Όταν διαβάζεις μανιωδώς, κάποια στιγμή η (αυτο)διάγνωση σου σερβίρεται μέσα στο πιάτο (αντιγράφω από τη σελ.42 του Θεωρία και Πράξη της Ομαδικής Ψυχοθεραπείας, Γιάλομ)
«Πολλοί θεραπευόμενοι που παραπονιούνται για έλλειψη νοήματος είναι βυθισμένοι σε μια νοσηρή απορρόφηση στον εαυτό τους, η οποία παίρνει τη μορφή της καταναγκαστικής ενδοσκόπησης ή μιας κοπιώδους προσπάθειας αυτοπραγμάτωσης».
Εύληπτο κι ενδιαφέρον μέχρις στιγμής, με τη μόνη ένσταση ότι αναφέρει πλήθος και πάθος ανθρώπων που υποβάλλονται σε ομαδική θεραπεία όπως διάφορους ασθενείς, ανθρώπους εξαρτημένους, σεξουαλικά κακοποιημένους, διαζευγμένους, πενθούντες, αλλά δεν έχω βρει αναφορά σε ομάδα αυτοβοήθειας γονέων ανάπηρων παιδιών.
Βέβαια είμαι ακόμα στη σελίδα 50 κάτι σε σύνολο οχτακοσίων.
4 σχόλια:
Ο τίτλος ισχύει δι' ημάς τας αναγνωστρίας σου (στο "οφ" αναφέρομαι...).
Για την ένστασή σου: Νομίζω ότι το καλό της ομαδικής θεραπείας είναι ότι το πλήθος και το πάθος των ανθρώπων εκεί είναι πολύ διαφορετικό. Αυτό δεν αναιρεί καθόλου την αξία της ομάδας αυτοβοήθειας (καλή ώρα κι εδώ μέσα). Κι οι δυο έχουν την θέση τους και την αξία τους. Βοηθάει κι η εστίαση στο κοινό βάσανο, βοηθάει όμως και το άνοιγμα στο διαφορετικό βάσανο...
Χρειάζεται μια δικαίωση που και που :)
Τι εννοείς; Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι;
......και χωρις να θελω να μαυρισω το ποστ, απο τα τελευταια ποστ που διαβασα αλλα και απο τα τελευταια του Ιουλιου, το βασικοτερο προβλημα σου φιλενας ειναι να αποδεχτεις οτι αυτο (ο αυτισμος) ειναι κατι που ΔΕΝ θεραπευεται. Ειναι κατι που δεν θεραπευεται και δεν εχει ημερομηνια ληξης.
καλως σας βρηκα, θα ποσταρω συντομα
Δημοσίευση σχολίου