Ακριβώς όπως είπε ο Χρόνης Μίσσιος σε μια συνέντευξη σε εφημερίδα του ΣΚ που αδυνατώ να εντοπίσω, οπότε μεταφέρω ελεύθερα:
«Περνάει κάθε μέρα και λέμε ουφ, πέρασε κι αυτή η κ@λομέρα. Κι όμως κάθε μέρα που περνάει είναι ένα κεράκι που σβήνει και μας φέρνει πιο κοντά στο θάνατο».
Είπα θάνατο και πρέπει να το γράψω, γιατί ο Δημήτρης δε με αφήνει να του τα λέω. Όποτε ξεκινήσω τη σχετική συζήτηση με λέει ανώμαλη-μα γιατί?
Ο Sherwin Nuland (How we die) αναφερόμενος στην περίπτωση της δολοφονίας ενός εννιάχρονου κοριτσιού: ένας ψυχωτικός τη μαχαιρώνει ξανά και ξανά μέσα στη μέση του δρόμου. Η μητέρα της περιγράφει την έκφραση του προσώπου της ως έκπληξη, δυσπιστία αλλά όχι πόνο. Παρόμοια μαρτυρία υπάρχει και για νεκρούς στρατιώτες, όπως και για άλλους ανθρώπους που πέθαναν με βίαιο τρόπο. Μια πιθανή εξήγηση κατά το Nuland είναι η έκχυση ενδορφινών από τον εγκέφαλο, που εξαφανίζουν τον πόνο εξασφαλίζοντας έναν ανώδυνο θάνατο-το μόνο θάνατο που περιγράφεται ως τέτοιος από το Nuland. Συνεχίζει, κάπως έτσι, ως ένα δώρο από τον εγκέφαλο στο ετοιμοθάνατο σώμα θα μπορούσε να εξηγείται και το φαινόμενο των μεταθανάτιων εμπειριών, φώτα, τούνελ, γαλήνη.
Μ’ αυτά και μ΄αυτά εγκαινιάζω καινούριο tag υπό τον εύηχο τίτλο «τούτη η γης που την πατούμε».
14 σχόλια:
"τούτη η γης που την πατούμε"... να δεις τι λέει παρακάτω... τι λέει... τι λέει;
Το είχε πει και ο Καβάφης καλύτερα κατά τη γνώμη μου.
"...όλοι μέσα θε' να μπούμε", έτσι συνεχίζει.
Και, επί τη ευκαιρία, είναι τραγούδι γλεντιού, γιατί οι παλιοί γλεντούσαν ακριβώς επειδή στα μάτια τους είχαν τον θάνατο (δεν τον κουκούλωναν, όπως εμείς οι σύγχρονοι, τύπου "μην το κοιτάς, θα φύγει").
Εμένα μου άρεσε το ποστ, είμαι ανώμαλη γιατρέ μου? :)
Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
Για να μην παρεξηγηθώ εννοούσα ότι ο Καβάφης το είπε καλύτερα από τον Χ.Μίσσιο.
Θανατερά διαβάζω άρα ανεβαίνει η ομάδα σιγά - σιγά.Πολύ χαίρομαι :))
Προσωπικά, κάθε μέρα που περνάει λέω, δόξα τω Θεώ και σήμερα. Κι ήμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή, σαν ροκ συγκρότημα, που λέει ένα άλλο άσμα, μιας και πιάσατε τα άσματα. Δεν τσουλάει η ζωή αλλιώς, έχω δοκιμάσει :)
Και μου θύμισες και το βιβλίο του Μίσσιου με τίτλο "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς". Your kind of guy I guess φιλενάδα.
ΔΗΜΗΤΡΗ
ΟΤΑΝ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΟΥ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ ΜΕ ΘΑΝΑΤΟΥΣ , ΝΕΚΡΟΥΣ , ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΠΕΘΑΜΕΝΑΤΖΙΔΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ , ΜΑΛΛΟΝ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ και αυτο θα πρεπει να σου αρκει
Μαριλενα το σχολιο δεν ειναι για σενα (που μαλλον θα το καταλαβες)
αφού πω συνοπτικά ότι συμφωνώ με την γκαζμπερντίνα - όπως είχες κάποτε γράψει, "αυτό το ποστ ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν".
πάντα πίστευα ότι αν βρεθώ σε αεροπλάνο που πεφτει, ο κοσμος δεν θα ουρλιάζει όπως στις ταινίες αλλά θα είναι τρομερά ήρεμος και καρτερικός. Άλλωστε φάνηκε και από τα τηλεφωνήματα των επιβατών των μοιραίων πτήσεων που έπεσαν στους πύργους-ήταν όλα συγκροτημένα και ξεκάθαρα, εκείνη τη στιγμή όλοι μπόρεσαν και κατάλαβαν τι τους ήταν σημαντικό στη ζωή τους, αποχαιρέτησαν γονείς, παιδιά και συζύγους με σαφήνεια.
Θέλω να πω, ο θάνατος δεν είναι τόσο τρομερός όσο νομίζουμε, και φταίει η ρημάδα η δυτική αντιμετώπιση, που άντε να την αποτινάξεις από πάνω σου, 2000 χρόνια το ίδιο βιολί
Αν η Παναγία γούσταρε τα μπλόγκ θα διάβαζε τούτη δω την κοπέλα.
Κι όποιος δε τη διαβάζει, ΘΑΝΑΤΟΣ!!
(παραφράζοντας τον Νίκο Αλέφαντο)
Just και για μένα το θέμα Μαριλένα, μπράβο να 'σαι καλά!
Οπως είπε και ο pølsemannen σ'ενα σχόλιο:
"... Ο φόβος του θανάτου είναι πολύ μεγάλος στην συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων και αδυνατεί να τον δει σαν φυσικό και αναπόφευκτο γεγονός.
Να, σαν το επόμενο χέσιμο π.χ. ( φυσικόν και αναπόφευκτον, αμ' πως)..."
Μόλυ
Mamma, ιδέ δυο σχόλια παρακάτω.
L, ναι, φαντάζομαι ότι κ εκείνος γι' αυτό το είπε.
Αθανασία, είμαστε 2 :-).
L, thx!
Gasbirdίνα, παραδόξως όχι :-(.
Lia και L, αν είστε διαφορετικά πρόσωπα η δημοφιλία του blog έχει χτυπήσει ταβάνι!
Μαρία, όχι πολύ καλά, αλλά πάντα υπάρχουν χειρότερα-δλδ όταν 80ρίσω τι θα λέω μ' αυτά τα κλισέ που χρησιμοποιώ?
Butterfly, α-μπα και Μόλυ, σας προειδοποιώ: ο Nuland λέει ότι γενικά ο θάνατος ούτε ανώδυνη υπόθεση ούτε ανεπαίσχυντη ούτε ειρηνική είναι. Και μάλιστα λέει ότι γράφει αυτό το βιβλίο ώστε φτάνοντας στην τελευτή να μην απορήσουμε ή θεωρήσουμε ότι κάνουμε κάποιο λάθος εμείς ή η γιατροί μας όταν το διαπιστώσουμε. Και μ' αυτή την αισιόδοξη διδαχή σας αφήνω :-).
Χρήστο, αυτά τα γηπεδικά ξέρεις ότι κολακεύουν το χαμερπές εγώ μου :-).
Δημοσίευση σχολίου