14.12.07

Προς τι η ψύχωση με το Γκρόσμαν

Τέλειωσα το «Ένας Συγγραφέας στον πόλεμο», όσα μού άρεσαν σε σύντομα bulletίνια-διότι τις εκτενείς βιβλιοκριτικές (πλην εκείνων του Πάπα-Κούρτοβικ) τις βαριέται κι ο θεός.

  • η ιστορία εστιάζει στον απλό στρατιώτη του Κόκκινου Στρατού (στις ηρωικές και τις ποταπές στιγμές του), ανοίγει την εικόνα και περιλαμβάνει τη διοίκησή του (με την αυτοθυσία αλλά και τις φιλοδοξίες και σκοπιμότητες) και σ’ ένα μεγάλο πλάνο περιλαμβάνει και τον παρανοϊκό Πατερούλη.
  • ξεκινάει το 41 με τους ρώσους να ηττώνται και να ταπεινώνονται και σταδιακά παρακολουθούμε τη μετατροπή του Κόκκινου Στρατού σε ισοπεδωτική πολεμική μηχανή.
  • το μεγαλειώδες άρθρο «η κόλαση που λεγόταν Τρεμπλίνκα»-τμήματα του οποίου χρησιμοποιήθηκαν και στο δικαστήριο της Νυρεμβέργης. Ο Κόκκινος Στρατός φτάνει στο στρατόπεδο της Τρεμπλίνκα, ο Γκρόσμαν καταγράφει μαρτυρίες. Eνώ ήδη λίγο πολύ τις ήξερα, αρρώστησα διαβάζοντας τις. Σε κατάθλιψη πέφτει κι ο ίδιος επιστρέφοντας στη Μόσχα. Το λυτρωτικό του κομματιού είναι η καταστροφή της Τρεμπλίνκα μετά από εξέγερση των κρατουμένων.
  • η απροθυμία των σοβιετικών αρχών απέναντι στις ανταποκρίσεις του γι’ αυτό που αργότερα θα ονομαζόταν «Ολοκαύτωμα». Η εντολή ήταν «Μη μιλάς για Εβραίους-θύματα, γράφε πολίτες της Σοβιετικής Ένωσης». Η συνεργασία των ντόπιων πληθυσμών στην εξόντωσή τους. Απ’ την άλλη όσοι σώθηκαν πάλι χάρη στους ντόπιους σώθηκαν (τα λέει ο Τοντόροφ, μην το κουράζω).
  • ο Κόκκινος Στρατός που καθώς προελαύνει προς το Βερολίνο, πλιατσικολογεί και βιάζει (είχα πρόσφατη και τη "Γυναίκα του Βερολίνου") ακόμα και σοβιετικές γυναίκες-αιχμάλωτες εργάτριες των γερμανών.
  • η τύχη του ίδιου του Γκρόσμαν: μισός Εβραίος, πέφτει σε δυσμένεια, γλιτώνει το γκούλαγκ μόνο χάρη στο θάνατο του Στάλιν, το έργο του αποσύρεται και απαγορεύεται, πεθαίνει μόνος, το ‘Ζωή και Πεπρωμένο’ (φημολογείται ότι) έβγαλε από την ΕΣΣΔ ο Ζαχάρωφ σε μικροφίλμ.

Δειλία-θάρρος, η πιθανότητα να γίνεις σωτήρας κάποιου ή δήμιος του, η εφαρμογή της τελικής λύσης, τα ελάχιστα ξυλαράκια που είμαστε μέσα στο ποτάμι της Ιστορίας, αυτά συνιστούν την εμμονή μου με το Β' ΠΠ.

5 σχόλια:

hampis είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Μαριλένα είπε...

:-) δεν έχω καταλάβει αν είναι politically correct ή κι ευγενικό ακόμα βρε αδερφέ-ν' απαντάς σε σβησμένο σχόλιο.
Η Γυναίκα του Βερολίνου είναι αρκετά καλή, ο Γκρο είναι καλύτερος.
στη διάθεσή σας :-)

Ανώνυμος είπε...

το σβησμενο σχολιο ηταν δικο μου,δεν προλαβα να αλλαξω νιψκ και μετα δεν ειχα χρονο να ξαναγραψω , φιλακια , μαρια-μαρια

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Ξανά μανά τσα.
Άσχετο το ξανά μανά είναι μια λέξη ή δύο λέξεις;
Παρήγγειλα Ουέλμπεκ (σαν παραγγελιά σε γυρατζίδικο ακούστηκε αυτό) και ένα παιδικό αστυνομικό που δε θυμάμαι τώρα το συγγραφέα, διότι τελώ, ούτε που θυμάμαι τι τελώ...
Καλή σου βδομάδα
Καλή σας βδομάδα
Δε σας ξεχνώ, απλά πολλά με προσπερνάνε και η άθληση δεν υπήρξε ποτέ συστατικό μου (καλά είμαι, εκρεμμότητες του χρόνου κλείνω, λέμε τώρα)

Μαριλένα είπε...

Να σου δανείσω αμφότερα τα βιβλία Μαρία, να διαλέξεις.
Νερινάκι μας, φιλιά, περιμένουμε εντυπώσεις.