Δεν είναι πάρα πολύς καιρός που σταματήσαμε να σπέρνουμε τον όλεθρο στα εστιατόρια με την πληθωρική και υπέρ το δέον κεφάτη και θορυβώδη συντροφιά μας. Και δεν εννοώ ότι αποσυρθήκαμε από το κοινωνικό γίγνεσθαι, προσαρμοστήκαμε σχετικά.
Παλιά ο Ρίκος για να μείνει καθισμένος στο τραπέζι ικανή και αναγκαία συνθήκη ήταν να του διατεθεί το χάρτινο τραπεζομάντηλο για σκίσιμο, αν δε αυτό είχε πλαστική επένδυση από κάτω ουαί και αλίμονό μας. Η κατακόκκινη μανούλα μάζευε από κάτω τα χαρτιά όσο πιο διακριτικά μπορούσε, τα ‘κανε μπαλάκι σιχτιρίζοντας με σφιγμένο στόμα θεούς και δαίμονες ενώ προσπαθούσε να χαμογελάει καλοκάγαθα και συνάμα με ανωτερότητα σ’ όποιον κοιτούσε το τραπέζι των παθών. Στη συνέχεια επεκτείναμε τη δημιουργική αυτή δραστηριότητα στις χαρτοπετσέτες, στα ψωμοσβωλαράκια που λέει κι ο Μπαμπινιώ, μέχρι να τελειώσουμε το (όποιο) ρημαδόφαγο και να φύγουμε.
Το παρήγορο είναι ότι τα πράγματα αλλάζουν, είτε λόγω του συνολικού προγράμματος στο οποίο είναι ο Ρίκος, είτε επειδή κι ο ίδιος μεγαλώνει και βαριέται τα καραγκιοζιλίκια. Από το καλοκαίρι λοιπόν που ξαναδοκιμάσαμε την κάρτα «ταβέρνα» φροντίζοντας ο Ρίκος να πεινάει του σκοτωμού, όλα βαίνουν καλώς.
Συνεχίζουν να υπάρχουν κολλήματα όπως οι προπόσεις: δεν υπάρχει περίπτωση να σηκώσει συνδαιτημόνας το ποτήρι του από το τραπέζι και να το κατεβάσει χωρίς να αντευχηθεί στο Ρίκο που λάμπει –«στην υγειά σου παππού, στην υγειά σου Ρίκο». Θα ευχηθούμε στο τραπέζι μας, ενίοτε δε θα ευχηθούμε και στους διπλανούς παραδιπλανούς, ορισμένοι απαντάνε γελώντας, άλλοι-όσο απίστευτο κι αν ακούγεται-ξινίζουν ελαφρώς! Άλλο κόλλημα είναι ο χυμός, μπουκίτσα και γουλίτσα αναγκαστικά.
Το θέμα είναι ότι το εστιατόριο είναι ένας χώρος που τον έχουμε κατακτήσει, κι η όποια συμμετοχή στις δραστηριότητες του υπόλοιπου κόσμου είναι μια κορυφή που πατάμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου