18.3.09

Κόμικ-εμμονές-διακοπές όλα ανάκατα

Μέσα σ’ όλα τα μυστήρια που διαβάζω τελευταία ήταν και το αυτοβιογραφικό κόμικ «Το θανατάδικο» απ’ όπου και τα σκαναρισμένα σκιτσάκια.

Δείχνουν μια οικογένεια με κάθε μέλος της απορροφημένο στις δικές του δραστηριότητες.

Δεν ξέρω αν κάθε οικογένεια ή αν κάθε οικογένεια με αυτιστικό παιδί είναι έτσι, αλλά εμένα μού φαίνεται το πιο βιώσιμο μοντέλο όλων.

Όπως δείχνει το σκίτσο έτσι ρυθμίζουμε κι εμείς τις διακοπές και τα σαββατοκύριακά μας-για να μην πω όλη μας την άνευ προγράμματος ζωή.

Συζητάμε με φίλη στο κολυμβητήριο που έχει 10χρονη αυτιστική κόρη. Η μαμά αναρωτιέται για τις φετινές διακοπές, ή πρέπει να στείλει τη μεγάλη κόρη στην κατασκήνωση ή να νοικιάσουν σπιτάκι με πισίνα ώστε να είναι μέσα στο νερό η μικρή αλλά και να μην έχει κίνδυνο να απομακρυνθεί όπως κάνει στη θάλασσα, αλλιώς οι γονείς πρέπει να κάνουν βάρδιες.

Τα δικά μας απαραίτητα είναι: θάλασσα κοντά για μπάνιο ή πετρούλες, φύλλα για κόψιμο, μυρμήγκια αλλά μόνο μεγάλο μέγεθος (πχ νούμερο 0-αν υποθέσουμε ότι ακολουθούν τους κανόνες κατηγοριοποίησης των γαρίδων), όλα αυτά για το Θόδωρο. Για τον Αργύρη απαραιτήτως παιδιά να κάνει παρέα, εμένα ικανό πλήθος βιβλίων και τον φιλόπονο πατέρα μια οριζόντια επιφάνεια να κλείνει τα βλέφαρά του. Άλλαι ιδέαι-προτάσεις υπάρχουν, τι είναι αναγκαίο για να αποτολμήσετε οι υπόλοιποι μια εξόρμηση? (αλλού κινήσαμε κι αλλού καταλήγει το ποστ)


6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

τι να πω φιλεναδα, θα πρεπει να ποσταρω κανονικα και με το νομο ....να σε βαλω κι εσενα μεσα ως γκεστ σταρ του ποστ.

εχεις προσεξει κατι που συμβαινει στην αγορα διαμερισματων τα τελευταια 15 χρονια περιπου?(και δεν αναφερομαι στην οικονομικη κριση που μας αγγιξε εδω στην Ελλαδα τον τελευταιο χρονο?

Η διαμορφωση ενος τυπικου διαμερισματος μεχρι πριν και καμια 10αρια χρονια, αποτελουταν σε πολυ μεγαλο ποσοστο απο ενα χωρο υποδοχης και 2 υπνοδωματια.Εδιναν οσο το δυνατον περισσοτερα τετραγωνικα στον"χωρο υποδοχης" , εκει οπου μαζευονταν η οικογενεια, βρισκοντουσαν με φιλικα και συγγενικα προσψπα κλπ.
Τα τελευταια χρονια παρατηρειται οτι τα διαμερισματα των 90 πχ τετραγωνικων ,διαμορφωνονται ετσι ωστε να εχουν 3 υπνοδωματια , μικραινει ο χωρος υποδοχης οπως και ο χωρος της κουζινας ετσι ωστε να εξοικονομηθει χωρος για το τριτο δωματιο.....

Γενικοτερα εχουμε περασει σε εποχες οποι η μεση αστικη οικογενεια(αλλα και καθε οικογενεια) θελει να εχει τον ατομικο της χωρο για να μπορει να "αποσυρεται" ετσι ωστε να μπορει και να βιωνει το ..."θαναταδικο " του .

Το ιδιο μοτιβο ακολουθει και στις διακοπες, και πιστεωε με , απο αυτα ποθ ακουω,δεν αφορα μονο τις αυτιστικοοικογενειες.

πι-εσ
αφου μιλας και διαβαζεις θανατικοπραφματα ...ισαι καλα.
(τα ...καλα της αποστασης)

Ανώνυμος είπε...

...αν δεν εχω τα γυαλια μου....γραφω κινεζικα

Μ-Μ

butterfly είπε...

Το αγόρασες τελικά, ε; :) Ωραίο φαίνεται.

Απ' τη μία συμφωνώ. Οι άνθρωποι χρειάζονται χρόνο μόνοι τους, για να μπορούν να είναι μαζί. Από την άλλη, μερικές φορές η επαφή χάνεται, όταν κάνει κανείς μόνο τα δικά του. Όσο κι αν πολύ συχνά με γοήτευσαν άνθρωποι που για τον ένα ή τον άλλο λόγο ήταν μόνοι τους (κι έτσι ανεξάρτητοι, δημιουργικοί), πολύ περισσότερο ζήλευα αυτούς τους φίλους που είχαν μεγαλώσει με μεγάλη οικογένεια - πολλά αδέλφια, θείους, ξαδέλφια, οικογενειακούς φίλους, γι'αυτή τη σταθερότητα, την ασφάλεια και την ισορροπία που είχαν στις προσωπικές τους σχέσεις.

Μελαγχολικό θέμα το βρίσκω.

(και λίγο αδιάκριτη ερώτηση - η εικονίτσα "Θα σου βάλω σε δέκα λεπτά" μάλλον χτύπησε κέντρο, ε;)

Υ.Γ.1. Στείλτε τον Αργύρη κατασκήνωση.

Υ.Γ.2. Η αγγλική έκδοση λέγεται "Fun Home";!

Μαριλένα είπε...

Μαράκι, περιμένω το ποστ που θα είμαι επίτιμη, ως άλλος Μητσοτάκης :-).

Αυτό είναι butterfly, το βιβλίο, συμπαθητικό. κατσκήνωση από του χρόνου-παραχρόνου (ελληνίδα μανούλα).

Ανώνυμος είπε...

.......Σας ψαρωσε,

Διόνα είπε...

Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να λειτουργήσω αν δεν είχα χρόνο για τον εαυτό μου, δηλαδή για δραστηριότητες που έχουν να κάνουν μόνο με μένα και το αντικείμενο της δραστηριότητας, πχ διάβασμα. Πιστεύω ότι κάπως "δυναμώνεις" κάνοντας κάτι μόνος σου, δεν μπορώ να σκεφτώ πώς θα ήταν να είχαμε όλοι συνέχεια μα συνέχεια μία, ας πούμε, αποκλειστικά δημόσια ζωή.

Το καθυστερημένο σχόλιο οφείλεται στο γεγονός ότι τις 2 τελευταίες μέρες κάπου χάλασε ο προγραμματισμός για τις "μη δημόσιες" στιγμές μου :D

Καλό ΣΚ!