Αυτός είναι ο κανόνας που έφτιαξε η Π, η ειδική παιδαγωγός του σχολείου για το Ρίκο που τρώει τα νύχια του-το έχει μειώσει κάπως.
Στο πούλμαν ένας συμμαθητής του, ο Κώστας, είχε τελευταία υπερβολικό άγχος και ξέσπαγε σε κρίσεις κατά τη διαδρομή. Η Π. σκέφτηκε η συνοδός να του δίνει κάθε μέρα ένα χαρτί με τη σειρά των ονομάτων των παιδιών που θα σταματήσουν να πάρουν μέχρι να φτάσουν στο σχολείο. Ήμουν στο πούλμαν μαζί τους, ευσυνείδητα ο Κώστας τσέκαρε ποιος έμπαινε κι έσβηνε ήρεμος το όνομα όποιου επιβιβαζόταν.
Τα ειδικά σχολεία ο λόγος (και δεν είναι καθόλου ασήμαντος λόγος) που τα αντιμετωπίζουμε σαν το διάολο είναι η απαξίωσή τους από την πολιτεία, όχι η χρησιμότητα τους. Λέω εγώ τώρα.
3 σχόλια:
Και, λόγω και της απαξίωσης (αλλά όχι μόνον γι' αυτό), το θεωρούμε ήττα να βρίσκεται εκεί το παιδί.
Οπότε η συζήτηση συχνά μετατοπίζεται (από την πλευρά του γονιού) στο να παραμείνει πάση θυσία το παιδί στο γενικό σχολείο, ακόμη κι αν αυτό δεν μπορεί να το βοηθήσει όπως πρέπει.
Σωστό ειδικό, σωστό γενικό, σωστές ενδιάμεσες παραλλαγές, για να μπορεί να επιλεγεί η καλύτερη λύση για το παιδί... Μακάρι.
Νομίζω οτι η τελευταία παράγραφος καλύπτει το θέμα πλήρως.
Η Αθανασια τα ειπε ολα.
Δημοσίευση σχολίου