Δεν είναι πάρα πολύς καιρός που ο Ρίκος άρχισε να μιλάει-περίπου ένας χρόνος που από τις μεμονωμένες λέξεις περάσαμε σε υποτυπώδεις φράσεις. Ένα κόλπο που με βοήθησε-και μάλλον είναι κοινό-είναι ότι τον ανάγκαζα τα θέλω του να τα εκφράζει με όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένο τρόπο. Έλεγα η ίδια τη φράση και του ζητούσα να την επαναλάβει αυτούσια.
Από τη στιγμή που λέει διάφορα, κατέγραφα στο κινητό μου όσα μού άρεσαν:
Ρίκος: Δεν πέφτει η πέτρα!
Μανούλα με γνήσιο ενδιαφέρον: Ποια πέτρα?
Ρίκος: Αυτή που δεν πέφτει! (ηλίθια!)
Άλλο σκηνικό, παίζουν μπάλα τέκνα και πατήρ, ο Saravakos-is-my-middle-name μπαμπάκος ρίχνει τη μπάλα στα μούτρα του Αργύρη, ο οποίος αναλύεται σε κλάματα:
Ρίκος: Παίζε μπάλα τώρα Αργύρη, μετά κλαις, τώρα παίζε μπάλα!
ΥΓ. Διάβαζα στο Βιβλιοδρόμιο του Σαββάτου μια προδημοσίευση, γέλαγα με το χωρίο για την κόντρα Σαββόπουλου Μικρούτσικου, οποία μικροπρέπεια ο κόσμος…
Μικρούτσικος για Σαββόπουλο εν μέσω άλλων κακεντρεχών σχολίων: «…Ο Σαββόπουλος ήτανε φίλος μου. Δεν είναι.»
Σαββοπούλος επ’ αυτού: «Ήμουνα, λέει, φίλος του. Αυτό αγγίζει τα όρια του πορνό. Εκείνος και μόνο ήταν που έτρεχε ξοπίσω μου δυσκίνητος κι ασθμαίνων, επιβάλλοντάς μου την ανιαρή παρουσία του, ώσπου αναγκάστηκα να του κόψω την καλημέρα για να τον ξεφορτωθώ.»
Τώρα στη δουλειά κάπως έτσι έχουμε γίνει οπότε μου κόπηκε το βλακώδες μειδίαμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου