Μαίρης Παναγιωταρά: σηκώνομαι χαράματα, πρωινά, παιδιά-από σήμερα δεν έχει ετοιμασία ο Ρίκος, αλλά τις οιμωγές «πάρε με στη δουλειά να παίξω εκεί μπίλιες»-, δουλειά (το πιο ξεκούραστο κομμάτι της ημέρας, κάτι ξέρει ο μικρός που προσπαθεί να τρουπώσει), απόγευμα σπίτι, μαγείρεμα, υποτυπώδες συμμάζεμα, μπάνια, τάϊσμα, ξαφνικά είναι 11 το βράδυ και δεν έχω ασχοληθεί ούτε με το μεγάλο ούτε με το μικρό.
ΤΙ ΜΑΘΑΜΕ?
-
δημοσιεύω σημερα , η αναρτηση γραφτηκε το 2017
εχουμε περάσει πια μια δεκαετία που ζούμε με τον αυτισμό.
Τον μαθαίνουμε κάθε μέρα.
συχνές οι απογοητέυσε...
Πριν από 2 χρόνια
10 σχόλια:
Καλημέρα!
Κι εγώ περιμένω να πάω στη δουλειά για να ηρεμήσω :)
Κι εγώ είναι φορές που κοιτάω ένα βουνό αμετάφραστες λέξεις στην οθόνη μου και... είμαι χαλαρή, μάλλον επειδή η δουλειά είναι ένα πράγμα με το οποίο πρέπει να ασχοληθείς και όχι δεκαπέντε ταυτόχρονα. Επίσης αν δεν ασχοληθείς τελικά όσο πρέπει (ξερόβηχας) δεν έχεις και τύψεις, όπως συμβαίνει με σπίτια-παιδιά.
mamma, απάγκιο, καταφύγιο κ άλλα ποιητικά και σου πληρώνει και το ΤΣΜΕΔΕ!
Διόνα, επίσης-εκτός πια αν είναι εξαιρετικά άτυχος κανείς-στη δουλειά συνήθως το αφεντικό ούτε κλαίει σπαραχτικά, ούτε σε τραβάει από το μανίκι, ούτε τσιρίζει.
Μια από τα ίδια κάνω και μου 'ρχονται στο νου "μπήκες στον χορό και θα χορέψεις" "έπεσες στην θάλασσα και θα κολυμπήσεις" και πορεύομαι :)
Μόλυ
Ακόμη κι αν "κλαίνε σπαραχτικά τ' αφεντικά [ή οι πελάτες]", εμείς που έχουμε δει the real thing, έχουμε την πολυτέλεια να είμεθα ψύχραιμες. The real thing είναι στο σπίτι...
Απόψε είναι το performance Ρίκου? Καλή διασκέδαση Ρίκο και οικογένεια! Καλό ΠΣΚ! :)
Και εγώ που έχω δοκιμάσει και τα δύο μοντέλα και το δουλειά-σπίτι και το σπίτι-σπίτι, τάσσομαι υπερ του πρώτου. Τουλάχιστον, όσο ζόρικος και αν είναι ο εργοδότης ή οι πελάτες, πληρώνεσαι, παίρνεις την άδειά σου και για κάποιες μέρες τους ξεχνάς(πληρώνεσαι και για τη προσωρινή λήθη-άδεια). Από τα μητρικά , συζυγικά και οικοκυρικά καθήκοντα, όχι άδεια, αλλά ούτε ένα ρεπό δεν μπορείς να πάρεις. Άσε που αν το κλίμα με τους συναδέλφους είναι καλό, αντέχεις και τον πιο στρυφνό εργοδότη/πελάτη, και αν δεν είναι δεν τρέχει τίποτα. Παίρνεις τα κουβαδάκια σου και σε άλλη παραλία.
Καλό ΠΣΚ.
Κορίτσια, κλαψ, κλαψ! Τι να πω κι εγώ που μόλις απολύθηκα; Άντε τώρα να βρεις δουλειά με τέτοια κρίση, σε τέτοια ηλικία. Χώρια που τα έξοδα τρέχουν όπως πάντα (θεραπείες, ιδιαίτερα κλπ)- σ' αυτά δεν ύπάρχει άδεια ούτε ρεπό. Και το κερασάκι στην τούρτα... να μένω σπίτι όλη μέρα και να λένε όλοι: δεν πειράζει ξεκουράσου λίγο!
Δεν τη θέλω τέτοια "ξεκούραση"
Χριστίνα
Σε διάθεση .. φυγής!
Δε ξέρω πόσες από σας το έχετε νιώσει , εγώ συνέχεια τελευταία.Κάθε φορά που είναι για να στρίψω για το σπίτι αρχίζει να μου φωνάζει μια φωνή " ..συνέχισε ευθεία ,μη στρίβεις ,μπορείς να φύγεις ΤΩΡΑ !"
Τρέμω για τη μέρα που μπορεί να φύγω ευθεία.
Χριστίνα εύχομαι αυτή η απόλυση που τώρα σε στεναχωρεί,να είναι τελικά μια ευχάριστη ανάπαυλα και να βρεις σύντομα μια καλύτερη δουλειά από τη προηγούμενη.
Μαριλένα, κάνε μια βόλτα από το http://tofioro.blogspot.com/
μόλις μπορέσεις
Φιλιά
Μόλυ, κολυμπάμε, ασυζητητί :-).
Αθανασία, σωστά. Η γιορτή ήταν πάρα πoλύ ωραία.
Συμφωνώ Ιωάννα, ευχαριστώ για την παραπομπή θα το δω.
Χριστίνα, όλα να πάνε όπως θέλεις, συγγνώμη για το άστοχο του θέματος.
Gasbirdίνα, με τρομάζεις, αυτή είναι κ μια δική μου συνήθης σκέψη!
Δημοσίευση σχολίου