28.11.07

Όλοι οι άνθρωποι του κουμπάρου


Το Σάββατο παντρεύουμε και χτες με έπιασε το μεταφυσικό άγχος ότι δεν θα ξέρουμε να δέσουμε τις γραβάτες μας (Αποστόλη, λέω να φέρω τα μουλικόνια στην εκκλησία, μάθε το από ‘δω).

Ας ξεκινήσουμε με τα human και τα λοιπά resources: δυο άνθρωποι, ένα λάπτοπ, ένα pc, μια γραβάτα έκαστος ανά χείρας, γκουγκλίζουμε “knot, tie” (εγώ βάζω κι ένα for dummies) και το ζητούμενο είναι ο κόμπος Windsor.

Ομολογώ ότι από τις δυο γραβάτες καμία δεν είναι δικό μου έργο, ο σύμβουλος-σύζυγος με νίκησε κατά κράτος. Βέβαια βλέποντας τη φωτο, ήταν πύρρειος νίκη, μάλλον πρέπει να ζητήσουμε από τον πεθερό να μας φτιάξει κόμπους της προκοπής.

Λεπτομέρεια, η κοιλιά του Ρίκου! Ένας τριχωτός πισινός λείπει για να αποθεωθεί το decadence κλίμα!

12 σχόλια:

Μαριλένα είπε...

Τι ωραία φωτογραφία!!

Τι ωραία αγόρια!!

Τι χάλια κόμποι!!

(εν τω μεταξύ, βλέποντας τη φωτογραφία, ειναι λες και κοιτάζω στον καθρέφτη της αντίθεσης: αυτη την εικόνα, εγώ την έχω με δυο κόρες :)))

φιλιά πολλά και στα δικα σου μαγουλα και στ' αγορίστικα και καλημέρα :)

xxxxxxxxxxx

Μαριλένα είπε...

Εσύ καλή μου, για καλό μπήκες πρωί πρωί?
Θα σου δώσω τα links με τις οδηγίες, που κόντεψε να δέθω πατοκόρφως με τη γραβάτα και να με κοιτάνε πονηρά στα επείγοντα ως άλλο ένα s/m bondage φαν και να μας περιμένεις το Σαββάτο.

Apo είπε...

Πάντως και εγώ τις γραβάτες απο το Internet έμαθα να τις δένω.

Πλάκα έχουμε :)

Μαριλένα είπε...

Γαμπρέ, ιζ δατ γιου? Και πού να δεις το σαντρέ μαλλί της κομπάρας, Ελλάς-Σουηδία συμμαχία.

Ανώνυμος είπε...

καστανη σε θυμαμαι στη φωτο, το γυρισες στο ξανθο τωρα.;Παντως η φωτο η σημερινη μου εφτιαξε τη διαθεση.Αναμενουμε και φωτο απο το γαμο.

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Αυτή η φωτογραφία εκφράζει το πιο βαθύ απωθημένο μου.
Παλιά έλεγα "εγώ δε θέλω κορίτσια" και ως γνωστό γέννησα δύο, έτσι για να μη λένε ότι ο θεός ή ο πελαργός δεν έχουν χιούμορ.
Τι κι αν ονειρευόμουνα αγοράκια με καρφάκια μαλλιά, ατσούμπαλα παντελόνια με ανάποδα φορεμένα τα καπέλα για τις καθημερινές και κουστούμια με γαλάζια πουκάμισα και εξτρίμ γραβάτες χαλαρά δεμένες για εορτάς και αργίας, τι κι αν ονειρευόμουνα ένα σπίτι η χαρά του κατασκευαστή και του αθλητικομάνιακ, με χρώματα στιβαρά στους τοίχους -ροζ; τι είναι αυτό με προσβάλλετε-, μη σου πω και με κατεδαφισμένους τοίχους και στο μπαλκόνι να αναπαύεται μακάρια μια απλώστρα με μπουρμπουλί μποξεράκια στη σειρά (ναι μέχρι εκεί είχε φτάσει το όνειρο της διαστροφικής υποψήφιας μάνας), τι είχα ήδη αρχίσει να καταστρώνω σχέδια εξολόθρευσης -πάντα με στυλ- της ξένης που θα διεκδικούσε τη καρδιά των βλασταριών μου -η άφρων μάνα-, τι με έβλεπα μια Σαπφώ Νοταρά να φωνάζω "λαλάκη το γάλα σου" και αυτά να υποκλίνονται μπροστά στο μεγαλείο της απόλυτης ελληνίδας μάνας -γιατί απόλυτη ελληνίδα μάνα είναι αυτή που έχει γεννήσει γυούς και αντιρρήσεις δε θέλω-, μια απόλυτα μονταρισμένη ζωή ανοιγότανε μπροστά μου,με όλα τα εχέγγυα ότι εγώ δυσάρεστες εκπλήξεις και παρεκκλίσεις εκ του ρόλου που είχα διαλέξει για τον εαυτό μου δεν θα είχα.
Το μόνο που κατάφερα είναι να επαληθευτεί ο κανόνας περί των ανθρωπίνων σχεδίων και του ξεκαρδίσματος του σύμπαντος όταν τα ακούει.
Με λίγα λόγια κατάντησα να κυκλοφορώ τις καθημερινές με την απόλυτη επιτομή του ροζ αλλά μπρατσέτα, ναι τα δύο σκασμένα μου εννοώ και τας εορτάς και αργίας πάλι με την απόλυτη επιτομή του ροζ πολλαπλασιασμένη επί 3, σύνολο έξη τέτοια δηλαδή -δύο τα δικά μου και τέσσερεις οι ανηψιές μου-.
Το μόνο που απέμεινε από το σωριασμένο στα πατώματα όνειρό μου είναι οι κατεδαφισμένοι τοίχοι, έτσι για να μην είναι μοναχό το έρμο το όνειρο στο πάτωμα.
Φτου να μη σας ματιάσω, οι κόμποι υπέροχοι, καθότι στη κατάσταση μου οποιοδήποτε αντρικό αξεσουάρ είναι προτιμώτερο σε οποιαδήποτε κατάσταση και εάν βρίσκεται.
Διότι για δοκίμασε να κάνεις γαλλική κοτσίδα -που να τους κατσικωθεί ο Σαρκοζί και να μη φεύγει με τις κοτσίδες τους- 8:10 το πρωί με τη τσίμπλα στο μάτι σε μαλλί που με το ζόρι πιάνεται σε απλή κοτσίδα και τότε θα συνειδητοποιήσεις ότι το μόνο που σε σώζει είναι μια καλή γραβάτα, ένας γερός κόμπος, ένα σκαμνί και ένα μέρος για να κρεμαστείς, για να μη πω τίποτα χειρότερο τη Μήδεια μου μέσα.
Σας είπα ότι σας βρίσκω υπέροχους, ή δεν το καταλάβατε ακόμα;;;
Καλή σας μέρα
και
εύχομαι τα καλύτερα στο ζεύγος
Υ.Γ. Φωτογραφία της σαντρέ εκδοχής θα παίξει ή να το ξεχάσω;;;;;

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Συγνώμη για το τεράαααστιο μήνυμα, αλλά ξέρεις τι είναι να ανοίγεις τον υπολογιστή σου και να βλέπεις έτσι ανέμελα ρηγμένο σε ένα "ξένο" καναπέ το παλιό καλό όνειρό σου;;;;;

Μαριλένα είπε...

Μαρία, ναι οι ανταύγειες δε φαίνονταν όντως, ευχαριστώ για τα άλλα που λες.

Νερίνα, τι να πω για όσα (υπέροχα) γράφεις...Το αστείο είναι ότι το πρωί διάβαζα παλιά σου κείμενα και τα συνάντησα, όπως και τις κούκλες σου σε κείνη τη φωτο στη θάλασσα και κατάλαβα ότι τα περί ροζ δεν είναι υπερβολές, είναι πραγματικότητα.

Ο καναπές μας είναι και δικός σας. Το σαντρέ που σκοτώνει στα προσεχώς.

Ανώνυμος είπε...

Επειδή μπορεί να είναι θέμα σε αυτή την περίπτωση, το μήκος της γραβάτας να μην ξεπερνάει τη ζώνη. Αν αυτό που περισσεύει είναι πολύ ...βάλτο μέσα από το πουκάμισο.

Pierre Cardin

Μαριλένα είπε...

Pierre, αν είστε εκείνος για τον οποίο όταν λερώθηκε η μανσετούλα του με μια κηλίδα καφέ, αόρατη με γυμνό μάτι, κοτσάραμε τη σειρήνα πάνω στο Peugeot και τρέχαμε αλλόφρονες στο Mall και στα επείγοντα του Βάρδα να αλλάξετε πουκάμισο, ναι, το δέχομαι, δικαιούσθε δια να ομιλείτε.

Αν πάλι είστε ο μαιτρ αυτοπροσώπως, με σώσατε, διότι περιφερόμουν με ένα ψαλίδι γύρω από τα τρομαγμένα τέκνα, με είχε κι εμένα προβληματίσει το μήκος, μη νομίζετε.

Βέβαια ένα λύσατε, ένα ξεπετάχτηκε, το θέμα ζώνη λέω να το κάνω γαργάρα.

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Φοράτε και ζώνη;;;;;;;;

Μαριλένα είπε...

Μόνο αγνότητας προκειμένου να μην παραφερόμεθα.