26.8.09

Και πάλι οφ για λίγο

Ας τα πάρουμε ένα ένα τα ανησυχητικά σημάδια:

Περιμένω να μπω στο highspeed και δίπλα μου είναι ένας ηλικιωμένος με τον 45άρη γιο του που είναι-ας τολμήσω τη διάγνωση-αυτιστικός και μερικά σουσούμια του μου θυμίζουν οδυνηρά το Θόδωρο. Είτε ο γιος του κρατάει το χέρι είτε ο πατέρας τον πιάνει, μιλάνε σιγά και ήρεμα και λένε όλα τα προφανή και καθησυχαστικά που λέω κι εγώ με το Ρίκο, «πάμε στην Αθήνα, στις 20.00 ακριβώς θα φύγει το πλοίο» κλπ. Συνειδητοποιώ ότι η κυρία που είναι απέναντι είναι η σύζυγος και μαμά, οπότε του λέω να μετακινηθώ για να κάθονται όλοι μαζί. Με το πιο τρυφερό ύφος του κόσμου (τρυφερό και πειραχτικό προς εκείνη) μου λέει ότι είναι 55 χρόνια μαζί, καλό θα τους κάνει το λίγο χώρια.

Άρα ο άνθρωπος είναι 70 τουλάχιστον χρονών, έχει ζήσει τον αυτισμό επί 45ετία υπολογίζω, κι όμως φοράει φρεσκοσιδερωμένο μπλουζάκι, η κυρία του είναι μια περιποιημένη κυρία με ωραίες πέρλες στο λαιμό, εκ περιτροπής μιλάνε και κρατάνε το χέρι με τόση γλύκα και ηρεμία στο γιο τους και ανταλλάσουν οδηγίες, «μη χαθούμε, θα ‘σαι ή μαζί μου ή με τη μητέρα σου». Κάνοντας μια προβολή στο μέλλον μου (μας) δεν μπορώ να με φανταστώ έτσι, αλλά με τίποτα.

Είναι Σεπτέμβρης και δεν με έχει καταλάβει το λογικό άγχος για το σχολείο του Ρίκου. Όλα αλλάζουν, η δασκάλα, η βοηθός, ο διευθυντής πιθανότατα κι είμαι σε μια ζεν κατάσταση.

Λέω να ξαναγράψω μόλις βγω από τη νιρβάνα.

(να ‘χαμε να λέγαμε πολύ πιθανόν να αποδειχτεί το ποστ και να ξαναγράφω σε δυο ώρες, αλλά μάλλον το βλέπω είτε με την επιστροφή του Ρίκου τη Δευτέρα ή με τα σχολεία)

7 σχόλια:

emma είπε...

Αχ!! Τι μου κανεις πρωη πρωη, ηδη εχω γινει παρανοικη για την υγεια, χωρις να φανταστω πως θα ειμαι στο 70χρονων!
Σχολειο - que sera sera.

Ανώνυμος είπε...

Προβολη του μελλοντος-πιθανως ολων μας-που μας περιμενει...να'μαστε ορθιοι μεχρι τοτε,και να'χουμε την δυναμη να προσφερουμε προστασια..
...Σχολειο,ποτε δεν φανταστηκα οτι θα το περιμενω να ερθει με αντυπομονησια ...
G.

angela είπε...

Μαριλένα καλώς ήρθατε πισω στην ρουτινα!!! Καλό χειμώνα να εχουμε.

Οσο για την τρεμούρα και το αγχος του σχολειου ... εμενα ήδη με εχει πιασει!!! Νέα στον χώρο βλέπεις..."πρωτη φορά στο νηπιο"!!!
Και απο τι μου ειπαν ... "καμμια σχεση με το κεντρο ημέρας"!!!
ΩΧΧΧΧΧ!!!!

mamma είπε...

Να ξέρεις πως με έκανες να βάλω τα κλάμματα.

athanasia είπε...

Όποιος/α αντέξει για χρόνια τόση νιρβάνα κάθε Σεπτέμβρη (και βάλε...), κατά πάσα πιθανότητα έχει την στόφα να φτάσειστα 70 με καλπσιδερωμένο μπλουζάκι/κομψή σειρά περλες και τρυφερή-πειρακτική διάθεση.
¨
Άλλη συζήτηση γιατί να πρέπει κανείς να έχει τέτοια στόφα για να επιβιώσει αξιοπρεπώς...

Καλή δύναμη!

Μαριλένα είπε...

Emma, φοβερό το ποστ σου, το ΄χα διαβάσει από τη Νάξο.I can't hold a grudge with someone who forgives and forgets so easily himself, πάντα πρέπει να το έχω στο μυαλό μου.

G, σχολείο: δεν ανυπομονώ-απλώς καταλαβαίνω ότι υπάρχει ένα άγχος που δεν τολμάει να εκδηλωθεί-κοντός ψαλμός αλληλούια.

Άντζελα, όλα να πάνε καλά για όλους μας, πολύ θέλω να μάθω εντυπώσεις-καλή επιτυχία στο Νεκτάριο.

Μamma, ε δεν ξέρω τι να πω :-p.

Μαριλένα είπε...

Αθανασία, νομίζω ότι η στόφα είναι μονόδρομος, αλλιώς βγαίνεις και ωρύεσαι στο Σύνταγμα. Πώς αλλιώς δηλαδή?