Whatever works

Και τι μας κάθεται το τελευταίο διάστημα:

τα μυρμήγκια στο ο-θεός-να-το-κάνει-σαλόνι μας. Τα μυρμήγκια μπαίνουν κάτω από τις μπαλκονόπορτες κι ο Ρίκος τα παρακολουθεί, τα μετακινεί τους λέει τα χιλιάδες δακρύβρεχτα μυστήρια: «σας ευχαριστώ που μου κάνετε παρέα»-όταν μετακομίσουμε να φροντίσουμε τάχιστα το ζήτημα σκύλος ή γάτα αλλιώς θα περάσει κολάρο σε καμιά σαύρα.

Τα μπαλάκια στην Ερέτρια: έχω πολύ καιρό να περάσω αλλά στο τέρμα των τρόλεϊ στην Άνω Κυψέλη στην αυλή ενός παλιού σπιτιού υπήρχε ένα δέντρο από ταινία του Μπάρτον. Οι ένοικοι είχαν κρεμάσει δεκάδες κουκλάκια κι άλλα παλιά παιχνίδια πάνω του. Κάτι παρόμοιο πάει να φτιάξει ο Ρίκος στην Ερέτρια, έχει ένα συγκεκριμένο μοτίβο στο μυαλό του γιατί δεν πετάει κάθε μπαλάκι οπουδήποτε, φαντάζομαι ότι μέρες που ΄ναι οι πιο πιστοί από ‘μας θα διακρίνουν το πρόσωπο του Χριστού.

Το οποίο μου θυμίζει ότι είδα χτες τον Αρχιεπίσκοπο στον Θεοδωράκη, μιλάει εξαιρετικά και όταν αναφέρθηκε στα σχέδια της εκκλησίας μίλησε για στέγη ημέρας για αυτιστικά παιδιά, συγκινητικό κι ασύλληπτο.

Τι δε μας κάθεται: όλα τα υπόλοιπα. Τα οποία συνοψίζονται-γιατί δεν είναι να μακρηγορείς αυτά τα πράγματα-στο πόσο διαφέρουμε οικογενειακώς και κυρίως η μανούλα από μια φυσιολογική οικογένεια (αν πάνε ποτέ μαζί αυτές οι λέξεις βέβαια). Μιζέρια, γκρίνια άγχος κι άγιος ο θεός.
Νόμιζα ότι όσο περνάνε οι μέρες αυτή η είδηση δε θα με ενοχλούσε αλλά τελικά εξακολουθεί.