάσουν σπιτάκι με πισίνα ώστε να είναι μέσα στο νερό η μικρή αλλά και να μην έχει κίνδυνο να απομακρυνθεί όπως κάνει στη θάλασσα, αλλιώς οι γονείς πρέπει να κάνουν βάρδιες.

Τα δικά μας απαραίτητα είναι: θάλασσα κοντά για μπάνιο ή πετρούλες, φύλλα για κόψιμο, μυρμήγκια αλλά μόνο μεγάλο μέγεθος (πχ νούμερο 0-αν υποθέσουμε ότι ακολουθούν τους κανόνες κατηγοριοποίησης των γαρίδων), όλα αυτά για το Θόδωρο. Για τον Αργύρη απαραιτήτως παιδιά να κάνει παρέα, εμένα ικανό πλήθος βιβλίων και τον φιλόπονο πατέρα μια οριζόντια επιφάνεια να κλείνει τα βλέφαρά του. Άλλαι ιδέαι-προτάσεις υπάρχουν, τι είναι αναγκαίο για να αποτολμήσετε οι υπόλοιποι μια εξόρμηση? (αλλού κινήσαμε κι αλλού καταλήγει το ποστ)