18.1.10

Ονυχοφαγία γκραν γκινιόλ

ή πώς ό,τι κι αν κάνεις θα αποδειχτεί λάθος

Ο Ρίκος αφού σταμάτησε να τρώει τα νύχια του ξεκίνησε να τρώει τις σάρκες του-κυριολεκτικά όμως, τις περί τα νύχια σάρκες. Κάποια στιγμή απηυδισμένη από τα αίματα και τα πρησμένα δάχτυλα του, του στέρησα το πάρκινγκ με τις μπίλιες. Ο όρος ήταν ότι όταν τα δάχτυλα γίνουν καλά-ροδαλά σαν τα δικά μου J) θα το πάρει πίσω. Μεγαλύτερη τιμωρία δεν μπορώ να σκεφτώ, μπίλιες και πάρκινγκ είναι περίπου μια δίωρη καθημερινή απασχόληση.

Υπήρξαν διήμερα που κατάφερνε να συγκρατηθεί, τα δάχτυλα επουλώνονταν λιγάκι κι έπαιρνε τις μπίλιες, μετά όμως τα έτρωγε με μανία. Χτες μετά από μια μεγάλη περίοδο στέρησης του παιχνιδιού, το κέρδισε. Έπαιξε λίγη ώρα και μετά έφαγε τα δάχτυλα τόσο πολύ που γέμισε τον τόπο αίματα, καναπέ, μπάνιο, μεγάλη απογοήτευση.

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

''Ο όρος ήταν ότι όταν τα δάχτυλα γίνουν καλά-ροδαλά σαν τα δικά μου θα το πάρει πίσω.''.Δεν του έχεις πεί όμως ότι πρέπει να μην τα τρώειγια πάντα.Επίσης δοκίμασε το φάρμακο με το πινέλο από το φαρμακείο,κάνει θαύματα γιατί η πικράδα του είναι ανυπόφορη. Υπομονή.

Ανώνυμος είπε...

α)Η γράφουσα ακόμη τρώει νύχια και πέτσες από αυτή την ηλίκια!! Αυτό το λέω για να διαχωρίσουμε τη συνήθεια από το φάσμα (ή μήπως πρέπει να αναθεωρήσω?!!)
β)Και η Δήμητρα πέρασε μία πολύ έντονη τέτοια φάση. Ακόμη τρώει και νύχια και πέτσες αλλά όχι πλέον σε extreme μήκος και βάθος. Συμφωνώ με το πρώτο σχόλιο για το πικρό φάρμακο. Εγώ ως πολύ κακή μαμά δύο φορές της είχα βάλει οινόπνευμα για να πονέσει και να σταματήσει. Δούλεψε. Θα σου ξαναπώ ότι μέχρι να βρεθεί κάτι άλλο που θα τον εξιτάρει ώστε να ασχοληθεί με τη νέα συνήθεια, αυτή δεν φεύγει εύκολα (αυτή η συνήθεια γενικά δεν φεύγει εύκολα από όλους τους ανθρώπους. Διοχετεύεται πολύς εκνευρισμός έτσι, που στα παιδιά μας πλεονάζει λόγω εμμονών).
Τελειώνω με ένα ανέκδοτο :
Δύο γιαγιάδες συζητάνε για τους συζύγους τους καθώς πίνουν τσάι.
"Ελπίζω ο Θανάσης να σταματήσει να τρώει τα νύχια του. Μου τη δίνει στα νεύρα!" λέει η μία.
"Α, και ο Γιώργος έκανε το ίδιο, αλλά του το έκοψα το συνήθειο."
"Τι; Σοβαρά; Πώς;"
"Του έκρυψα τα δόντια του."

athanasia είπε...

Eμένα, πάντως, το φάρμακο με το πινέλο δεν μου είχε κάνει απολύτως τίποτα. Το είχα συνηθίσει μετά και μου φαινόταν και νόστιμο.

Μπεταντίν? Τσούζει ελαφρώς και έχει χάλια γεύση. :)

MiKy είπε...

το συγκεκριμένο δεν το έχω(... λεω και αναρωτιεμαι απο ποτε εχω να κοψω τα νυχια της κορης μου - μαλλον τα κονταίνει κι αυτη με τα δόντια, δεν εξηγείται αλλιώς) αλλά αυτη η αίσθηση ότι θα βρουν πάντα το παραθυράκι στον κανόνα, εμένα με παραλύει.
αυτο με το οινοπνευμα μπορει να το έκανα και εγω...
Μαριλενάκι καλή δύναμη!
Οι ματωμένοι καναπέδες και τα λοιπά, δεν τον σόκαραν?τι έγινε μετα ?

Μαριλένα είπε...

Ανώνυμε, το φάρμακο δεν πιάνει, το ΄χουμε δοκιμάσει. Το όριο είναι το αίμα, αν δω αίμα ξέρει ότι θα με καβαλήσει ο δαίμων.

Οινόπνευμα του έβαλα κι εγώ χτες, μείναμε κανένα εικοσάλεπτο αμφότεροι κλειδωμένοι στην τουαλέτα μέχρι να πειστεί ότι αν δε βάλει δε βγαίνουμε έξω. Ωραίο το ανέκδοτο και ρεαλιστικό το βλέπω για την περίπτωσή μας.

Αθανασία, τώρα βάζουμε ένα fulcor και διάφορα άλλα να γλιτώσουμε κανέναν σταφυλόκοκκο.

Μιράντα, δεν τον ενοχλεί το αίμα καθόλου. Επειδή κόλλησε με το τσιροτάκι μία ώρα να το βγάλει σκέφτομαι μήπως του βάζω τσιρότα ή κάτι κολλητό να απασχολείται να τα αφαιρεί-αφού επουλωθούν τα δάχτυλα.