Minimalia

Είναι πολύ συγκεγχυμένο το θέμα στο μυαλό μου, νομίζω όμως ότι για μια φορά αφορμή είναι ο Αργύρης και όχι ο νεαρός δελφίνος.
Αποδελτιώνω διάφορα και προσπαθώ να καταλήξω πώς νιώθω εγώ απέναντι σε όλο αυτό που λέγεται «ειδικές ανάγκες».

Καθημερινή της Κυριακής, συνέντευξη με τη Μαρί Ντ’ Ενεζέλ, γαλλίδα ψυχολόγο, πρωτεργάτρια του κινήματος της παρηγορητικής αγωγής.
— Χρησιμοποιείτε τη φράση του Λακάν, «είμαι το βλέμμα του άλλου», για να δείξετε πόσο σημαντικό είναι να αντιμετωπίζουμε με τρυφερότητα όσους έχουν σωματική ανεπάρκεια. Σ’ έναν κόσμο που έχει θεοποιήσει την ομορφιά και την τελειότητα, πώς είναι δυνατόν αυτό;
— Πράγματι, οι αντιλήψεις αυτές μας εμποδίζουν να πλησιάσουμε τον άνθρωπο που πεθαίνει, να τον αγγίξουμε, να του εκφράσουμε τρυφερότητα. Σταδιακά μπορούμε να μάθουμε να το ξεπερνάμε. Εάν ξεκινήσουμε ένα είδος επικοινωνίας ακόμη και με ανθρώπους που έχουν ρημαγμένα σώματα, θα μας κερδίσει η ζεστασιά τους. Αναφέρομαι, κυρίως, στους επαγγελματίες της υγείας που καλούνται να φροντίσουν κάποιον με τον οποίο δεν συνδέονται συναισθηματικά. Εχω γνωρίσει νοσηλευτές και νοσηλεύτριες που περιποιούνταν σώματα παραμορφωμένα από την αρρώστια, σχεδόν αφανισμένα, με βαθιά τρυφερότητα. Ξέρετε γιατί; Εχουν αναπτύξει μια ακλόνητη πίστη στον άνθρωπο.

Αποσπάσματα από το βιβλίο που έχω κάτω δεξιά,
Cl.Veil: «Ξεκινάμε από την ιδέα ότι το μειονέκτημα και η δυσπροσαρμοστικότητα είναι υπόθεση όλων. Όποιος κι αν είναι κανείς, σε όποια θέση κι αν βρίσκεται, είναι χρήσιμο να ακολουθήσουμε τη συμβουλή της Πυθίας, δηλαδή ν’ αναρωτηθούμε για τον εαυτό μας».
Θ.Τάσιος: «Η αισθητική ανάγνωση ενός αμεα είναι θέμα καλλιέργειας του θεατή, κι όχι θέμα καθεαυτό».

Τι με προβληματίζει? Βαθιά μέσα μου τα παραπάνω μού φαίνονται θεωρητικά, δεν μπορώ να σκεφτώ επιχειρήματα για να πείσω τον Αργύρη να αγαπήσει το μεσιέ Ρίκο, δεν ξέρω τι να του απαντήσω όταν τον λέει «αγρίμι». Από την άλλη ξέρω ότι παίζει να φταίω εγώ, είμαι το είδος ανθρώπου που ναι μεν δεν θα βλάψει τους γύρω, αλλά και δεν τους αγαπάει, κανέναν πλην του εαυτού και των παιδιών του.

Πολύ το βάρυνα, αν κρατήσει κι άλλο η γαστρεντερίτιδα τι πιο νταουνιαστικό θα βάλω αύριο, το δρα Κεβορκιάν? Αιδώς!