16.1.08

Οι νύχτες μας είναι πιο θορυβώδεις από τις μέρες σας

Μέχρι να στρώσει ξανά ο Ρίκος στο πρόγραμμά του μετά τα Χριστούγεννα (ναι, τα φετινά, εννοώ) η καθημερινότητά μας κυλάει ως εξής:

Βράδυ, μετά τα μαθήματα, Ρίκος: ατελείωτα νεύρα, διάθεση για κλαυθμούς και οδυρμούς. Ελλείψει πρόσφατου ερεθίσματος θα θυμηθεί διάφορα τραγικά περιστατικά του τελευταίου μήνα και θα μοιρολογήσει ανάλογα («Αργύρη, γιατί πέταξες τις μπίλιες», «Μαμά, γιατί πήρες τα μπαλάκια», εν μέσω ασυγκράτητων λυγμών). Δεν έχει σημασία πόσο παλιά συνέβη κάτι, η θλίψη είναι γνήσια και διαρκής.

Στα 45’ κλαουνίσματος (sic) ο πιο αδύναμος κρίκος συνήθως αποδεικνύεται ο πατήρ που εργάζεται από το σπίτι. Στις παραινέσεις για ψυχραιμία αντιπαραθέτει το εύλογο: «Όλη μέρα αυτά ακούω, εσύ λείπεις και μπορείς να παριστάνεις το Βούδα στο σπίτι».

Δίκαιο επιχείρημα, αλλά κι η μανούλα-Βούδας δεν χάνει την ευκαιρία να κόψει και να ράψει. Ακολουθεί το είμαι-η-μαρία-αντουανέτα-του-γαλατσίου ακατάλυτο επιχείρημα: «Μακάρι να μη δούλευα, να τον είχα εγώ, να δεις πώς θα ήταν». Εδώ δεν μπορεί να πει κάτι, όχι για το δεύτερο σκέλος, που είναι αέρας κοπανιστός και υπερτροφικό εγώ, αλλά διότι είναι όντως πασίγνωστο ότι ΔΕΝ θα ήθελα να δουλεύω.

Ο μικρός είναι αποκαμωμένος, κάποια στιγμή καταρρέει. Υπάρχει και συνέχεια, μέχρι τα ξημερώματα εκτυλίσσονται sequel και threequel, αλλά με σιχαίνομαι όταν γράφω μεγάλα ποστ, οπότε επιφυλάσσομαι.

ΥΓ. Ο τίτλος, παρότι ακούγεται καταγγελτικός και ταιριάζει με τα Μάκη-Θέμου, είναι απλώς παράφραση της στιγμής του τίτλου αυτού του βιβλίου :-)

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

αχ φιλεναδα , πουθενα δεν θα βρεις τη τελεια κατασταση, και ειναι πολυ δυσκολο να αντεχουμε .Τουλαχιστον με τη δουλεια ξεφευγεις λιγακι, εγω που παρατησα τη δουλεια λογω αυτισμους και δυσκολου ωραριου(ξερεις, 11.30.,διδυμα),και τρεχω ολη μερα για τα παιδια και ο συζυγος αντιθετως λειπει ολη μερα μεχρι αργα το απογευμα,μπορω να σου πω με σιγουρια πως σε καθε περιπτωση,το προβλημα δεν παυει να υπαρχει.Χρειαζομαστε ολοι μας διακοπες (οι γονεις) διακοπες χωρις αυτιστικα στοιχεια ενδιαμεσα.ειναι ομως αυτο εφικτο?

ασχετο¨: χθες τα ειπα ενα χερακι στη δασκαλα και παγωσε,δεν το περιμενε.

athanasia είπε...

Kαλημέρα!

Οι δύσκολες μέρες είναι ένα τίποτα μπροστά στις δύσκολες νύχτες... Και η Χριστίνα συμφωνεί πλήρως ότι "δεν έχει σημασία πόσο παλιά συνέβη κάτι, η θλίψη είναι γνήσια και διαρκής".

Πάντως, εδώ που τα λέμε, όταν στο σπίτι υπάρχει αυτισμός, η δουλειά έξω από το σπίτι προσφέρει -πέραν του οικονομικού- ανάπαυλα από την μονίμως τεταμένη προσοχή. Και προσφέρει και μερικές ώρες πολύτιμης "προβλεψιμότητας" (ακόμη κι όταν είναι δουλειά με απρόβλεπτες καταστάσεις ή δύσκολους ανθρώπους).

Πάντως, το όνειρό μου είναι να γίνω γάτα, που είναι ένα ωραίο ζώο που δεν χρησιμεύει σε τίποτα...

:)

Υ.Γ. μαρία-μαρία, η δασκάλα είχε "ψυχολογική" εξήγηση συμπεριφοράς και τ' άκουσε (δικαίως)?

Ανώνυμος είπε...

προς Αθανασια:

Δεν αναφερομαι στη δασκαλα του αυτιστικου παιδιου μου,εκτος απο αυτο εχω αλλα δυο αγορια διδυμα που ειναι απολυτως φυσιολογικα και πηγαινουν στη πρωτη δημοτικου και τους εχω βαλει σε διαφορετικα τμηματα.Επειδη δεν προλαβαινω να διαβαζω 3 παιδιακαι επειδη τα 4 στα 5 απογευματα της εβδομαδας τρεχω με τον μεγαλο(δεκαχρονο αυτιστικο) σε κολυμβητητια, ειδικη αγωγη κλπ,εχω στο σπιτι μια δακαλα που ερχεται και διαβαζει το ενα απο τα διδυμα και εγω διαβαζω τους αλλους δυο.εδω και αρκετο καιρο ειδα οτι με κοροιδευει , οτι κοιταει να το ξεπεταει το παιδι χωρις να ειναι στοιχειωδως διαβασμενο,και να μου λεει ψεματα ενω εγω ειχα αποδειξεις οτι με κοροιδευει.Θα εχει και συνεχεια σημερα το πραγμα γιατι δεν της τα ειπα ολα,δεν της ειπα για το οτι δεν ειναι ποτε στην ωρα της και οτι ερχεται συνεχεια με μεγαλη καθυστερησηΓιατι μας θεωρουν βλακες Αθανασια μου και Μαριλενα μου? με κουραζει πολυ αυτη η κατασταση

MiKy είπε...

I COULDN'T AGREE MORE Μαριλένα μου!!
βγάλε τη λεκτική περιγραφή και θα πάρεις μια ιδέα απο τις δικές μας νύχτες.
είσαι πολύ τυχερή που ο Ρίκμαν μπορεί να περιγράφει το λόγο της θλίψης.

άραγε πόσο σημαντικό είναι να αντιδρά η μαμα και ο μπαμπας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο;;;;

Μαριλένα είπε...

(το οποίο μου θυμίζει Μαρία, ότι θα ήταν υπέροχο να βρισκόμαστε με την Αθανασία οι 3 μας για κανένα καφέ-ξέρω πόσο πηγμένη είσαι, ευσεβής πόθος είναι. Η Αθανασία είναι αυτό που έλεγε η Μαρίκα για τον επίτιμο, το ανθρώπινο βάλιουμ, δε φαντάζεσαι πόσο καλά ένιωθα μετά τον καφέ).
Μιράντα, το μόνο που ξέρω είναι ότι χρειάζεται ηρεμία και ψυχραιμία, είναι μονόδρομος. Θα επανέλθω, διότι κυκλοφορούν αλήται και μού βάζουν δουλειά (άκουσον άκουσον)

Μαριλένα είπε...

Θα πω παλι το άσχετο, αλλά δεν πειράζει, με εχετε συνηθίσει: οι γάτες, ειναι εξαιρετικά χρήσιμα ζώα.
Εκτός του οτι όταν πονάς, έρχονται και καθονται πάνω στην κοιλιά σου που πονάει πχ μαθαίνουν στα παιδιά να ειναι γενναιόδωρα (κι εσύ τους το μαθαίνεις, αλλά ένα δεύτερο χέρι δεν πειράζει διόλου), μαθαίνουν επισης τι σημαινει αγάπη (το δεύτερο χέρι που λέγαμε πάλι) και πιάνουν και καμμιά κατσαρίδα αν τολμήσει και μπει από τον ακάλυπτο.
εχουν και ένα εξαίσιο ρονρονισμα, που βάζει κάτω και την εννάτη.
αυτά
:)

Ανώνυμος είπε...

Α έτσι!
ΑΠΟΛΥΕΣΑΙ!

Μαριλένα είπε...

Και μόνο που τις αγαπούσε τόσο η Χάισμιθ κ ο Ελλιοτ μας αρκεί για να τις συμπαθούμε, Μαριλένα.
Μια ζωή πίσω από τα φουστάνια της διοίκησης Μαρία-Χ :-).

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Τι μου θύμισες, τι μου θύμισες. Πόσο απίστευτα ερωτευμένη ήμουνα όταν το πρωτοδιάβασα. Κυκλοφορούσα κοιτούσα τους άλλους γύρω μου και ένοιωθα το κορμί μου να φωνάζει "οι νύχτες μου και οι μέρες μου (μην αφήσω τίποτα απείραχτο) είναι καλύτερες από όλες τις μέρες που ζήσατε και θα ζήσετε (εντάξει του είχα αλλάξει τα φώτα του τιτλακίου)".
Όποτε ξαναπέφτει στα χέρια μου το καταλαιπωρημένο το βιβλίο (χ μετακομίσεις) πάντα έτσι νοιώθω.
Κατ' αρχάς λοιπόν ευχαριστούμε για αυτή την αναδρομή στη νιότη μου και σε νύχτες με ομίχλη. Με βρίσκω ποιητικότατη σήμερα.
Επί του προκειμένου και εγώ συμφωνώ με την Αθανασία, οι γάτες δεν κάνουν τίποτα που να είναι υποχρεωμένες για αυτό αφενός και αφετέρου -οι δικές μου πάλι τουλάχιστον- εμένα βάζουν να κάνω -ευτυχώς ο Μαντού γουργουρίζει μοναχός- :)))))
Και εγώ θα ήθελα να είμαι γάτα, αλλά αστείρωτη ή έστω στειρωμένη, αλλά με τις ορμόνες αστείρωτης. Τα γράφω αυτά μην κάτσει και ισχύουν τα περί μετεμψύχωσης και ανοιχτού ουρανού και βρεθώ αρσενικός γάτος τετράπαχος και μαλθακός που τον μεταφέρουν σε βελούδινο μαξιλαράκι με νιαούρισμα σοπρανίστα.
Λοιπόν αναδρομή στο παρελθόν και βιβλιοκριτική κάναμε, επί των σχολίων τοποθετηθήκαμε, επί του ποστακίου το γνωστό:
"καλά κουράγια" και το "καλά κρασιά" μια χαρά μου ακούγεται μη σου πω
Καλό σας βράδυ
Υ.Γ. Και δε γκρίνιαξα καθόλου.

Μαριλένα είπε...

Νερίνα, και το "καλή πατρίδα, σύντροφε "είναι φοβερή ατάκα και δε θυμάμαι πού την πρωτάκουσα, σε κάναν Αγγελόπουλο ή στα Πέτρινα Χρόνια που μ' έσερνε η σταλινική μητέρα μου σε τρυφερή ηλικία..
ΥΓ. Πώς αλληλοπαρασυρόμεθα κ κόβει η μία κ ράβει η άλλη σε άσχετους συνειρμούς, μεγα μυστήριο.

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

'Ασχετοι συνειρμοί; Άσχετοι συνειρμοί, οι συνειρμοί μας;
Πως μπορείς να λες κάτι τέτοιο για μας;;;;
:))))))))))

Ανώνυμος είπε...

αυτο που μου κανει εντυπωση ειναι που μπορειτε και θυμαστε το περιεχομενο βιβλιων που εχετε διαβασει πριν χρονια.
Τοσο καθαρα μυαλα βρε παιδι μου εχω καιρο να συναντησω,ειστε μοναδικες , χαρισματικες και συγουρα δεν ειστε συμπασχουσες(γνωστο οτι πασχω απο τη μονδερνα εκδοση της απωλειας μνημης.

Μαριλενα καποια στιγμη να το κανονισουμε αυτο το καφεδακι που λες.

και μια ασχετη ερωτηση που ηθελα απο καιρο να σου κανω,....ποσα βιβλια εχεις στο σπιτι σου?με τους ρυθμους που διαβαζεις προσπαθω να υπολογισω αλλα μου ειναι αδυνατον.

Μαριλένα είπε...

Μαρία, εντελώς μεταξύ μας όμως, εγώ θυμάμαι μόνο ορισμένα. Δυο φορές μάλιστα μού έχει συμβεί να αγοράσω το ίδιο βιβλίο, πιστεύοντας ότι δεν το έχω διαβάσει-άσε.
Όχι πάνω από 1000 βιβλία.