Είδα στα στατιστικά κίνησης του blog 2-3 ανθρώπους να ψάχνουν για social stories, κι επειδή δεν είναι εποχή ν’ αφήνει κανείς δυσαρεστημένους αναγνώστες ιδού άλλες δυο.
Είναι παραλλαγές από ένα βιβλίο που μού έστειλε η πάντα πρωτοπόρα Θεσσαλονίκη, το Everyday Education.
Η πρώτη αφορά τη σπάνια περίπτωση που δέχομαι-να κάνω ούτε λόγος-τηλεφωνήματα προ της ώρας κατάκλισης του Ρίκου (τηλεφωνώ από την εταιρεία οπίνιον-μάι-ας και θέλω να μάθω τι σταθμό ακούτε, αααα είστε πάνω από τριάντα, κάποια άλλη φορά). Με αυτή την ιστοριούλα φιλοδοξώ να διδαχθεί ο Ρίκος το ακατόρθωτο: υπομονή.
Η δεύτερη ιστορία αφορά τις διαχύσεις. Όταν ζορίζουν τα πράγματα ο Ρίκος αρχίζει το γλείψιμο (αυτιστικό παιδί θύμα δεν έχει γεννηθεί, που λέει κι η Βαγγελιώ). Αδερφέ, ρώτα πριν αρχίσεις τα χαϊδολογήματα κι άσε τα « μα σ’ αγαπάω».
4 σχόλια:
Μα σ’ αγαπάω! λέμε.
Αχ ναι! :)
Ομοίως! :)
Μουά οσί! (φραγκολεβαντίνικα διότι συγκινούμαι!)
Δημοσίευση σχολίου