Εισαγωγή κατά το μάλλον άσχετη: δανεικός από το Φώκνερ ο τίτλος, αλλά όλα είναι δανεικά από το Φώκνερ, οπότε μικρό το κακό, το θέμα είναι ότι φέτος αρρωσταίνω (τώρα γαστρεντερίτιδα) συχνότερα κι από τρίχρονο που ντεμπουτάρει στον παιδικό σταθμό.
Τη φωτο μού την έστειλε η συνοδός μας στο νηπιαγωγείο, δεν είναι η πεμπτουσία της συνεργασίας, αλλά μέρα με τη μέρα κάτι δείχνει να γίνεται.
Είπα μέρα με τη μέρα: διάβαζα στην Kristina για τα άγχη των γονιών καθώς τα παιδιά τους μεγαλώνουν. Αν όσο μεγαλώνει το παιδί δυσκολεύει και η κατάσταση, γίνεται πιο επιθετικό, αν δεν μπορεί να ελεγχθεί σωματικά όταν τον πιάνει η κρίση τι θα γίνεται, είναι σκέψεις που μάλλον όλοι τις κάνουμε. Η Κristina, της οποίας ο γιος είναι 10 ½ αποφαίνεται ότι ο Charlie βελτιώνεται μεγαλώνοντας, ότι ορισμένα πράγματα γίνονται ευκολότερα.
Εν μέρει το διαπίστωσα πολύ πρόσφατα, με αφορμή το κούρεμα και το μπάνιο. Την Παρασκευή, ο Θοδωρής κουρεύτηκε στον κουρέα χωρίς κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα. Τον θυμάμαι μικρότερο, πακτωμένο στο καρεκλάκι ταΐσματος, το οποίο άρχιζε να κλυδωνίζεται επικίνδυνα καθώς πλησίαζα με τη μηχανή, ο Μπομπ να παίζει δυνατά για ξεκάρφωμα, σκηνικά απείρου κάλλους.
Με το μπάνιο ο μικρός είχε πάντα μια ευαισθησία στο κεφάλι, δεν θέλει να βρέχεται. Μέχρι πέρσι τον έκανα σε δυο δόσεις, μια σώμα και μια ανάσκελα να κρατάω το κεφάλι του πίσω, όπως πλένουμε τα νεογέννητα στο νιπτήρα. Μετά φτιάξαμε βιβλιαράκια με οδηγίες, σφαδάζαμε στην μπανιέρα κι η μανούλα αράχνη έπρεπε να κάνει κυκλωτικές κινήσεις λούζοντας και συγκρατώντας το μικρό από το πέσιμο. Εδώ και πέντε-έξι μπάνια, ο μικρός συνειδητοποίησε μόνος του ότι υπάρχει χώρος για διασκέδαση: σκύβει το κεφάλι όσο μπορεί και όση ώρα τον λούζω κοιτάζει τα νερά που πέφτουν, εμμονές rule, Μαρία!
8 σχόλια:
αλλο πραγμα οι εμμονες και αλλο οι ιδιαιτεροτητες,ο τροπος που βλεπουν τα πραγματα τα αυτιστικα....προσεχως
Καλημερα :)
θα ξεκινήσω με το εξής: για πάρα πολλά χρόνια δεν αρρώσταινα. Μα για πάααρα πολλά.
Εχασα τη μαμά μου και το (βαρύ)πένθος στην ψυχή μου κράτησε για λιγα χρόνια.
Οταν συνηλθα, το ανοσοποιητικό μου κάτι είχε πάθει και έκτοτε, αρρωσταίνω κάθε τρεις και λίγο.
Ψιλοαρρώστειες μεν, αλλά που με ταλαιπωρούν αφάνταστα.
Αυτό με το λούσιμο, το είχα όταν ήταν μικρή η Ελενη: μέχρι και καπελο ειδικό΄για να μη βρέχεται η μουρη ειχα πάρει :))
περαστικά :)
xxxxxxxxx
Μαρία, αυτή τη στερεοτυπία με το τρεχούμενο νερό, τη ρίψη, την πτώση εννοούσα, θα με εξηγήσεις.
Μαριλένα, κι εγώ μέχρι πρότινος δεν αρρώσταινα και τώρα όλο το φθινόπωρο σέρνομαι, ου γαρ έρχεται μόνο ας κλαυτώ λίγο, το ξέρω το καπέλο, το ξέρω, φιλιά
Καλησπέρα!
Σε βρήκα από την paragrafos και σε διάβασα.
Μου είναι πολύ οικεία όσα γράφεις (η δική μου κόρη, η Χριστίνα, είναι πια 22 ετών), τόσο που χαμογέλασα και δάκρυσα συγχρόνως...
Από τη δική μου εμπειρία, μόνο ένα πράγμα βρήκα να με βοηθά: συγκεντρώνομαι στις "θετικές" αλλαγές, χαίρομαι τις μικρές "νίκες" κι αποφεύγω να σκέφτομαι από πριν αν και πόσο πιό δύσκολη θα μπορούσε να γίνει η κατάσταση "αύριο" (μπορεί και να μη γίνει πιό δύσκολη, και πάντως όχι σε όλα).
Το ανοσοποιητικό να το προσέχεις και να ξεκουράζεσαι (όσο μπορείς), ο μαραθώνιος θέλει αντοχή (πολύ περισσότερο που έχει και σπριντ...).
:)
Πως αντιμετώπισες τελικά το θέμα του κουρέματος? Εγώ τον κουρεύω η ίδια, συνήθως όχι με μεγάλη επιτυχία... Μια ψάλιδια εδώ, μια εκεί και το αποτέλεσμα εντελώς ξεκαρδιστικό.
Αθηνά
Αθανασία, πολύ χαίρομαι γι' αυτά που λες. Τα σχόλια σου για τον αυτισμό ήταν πολύ μεστά και ουσιώδη. Τη συμβουλή που λες την ακολουθώ (προσπαθώ), είναι ένας καλός κανόνας επιβίωσης ασχέτως του αυτισμού. Και πάλι σ' ευχαριστώ.
Αθηνά, αφού απηυδήσαμε με τα σπιτικά κουρέματα, διότι ήταν μεγάλη ταλαιπωρία, αρχίσαμε να μεθοδεύουμε το project κουρέας με φωτογραφίες.
Φώτο με κουρέα και παιδάκι,δλδ, κοίτα ο κύριος κόβει τα μαλλιά του παιδιού, δεν πονάει και τέτοια.
Μετά πήγαμε με τον Αργύρη, ο οποίος και κουρεύτηκε πρώτος. Όλη εκείνη την ώρα λέγαμε τα γνωστά, "κοίτα ο Αργύρης κουρεύεται, δεν πονάει, δε φωνάζει, έγινε πολύ ωραίος!" και τέτοια. Τώρα κάθεται αρκετά ήσυχος, παρακολουθεί και τα μαλλιά που πέφτουν, ε κάνα 7' κάνει κι ο κουρέας, δεν προλαβαίνει ο μικρός ν' αγανακτήσει.
Δεν ξέρω αν το πολύ λεκτικό μπούρου μπούρου έπιασε ή απλώς ήταν έτοιμος να το δεχτεί.
Μάλλον τελικά το πολύ μπούρου μπούρου είναι η λύση για πολλά ζητήματα στον αυτισμό. Ευχαριστώ για τη συμβουλή.
Αθηνά
Δημοσίευση σχολίου