24.8.10

Αλλούτερο

Από τα πολιτιστικά μιας κυριακάτικης βρήκα αυτό το άρθρο: ο συντάκτης μέσα στους 15 πιο υπερεκτιμημένους αμερικάνους συγγραφείς βάζει τον Φόερ (εξαιρετικά δυνατά και απίστευτα κοντά) και το Τζούνο Ντίαζ (Όσκαρ Γουάο).

Για το Φόερ μπορώ εκ των υστέρων να συμφωνήσω, η αλήθεια είναι όμως ότι καθώς τον διάβαζα με άρεσε-βέβαια ισχύει απολύτως ότι παρουσιάζει έναν 9χρονο να σκέφτεται με το μυαλό ενός 28χρονου.

Για τον Ντίαζ όμως είμαι περήφανη διότι καθώς τον διάβαζα-και διαβάζεται απνευστί-είχα διαισθανθεί ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Μη έχοντας τις γνώσεις ενός κριτικού λογοτεχνίας μπορώ να γράψω μόνο τι είναι αυτό που με ενόχλησε στο Ντίαζ και στο Φόερ: τα πάντα (θάνατος, βιασμός, καταπίεση, ανελευθερία) μοιάζουν να βιώνονται μέσα από ένα προστατευτικό κουκούλι, σαν να περιγράφονται τα δεινά κάποιου άλλου, ποτέ δεν έχεις την αίσθηση ότι ο συγγραφέας έχει πράγματι βιώσει κάτι παρόμοιο. Η σημασία στα συγκεκριμένα δίνεται στο να ειπωθεί μια ιστορία με γοητευτικό τρόπο, όσο επιδερμικός κι αν είναι. (Παρεμπιπτόντως ούτε τον Κάννγκχαμ που είναι μέσα στους 15 συμπαθώ).

Η κατακλείδα είναι ότι το καλύτερο βιβλίο των διακοπών μου ήταν τα Ηρωικά Χρόνια του Χαβιαρά.

8 σχόλια:

butterfly είπε...

Συμφωνώ απόλυτα για τον Φόερ, τον άλλον δεν τον ξέρω, στη λίστα έχει και τον Κάνιγχαμ των Ωρών, δεν το είχα βρει κακό, αλλά βέβαια τότε ήμουν κι εγώ αλλιώς.

Περισσότερα αργότερα.

Μαριλένα είπε...

Το εκνευριστικό είναι ότι με τα Πούλιτζερο-teasers κλπ μπλέκεται ο καλοπροαίρετος και καλοκάγαθος αναγνώστης κ μετά από 3-4 τέτοια διαβάσματα πάω να πρωτοδιαβάσω Εντσενσμπέργκερ και με κουράζει πχ. Ανεπαίσθητα και καλυμμένα σε εθίζουν σε μια λάιτ λογοτεχνία που την προβάλλουν και ως λογοτεχνία αξιώσεων-το κάνω κι ακούγεται συνωμοσία!

butterfly είπε...

Επανέρχομαι - δύο πράγματα δεν μου είχαν αρέσει στον Φόερ, παρά το εμφανές ταλέντο του και την εξυπνάδα του. Το πρώτο ήταν η προσήλωση στο στυλ, πολλές καλές ιδέες, όπως η χρήση της γλώσσας αλλά και της εμφάνισής της (π.χ. σ'εκείνο το γράμμα που γράφεται με ολοένα και μικρότερο διάστιχο), τραβήχτηκαν τόσο πολύ στα άκρα που μου διασπούσαν την προσοχή από το ίδιο το κείμενο, ήταν λίγο "δείτε τι μπορώ να κάνω". Το δεύτερο είναι αυτό που γράφεις κι εσύ, η ψυχρή και απόμακρη οπτική των γεγονότων, το να τα βάλεις σώνει και ντε σ'ένα ιστορικό πλαίσιο (την καταστροφή των πόλεων), παρ'ό,τι από τη μία μάλλον είναι πολύ νωρίς ούτως ή άλλως για τέτοιους παραλληλισμούς κι από την άλλη, τελικά, για ποιο πράγμα γράφεις ακριβώς; Για τον μικρό που έχασε τον πατέρα του, για τη μοναξιά και τους χαρακτήρες στη Νέα Υόρκη, για τα δεινά του πολέμου, για τι;

Αυτά, χαιρετώ.:)

lemon είπε...

Εμένα στον Φόερ (τους άλλους δεν τους ξέρω) μου φάνηκε ότι επικρατεί το εξυπναδίστικο, παρά η λογοτεχνία.
Αυτό το παιχνίδι με την εκτύπωση μου έκανε ότι απευθύνεται σε άτομα που κουράζονται με τα πολλά-μικρά-ίδια-μαύρα γραμματάκια και θέλουν κάτι άλλο να τους τραβήξει την προσοχή/συγκινήσει.
Επιτηδευμένο, χάλια εντελώς δηλαδή...

Ανώνυμος είπε...

είμαι εγώ η "ασυνεπής" άρτι αφιχθείσα στο blogspot , σας φιλώ (και την Αθανασία εννοώ) και δηλώ πως δεν έχω διαβάσει Φόερ και ούτε προτίθεμαι μετά τα σχόλιά σας :)

athanasia είπε...

Καλό μήνα, σε όλες μας (και ιδίως στην κυρία αμέσως πιό πάνω...)! :)

Ανώνυμος είπε...

Καλό μήνα και καλή χρονιά ( για τους εν σχολείο συσχετιζόμενους ) σε ολές σας και όλους μας.

Μαριλένα είπε...

Lemon κ holly κ Αθανασία κ τάχαμου-ανώνυμε, πολύ χαίρομαι που σας βλέπω-διαβάζω.