(Έτσι για να τη σπάσω σε κάποιους που λένε ότι εσχάτως το μπλογκ έχει γίνει φουλ εσωστρεφές, άλλωστε σήμερα η συζήτηση είναι αλλού).
Το προηγούμενο ντοκιμαντέρ το βλέπω σε δόσεις, απόψε είναι η τελευταία.
Σκηνή: γιαγιά φέρνει στο Μαρς τη μαγνητική του εγγονού της. Η γιαγιά δε μιλάει αγγλικά, ο ουκρανός νευροχειρούργος (Πέτροβιτς) μεταφράζει, ο Μαρς εξετάζει τη μαγνητική.
Μαρς: ο όγκος δεν είναι εγχειρήσιμος, το παιδί έχει περίπου ένα χρόνο ζωής. Ο ουκρανός μεταφράζει, η κάμερα παίρνει τις εκφράσεις των τριών, μια αλυσιδωτή αντίδραση η μεταφορά των νέων. Βλέπεις τη γιαγιά να βουρκώνει, ευχαριστεί το γιατρό, ο Μαρς μονολογεί χαμηλόφωνα, life is cruel.
Αναμονή στο διάδρομο των ασθενών που θα εξετάζει ο Μαρς, μέρα και νύχτα σχεδόν για όσες μέρες είναι εκεί. Η ουρά είναι άναρχη, ο Πέτροβιτς βγαίνει κάνα δυο φορές και τους φωνάζει να μην κλείνουν το πέρασμα, να κανονίσουν μόνοι τους τις προτεραιότητες, την τελευταία βγαίνει με ένα κουτί σοκολατάκια και τους λέει να το περάσουν ο ένας στον άλλο. Μαγικό.
Τελευταίο και άσχετο: αυτός ο πίνακας πάντα μού άρεσε, αλλά τώρα διάβασα και την ιστορία του σ’ αυτό το βιβλίο, δεν είχα ερμηνεύσει τη στάση του σώματος του κοριτσιού. Η Κριστίνα έπασχε από πολιομυελίτιδα, ο Wyeth τη θαύμαζε και τη θεωρούσε υπόδειγμα δυνατού ανθρώπου.
8 σχόλια:
Βρε γιατί είναι τόσο άδειος ο καφενές ;
Τελικά αντί για banner την χορηγεία της λογο ανέλαβε γνωστός πολυχώρος κουλτούρας.
Διαβάστε αυτό το βιβλίο, δείτε αυτή την ταινία, θαυμάστε αυτόν τον πίνακα.
Balux το κάναμε το μαγαζί.
Είπαμε να πούμε την κακία μας σήμερα μια που η συζήτηση είναι αλλού.
Είναι μάλλον από τις μέρες που νιώθεις ότι δεν είσαι εσύ αλλά κάποιος άλλος.
Mαριλενα, ποιος σε κριτικαρει παιδι μου?
Προσωπικο ειναι το μπλογκ , ο,τι θελεις γραφεις, αποψη μου, αυτοι που σου ασκουν κριτικη, να δοκιμασουν να γραφουν καθημερινα για κατι τοσο συγκεκριμενο χωρις να βγαζουν και αλλαπροσωπικα τους ενδιαφεροντα, να δουν για ποσο και κατα ποσο μπορουν να το κανουν........
Οσοι γραφουν και μαλιστα καιρο τωρα, σε σταθερη βαση, σιγουρα εχουν πολλα να πουν..."γενικοτερα".
Προτεινω να δεις τη ταινια , "το λαδι του Λορεντζο" ,για μενα , κορυφαια , και ειναι πραγματικο περιστατικο.
Μανδάμ αμα τελειώσετε με τα δικά σας δείτε σας περικαλώ και την εαρινή σύναξις των αγροφυλάκων.
Λόγω του νυκτοκάμματου έκλεισα το βρέφαρον ανωρίς πριν μαζοχθούν άπαντες και θέλω να μάθω τι απέγινε πριν γράψει το Δι Εντ.
Όντως μαγικό αυτό με τα σοκολατάκια, τι σου είναι η ανθρωπιά και η δημιουργικότητα μαζί, ε;
Cruel δε θα πει τίποτα...
Καλημέρα!
Το κουτί με τα σοκολατάκια: Μάθημα ζωής.
Υ.Γ. Ένα δισκίο εσωστρέφειας ενδείκνυται κάθε τόσο (πριν η μετά το φαγητό, αδιάφορο).
:-), :-), :-)!
Houz, κουλτούρα μέχρι τελικής πτώσεως! Είναι μια από τις μέρες που εγώ νιώθω ότι δεν είμαι εγώ ή εσύ νιώθεις ότι δεν είσαι εσύ? (με τρελαίνει το πλήθος των συνδυασμών-ερωτημάτων που θα μπορούσα να κάνω).
Μαρία, το καθημερινό ξεκίνησε λίγο ψυχαναγκαστικά πρέπει να ρεγουλαριστεί λιγάκι. Κατά τ΄άλλα συμφωνώ, μπλογκ μου είναι, άμα θέλω βάζω φωτιά και το καίω :-).
Ταρίφα, το αίτημά σας καταχωρήθηκε, πλάκα πλάκα την έχω δει την ταινία, αλλά ως είθισται λίγα θυμάμαι.
Butterfly, Αθανασία, φοβερή κίνηση ασυζητητί.
Ιωάννα, :-)!
Δημοσίευση σχολίου