Νομίζω ότι ένα μεγάλο μέρος της κακής μου διάθεσης οφείλεται στο ότι άφησα το μπλογκ να βρυκολακιάσει χωρίς να του χαλαλίσω μια αξιοπρεπή εξόδιο ακολουθία.
Δεν τελειώνει ακριβώς με πόνο, αλλά εξατμίστηκε η διάθεση να πάρει! Μάλλον ήταν κάτι που είχε αρχίσει πιο παλιά, αλλά ήρθε το κερασάκι του σχολείου να δώσει τη χαριστική βολή, λέω εγώ.
Ξεκίνησα να γράφω μια εποχή που ο Θοδωρής είχε ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό προβλήματα υγείας. Ο όγκος είχε αφαιρεθεί, αντιμετώπιζε ικανοποιητικά την επιληψία και πέφταμε στα βαθιά του αυτισμού, έχοντας όμως την αίσθηση ότι πρόκειται για κάτι το μαχητό.
Θυμάμαι-μέσες άκρες-να έχω διαβάσει κάπου ότι οι λεχώνες για ένα ικανό διάστημα αφού γεννήσουν έχουν υπεραυξημένες κάποιες ορμόνες που τους προκαλούν υπερβολικό στρες. Έτσι μπορούν να είναι πάντα σε εγρήγορση και να ανταποκρίνονται στις πολλές απαιτήσεις του νεογνού.
Μπορεί να συνέχιζε το άρθρο ή εγώ να έβγαλα το συμπέρασμα ότι οι γονείς παιδιών με ειδικές ανάγκες περνάνε ένα σημαντικά μεγαλύτερο διάστημα-μήπως για πάντα?-σ’ αυτή την αγχωτική κατάσταση. Φαντάζομαι ότι έφτασα σε ένα από τα ακρότατα από πλευράς δυνάμεων και κεφιού.
Εδώ στην Ελλάδα βέβαια στις ειδικές ανάγκες των παιδιών έρχεται να προστεθεί κι η παρουσία ενός κράτους με ειδικές ανάγκες. Ήταν η φετινή νίλα με το σχολείο, η συνειδητοποιήση ότι αυτό θα το περνάμε κάθε χρόνο με έκανε να νιώσω πόσο μοναχούληδες είμαστε όλοι εμείς
Είναι ευτύχημα και δυστύχημα που είδαμε πέρσι τι μπορεί να κάνει ένα ειδικό σχολείο που δουλεύει σωστά. 3 παιδιά, το καθένα στον κόσμο του, με τις εμμονικές συμπεριφορές του και τον ανύπαρκτο αυθόρμητο λόγο, ο Ρίκος, ο Κώστας κι ο Νικολάκης έγιναν παρέα. Έμαθαν να διαβάζουν και να γράφουν, να κάνουν προσθαφαιρέσεις αλλά το κυριότερο δέθηκαν, πέρασαν το καλοκαίρι ζητώντας ο ένας τον άλλο.
Μόνο η Emma μπορεί να γράφει δυσάρεστα πράγματα και να μου αρέσει που τη διαβάζω, εγώ πρέπει να σταματήσω-αλλιώς θα ομολογήσω πόσο ταυτίστηκα όταν διάβασα ότι ο Ηράκλειτος μισούσε τόσο τους ανθρώπους που ζούσε στα βουνά για να μην τους συναναστρέφεται.
Παρότι πάντα μού φαινόταν πάντα χαζό, κλείνω τα σχόλια για αυτό το ποστ, ευχαριστώ για την απίθανη παρέα που μου κάνατε, πέρασα ατέλειωτες ώρες να κάνω refresh για σχόλια σας και να κοιτάζω τα hits του blog. Εις το επανιδείν!
ΥΓ. Ποιος είναι ο Μπάμπης Τσετίνης και πόσο καιρό να τον αφήσω εκεί πάνω?
