Διάβαζα στο προηγούμενο Κ για τον Cameron, τον αρχηγό των Τόρις στη Μ.Βρετανία και μάλλον επόμενο πρωθυπουργό.
Στο σχόλιο ανέφερε ότι η οικογένεια είχε χάσει το γιο τους πριν 9 μήνες, γκούγκλισα και είδα την ιστορία του Ivan που έπασχε από εγκεφαλική παράλυση και επιληψία και πέθανε στα 6 του χρόνια.
Αποσπάσματα που διαλέγω:
Ο Ivan χρειαζόταν φροντίδα τις νύχτες και ο Κάμερον και η γυναίκα του κοιμόταν εναλλάξ στο δωμάτιο του.
Χρειαζόταν συνεχώς να επισκέπτεται το νοσοκομείο και η παθιασμένη αφοσίωση του Κάμερον στο εθνικό σύστημα υγείας-κάτι που τον διαφοροποιεί από τους προηγούμενους ηγέτες των φιλελεύθερων- είναι κατά πολύ απόρροια της συνεχούς επαφής που είχε με τους νοσηλευτές του γιου του.
Οι Κάμερον είχαν κάνει αλλαγές στο σπίτι τους στο Δυτικό Λονδίνο ώστε να εξυπηρετείται ο Ivan, ο οποίος χρειαζόταν ανελκυστήρα για να μπαίνει και να βγαίνει από το μπάνιο.
Ένας πολιτικός που χρησιμοποιεί το εθνικό σύστημα υγείας, που μιλούσε και φωτογραφιζόταν με το ανάπηρο παιδί του, μακάρι κάτι καλό να βγει για τους συμπατριώτες του από το θάνατο του Ivan.
12 σχόλια:
Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ πάντα κλαίω όταν διαβάζω για άρρωστα παιδιά ή παιδιά που πέθαναν :(
Πιστεύεις, οτι αν κάποιος δικός μας πολιτικός είχε παιδί με ειδικές ανάγκες θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα στο Ελλάντα;
Στενοχωριέμαι και γω, όπως η mamma, όταν μικρά παιδιά παθαίνουν κάτι άσχημο από μικρό τραύμα μέχρι το ανίατο και το οριστικό και αμετάκλητο...(δεν θέλω να το γράψω)
Gordon Brown's son has cystic fybrosis I think.
Αυτή είναι η φυσιολογική αντίδραση φαντάζομαι, mamma, απλώς στο συγκεκριμένο με ενδιέφερε και η δημόσια πλευρά μιας τέτοιας ιστορίας.
Ιωάννα, ναι, απλοϊκό αλλά νομίζω πως ναι, όπως κι αν χρησιμοποιούσαν τις υπηρεσίες που απολαμβάνουμε εμείς-σχολεία, μέσα μεταφοράς, νοσοκομεία. Αλλά και το να είσαι δημόσιο πρόσωπο και να μιλάς για το ανάπηρο παιδί σου νομίζω θέλει κότσια.
Έμμα, ναι το διάβασα κι αυτό.
Cameron has been a good advocate for people with severe and profound learning disabilites, especially for special schools (labour wants/wanted inclusion for everyone)- but his record on other disabled issues is not so great. There is a good article called 5 lessons I learned as father of a disabled child.
Kotsia - maybe, or is it also a reflection of the changing perception of disability in the UK? I would think they had a lot of support (more than average) to raise a child with a disability and be able to follow such a successful political career?
Certainly times have changed since Roosevelt hid his disability - not so much here in Greece though:-(
(writing English today - sorry)
Emma, I am sure they had a lot of support raising their son, but for Greece-where most mothers of disabled kids cannot have a job-not to mention a career due to lack of support - this is a positive message.
catch 22, χωρις στηριξη (υγειας και προνοιας) δυσκολα να μεγαλωνεις ενα παιδια με αναπιρια και να εισαι δημοσιο προςωπο?
'Οταν μιλάει για το πρόβλημα του παιδιού του ένας επιτυχημένος - προβεβλημένος κλπ, βοηθάει στο να κλονίζονται διάφορα στερεότυπα αυτών που δεν έχουν επαφή με τέτοια προβλήματα.
Πιθανόν να κλονίζονται κι οι ενοχές αυτών που έχουν το πρόβλημα: 'Εχω υπόψη μου γονείς που έχουν ρουφηχτεί στο πρόβλημα και δεν ασχολούνται με τίποτε απολύτως έξω από το πρόβλημα, αν και θα μπορούσαν (ναι, υπάρχουν κι αυτοί που έχουν ή μπορούν να έχουν υποστήριξη, αλλά δεν το αξιοποιούν).
Πιθανόν και να ξυπνάει η υγιής διεκδίκηση αυτών που έχουν πρόβλημα και στερούνται τη στοιχειώδη υποστήριξη για τη ζωή τη δική τους και του παιδιού τους.
Στην Ελλάδα νομίζω έχουμε φαινόμενα αντίθετα με τις περιπτώσεις Κάμερον ή Γκόρντον Μπράουν: Οι γονείς σπάνια μιλάνε για το πρόβλημα. Αν είναι διάσημοι, φοβούνται ότι θα χαλάσει το ίματζ. Αν πάλι είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, φοβούνται τον στιγματισμό, τον οίκτο, την απομόνωση.
Συμφωνω, θα ειναι πολυ θετικη για ενα δημοσιο προσωπο να μιλησει για το παιδι του/της με αναπηρια εδω στην Ελλαδα - αναρωτιεμαι γιατι δεν συμβαινει, και αν σιγα σιγα αλλαζει. Νομιζω στην περιπτωση του Καμερον, εχει κοτσια, αλλα και σιγα σιγα αλλαζε η κοινη αντιληψη(?) για ατομα με αναπηρια.
κορίτσια, συμφωνώ μαζί σας. Θέλει τόλμη, θέλει κότσια η δημοσιοποίηση του όποιου προβλήματος. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν όλοι τολμούσαν και πόσοι πολλοί θα ήμασταν για να διεκδικήσουμε κάποιες βελτιωτικές αλλαγές...! Προτιμούμε, όμως να μένουμε ...αυτιστικά σιωπηλοί.
Τόλμη θέλει ομως τολμάς; τολμάει; αντέχεις; αντέχει; θα γινει τιποτε ή μονο θα εκτεθείς;;;...!!!
Την καλημέρα μου
Angela
Δημοσίευση σχολίου