Νεύρα εκ γενετής

Ο Μπουνιούελ στην αυτοβιογραφική Τελευταία Πνοή εξήρε την ευεργετική επίδραση της κατάρτισης καταλόγων τύπου «μ’ αρέσουν-δε μ’ αρέσουν». Τρία χαζά μ’ έχουν φέρει στο (περίπου) αμήν εσχάτως:

• η μετάφραση στα ελληνικά και έκδοση του «Αν εγώ το έκανα» του Ο.Τζ.Σίμσον. Πρόκειται για την εξοργιστική εκδοχή του για τη δολοφονία της πρώην συζύγου και του φίλου της. Και από το site της Πρωτοπορίας το απογειωτικό κερασάκι: «Τα δικαιώματα της έκδοσής της σε βιβλίο απέκτησε ύστερα από δικαστική διαμάχη η οικογένεια του Ρον Γκόλντμαν. Αν και η έκδοση είναι εγκεκριμένη από την οικογένεια Γκόλντμαν, το κείμενο του Σίμπσον παρατίθεται αυτούσιο, χωρίς καμία αλλαγή, απλώς η οικογένεια έχει προσθέσει πρόλογό της στον οποίο καταλήγει στο συμπέρασμα πως αυτός το έκανε. Μέρος των εσόδων από τα πνευματικά δικαιώματα της οικογένειας θα διατεθούν στο Ίδρυμα Ρον Γκόλντμαν για τη Δικαιοσύνη. Άνευ σχολίου, μάσα μάσα όλα είναι μάσα.

• ο Υπουργός Απασχόλησης που «φιλοξενεί» την οικογένεια των Ινδών. Δεν ξέρω τι με πείραξε περισσότερο. Η φτήνια των δικαιολογιών και της υποτιθέμενης φιλανθρωπίας, η αναφορά στο κινητικά και διανοητικά ανάπηρο παιδί των Ινδών το οποίο απασχολεί 24 ώρες το 24ωρο τη μητέρα του και χρησιμοποιήθηκε σαν επιχείρημα, βρωμάει η υπόθεση απ’ όπου κι αν την αγγίξει κανείς.

• η εντελώς ξύλινη γλώσσα που χρησιμοποιείται όταν μιλάει κανείς (και ξορκίζει) τα άτομα με ειδικές ικανότητες. Παραθέτω από την Καθημερινή: «Σε σύντομο χαιρετισμό του ο υπουργός Μακεδονίας-Θράκης, Μαργαρίτης Τζίμας, εξήρε το έργο και το ενδιαφέρον του νομάρχη Θεσσαλονίκης για τα ΑμεΑ, επισημαίνοντας ότι τα άτομα αυτά δεν είναι Άτομα με Αναπηρία, αλλά άτομα με ειδικές ικανότητες.»