Από τη σειρά της Νεφέλης για τα θανάσιμα αμαρτήματα και το βιβλίο για το φθόνο θυμήθηκα δυο συμπαθέστατα σχετικά του Λαροσφουκώ.
«Στη δυστυχία των καλύτερων φίλων μας, βρίσκουμε πάντοτε κάτι που δεν μας είναι δυσάρεστο» και
«Όλοι μας έχουμε αρκετή δύναμη για ν’ αντέξουμε τα βάσανα των άλλων».
Κι ένας ωμός, ωμότατος Σοπενχάουερ: ««επειδή νιώθουν δυστυχισμένοι, οι άνθρωποι δεν μπορούν να αντέξουν το θέαμα κάποιου άλλου ανθρώπου που θεωρούν ότι είναι ευτυχισμένος»
Βέβαια όταν από ένα ολόκληρο βιβλίο σου μένουν μόνο δυο ρήσεις του Λαροσφουκώ κάτι δεν πάει καλά με το βιβλίο, αλλά το ίδιο δε συμβαίνει και μ’ αυτό το ποστ?
11 σχόλια:
Έχω ένα που μπορώ να υποστηρίξω ότι είναι δικό μου...
"τα βάσανα όσων στάθηκαν πιό άτυχοι από εσάς ας μην τα μετατρέψετε σε μονάδα μέτρησης της δική σας ευτυχίας".
Φιλιά σκουλικάκι μου κι ας με πηδάς που και που!
Yπάρχουν και χειρότερα όπως η αλαζονεία και η απληστία που λεει και ο συγγραφέας... Πρωταρχικός και χρήσιμος ακόμα και για τα ζώα που τον βιώνουν πολύ έντονα. Το κακό βέβαια είναι πως δεν φτάνει που τους φθονείς και υποφέρεις αλλά τους προσφέρεις και την ικανοποίηση του φθόνου σου... απαπα παλιοκατάσταση.
Μόλυ
προσπαθω να μαντεψω απο που πηρες αφορμη για αυτο το ποστ,
χμμμμ
φιλια
παω να ξεσκονισω
"Ουκ επιθυμήσεις πάντα όσα τω πλησίον σου εστί".
Δεν φθονώ, αλλά ναι, επιθυμώ, επιθυμώ, επιθυμώ.
Συμπέρασμα: για το θεό του εβραίου Μωυσή, πάω γραμμή για το πυρ το εξώτερον. Ε, και τι έγινε;
Ορίστε, μ' έβαλες να σκέφτομαι.
Στην αρχή είπα, ο Σοπενχάουερ είναι για τον φθόνο (δεν τον βρίσκω ωμό, όμως, έχει κι ένα λεπτό "επειδή"...), ενώ ο Λαροσφουκώ πιό πολύ μου κάνει για την αλαζονεία, την ανάγκη της σχέσης (?) με τους άλλους μέσα από την "ανωτερότητα".
Μετά απεφάσισα ότι αυτό που λέει ο Λαροσφουκώ μοιάζει να περιγράφει πώς η απλή ζήλια (που στηρίζεται στο ότι "είμαι πιό κάτω/χειρότερα από άλλους - δεν μου αρέσει, αλλά έτσι είναι") μετασχηματίζεται σε φθόνο ("θέλω να είναι όλοι χειρότερα, γιατί δεν θέλω να είμαι εγώ ό,τι χειρότερο").
Κατόπιν, κατέληξα στο ιδιοφυές συμπέρασμα ότι ο φθόνος είναι έλλειψη αποδοχής ότι σ' αυτή τη ζωή ενδέχεται να είμαι και χειρότερα από άλλους. Ενώ η ζήλια είναι ότι δεν μου αρέσει να είμαι χειρότερα, με στενοχωρεί, με κινητοποιεί ενίοτε, αλλά ναι, μπορώ να αποδεχθώ ότι μπορεί να είμαι χειρότερα.
Αυτά, φθονερό σκουλίκι! :)
εκτος θεμα - και παλι με εστειλες να βρω το λεξικο.
Για σημερα μαθημα φθονο και αλαζονεια :-)
"ΘΕΩΡΟΥΝ ότι είναι ευτυχισμένος".
Πρέπει να ΞΕΡΩ όμως, ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ή ακόμη θεωρώ;
Βάλε παρωπίδες, μερικές φορές χρειάζεται να κοιτάζουμε μόνο μπροστά το δικό μας δρόμο και όχι στο πλάι. Μας ...διασπάει... τη προσοχή.
Και μην το ψάχνεις τόσο πολύ!!! Τελικά το πιο δύσκολο πράγμα είναι να σκέφτεσαι απλά.
Αντίλογος
Χμμ..αν και μπερδευτηκα,δεν νομιζω οτι χρειαζοταν ο Σοπενχαουερ και ο Λαροσφουκω(που πας και τους ξετρυπωνεις...)για να μας πουν το αυτονοητο,ειδικα στην δικη μας χωρα..
G.
πωωωω, μεγάλες αλήθειες, αν το ειπε κοτζάμ Λαροσφουκω θα αναβάλλω λιγο ακόμα τον ψυχίατρο
Τι άνθρωποι είστε εσείς, δλδ, mamma και Ιωάννα και Αντίλογε, αν λέει ο Λαροσφουκώ ότι το αισθανόμαστε όλοι φρομ τάιμ του τάιμ το αισθανόμαστε, πάει κ τελείωσε!
Μόλυ, πολύ ωραία αυτά που γράφεις, μερικά τα λέει νομίζω κάπου κι ο συγγραφεύς, εκτός αν το έχεις διαβάσει τέτοια βιβλιοσκώληκας που είσαι!
Μαρία, η αφορμή είναι ότι διάβασα το βιβλίο κι ένιωσα απενοχοποιημένη διότι, όπως λέει κι ο G, κάνα δυο βδομάδες πριν μισούσα όλο τον κόσμο-ούτε καν φθονούσα, μισούσα!
Αθανασία, ωραίες οι λεπτές αποχρώσεις!
Έμμα, θα βρω quotes του Λαροσφουκώ κ θα σε στείλω!
Πες τα α-μπα, χρυσόστομη, μπαίνει το πράγμα στις σωστές του διαστάσεις όταν συνειδητοποείς ότι είναι απλώς ανθρώπινη φύση!
Οταν ημουν φοιτητρια ,ειχα παει σε ενα τριημερο σεμιναριο στο Πορτο Καρρας Στη Χαλκιδικη που αφορουσε την ψυχολογια του λιανικου καταναλωτη, (και αλλα μαρκετινιστικα πραγματα).
Μας μιλουσαν ..για τον φθονο την ζηλια , κυριως αυτων που δεν εχουν και επιθυμουν τα του πλησιον τους(και επεκτεινοταν και στην καλυτερη ζωη καποιου αλλου τον οποιο φθονει ο "εξαρτημενος" και πως αυτο γινεται αντικειμενο προωθησης.
Αυτο που θυμαμαι πολυ εντονα απο αυτο το σεμιναριο (δεν θυμαμαι το ονομα του αμερικανου τυπου , αν μου ερθει καμια φλασια , θα σου πω να αγορασεις τα βιβλια του) ειναι οτι
" ο φθονος , ειναι χαρακτηριστικο αυτοκαταστροφης αυτου που φθονει, του προσφερει πονο,το κρατα σε συνεχη παρακμιακη κατασταση ,και οτι το χειροτερο που εχει να αντιμετωπισει ειναι ο ιδιος του ο εαυτος."
Για μενα ηταν μεγαλο μαθημα ψυχολογιας γιατι , οπως λεμε ειναι ανθρωπινο , ολοι το εχουμε νιωσει, αλλα σε εκεινο το σεμιναριο ο τυπος καταφερε να δειξει με αριστοτεχνικο τροπο ποσο οι μη φθονουντες ειναι απενοχοποιημενοι και ανθρωποι με σταθερη -κατα το δυνατο -ψυχολογια , σε αντιθεση με αυτους που φθονουν.
Δυστυχως αυτοι που φθονουν , ειναι το μεγαλυτερο μερος του πληθυσμου , και αυτοι που στηριζουν την αυξηση του τζιρου πολλων προιοντων (αρα και οι διαφημιστες σε πολλες περιπτωσεις προιοντων στοχευουν στην ενεργοποιηση του φθονου του καταναλωτη)
σε ζαλισα και συγμνωμη ,μου ηρθε ξαφνικα στο μυαλο
Δημοσίευση σχολίου