(κατόπιν πρόσκλησης του Αθήναιου)
Ως άλλος Πολύδωρας δηλώνω εξαρχής ότι ιδιαίτερες σχέσεις με την ποίηση δεν υφίστανται. Λίγος Robert Frost-που είναι εφφετζίδικος-, εκείνο το ποίημα στο ξεκίνημα της «Εκλογής της Σόφι»-δε θυμάμαι κιόλας αν είναι του Στάιρον. Γι’ αυτήν την ανικανότητα να διαβάσω ποίηση και να «σπάσει την παγωμένη θάλασσα μέσα μου» είτε ελαττωματικά γονίδια φταίνε είτε η αφόρητη πεζότητα χαρακτήρα.
Αλλά υπάρχουν ευτυχείς συμπτώσεις, ο Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος μεταφράζει Κάρβερ και μ’ αυτό περνάμε σε πιο γνώριμα εδάφη.
Τον Χ.Γιαννακόπουλο τον παρακολουθούσα από την εποχή των happyfew. Ήταν η εποχή που έφευγα από το ΕΜΠ. Το Πολυτεχνείο σίγουρα βρίθει ανθρώπων με τρομερό ενδιαφέρον, αλλά αν μιλούσες για λογοτεχνία σε αντιμετώπιζαν ως άρτι προσγειωθέν ούφο. Και στο εργασιακό μου περιβάλλον μετέπειτα εξαιρετικά σπάνιες ήταν οι γνωριμίες που μοιράζονταν την ίδια βιβλιο-εξάρτηση.
Έτσι, το να βρω την παρέα των happyfew, ανθρώπους με την ίδια εμμονή (και άλλες εμμονές εκείνοι, και άλλες διαφορετικές εγώ, αλλά με την ίδια διάθεση και ανάγκη να μιλάνε για βιβλία) ήταν ακριβώς αυτό που κοινότοπα λέμε όαση.
Ήταν κι ο υπέροχος τίτλος, αλλά και η παιχνιδιάρικη μετάφραση «χαπιφιώτες». Τους διάβαζα κι ένιωθα μέλος μιας εκλεκτής συντροφιάς που είχε την ευτυχία να παθιάζεται με υπέροχα διαβάσματα.
Εν συνεχεία παρακολούθησα ξεχωριστά ορισμένους, τον Αλέξη Σταμάτη, τον Γ.Ι.Μπαμπασάκη, τα (δε)κατα, τον Χ.Γιαννακόπουλο πιο πρόσφατα.
Μόλις τέλειωσα τη Μικρά Ικαρία. Δυο αποσπάσματα, το ένα από μνήμης:
- ο συγγραφέας επιβιβάζεται στο καράβι για την Ικαρία, η αγαπημένη του αποχαιρετώντας τον βάζει στο τεύχος της Propaganda κάτι που εκείνος αρχικά έχει θεωρήσει ασπρόμαυρη κάρτα. Όταν αναζητά την κάρτα για να τη διαβάσει διαπιστώνει ότι πρόκειται για εκτύπωση υπέρηχου, που απεικονίζει αυτόν που έχει ξεκινήσει να γίνεται ο Νικόλας. Και το δεύτερο:
- «Η διάθεσή μου να μιλάω για βιβλία δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς μου»-κι αυτό αν δεν τα λέει όλα, λέει πολλά.
9 σχόλια:
ασχετο σχολιο(οπως παντα):
ειδα που εβαλες αγγελια στο Νοηση για εργοθεραπευτη,επειδη παλιοτερα το ιδιο εκανα και εγω και εχω να σου πω οτι ηταν μια μεγαλη αποτυχια, και επειδη γνωριζω οτι ειναι πολυ σημαντικο να μην αλλαζει θεραπευτες πολυ συχνα το παιδι , θα σε συμβουλευα να κοιταξεις να βρεις ατομο που θαερθεις σε επαφη μαζι του απο ατομο της εμπιστοσυνης σου.Σιγουρα αυτα που εχει να κανει με ενα παιδι εξαντλουνται μεσα σε ενα χρονικο διαστημα και μετα αυτο που γινεται ειναι επαναληψεις των ηδη γνωστων.
ΥΓ τελικα δεν θα παω πανω το ΣΚ,μεταφερθηκε επιγοντως Θεσσ/νικη.
Εδώ και πολλά πολλά χρόνια και έχοντας μια πονεμένη σχέση με τη ποίηση και ένα μεγάλο θυμό ταυτόχρονα -που δεν είναι της παρούσης να αναλύσω- δύο αποσπάσματα -το ένα όχι αμιγώς ποιητικό- με εκφράζουν απόλυτα:
-Το μη αμιγώς που λέγαμε:
“Θλίβει ο καπνός το διάστημα γαλάζιον των αέρων…”-
διαβάζω Kάλβο, που τύπωσε στα ‘26 και τον γνωρίσαμε στα ‘88· και που έμεινε αξομολόγητος στα γεροντάματα, σαν ένα “ραγισμένο βάζο”, στα χέρια μιας γριάς Eγγλέζας δασκάλας, σύμβολο ακατάλυτο και φριχτό για όσους επιμένουν να γράφουν στίχους ή πρόζα που κανείς δεν καταλαβαίνει, και γυρεύουν να δοξαστούν, οι τυχάρπαστοι, από τους λογάδες και τους σοφούς, ενώ θα νά ‘ταν χίλιες φορές προτιμότερο, και η τέχνη πολύ πιο ευτυχισμένη, αν πήγαιναν στην Eκάλη να μαζεύουν κούμαρα, ή στη Γλυφάδα να ψαρεύουν ροφούς.
(Γ. Σεφέρης, από το Tετράδιο Γυμνασμάτων, β΄, Ίκαρος 1976)
-Το αμιγώς ποιητικό και μότο ζωής μου για χρόνια και ο κρυφός μου πόθος ταυτόχρονα:
" Τη σκέψη σας που νείρεται
πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας
σάμπως ξυγκόθρεφτος λακές
σε ένα ντιβάνι λιγδιασμένο,
εγώ θα την τσιγκλάω
επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου
φαρμακερός κι αγροίκος πάντα
ως να χορτάσω χλευασμό...."
("Σύγνεφο με παντελόνια"
Μαγιακόβσκι σε μετάφραση Γ. Ρίτσου)
Καλή σας μέρα
και
"Ω περίμενε, αυτό θα μπορούσε να συμβεί στον οποιονδήποτε"
(του ποιητού και αυτό, επίσης αυτόχειρα).
Επίσης -όχι που δε θα είχα επίσης- πάλι μέσα από περίεργους δρόμους βρισκόμαστε. Μετά τη βουκολική ποίηση, ξαναδιαβάζω εδώ και ένα τριήμερο και μετά από πολλά χρόνια Σεφέρη...:)))
Μαρία, δεν υπάρχουν άσχετα-καλημέρα Νερίνα :-).
Δε νιώθω απολύτως στα νερά μου με την ποίηση, πάντως πολύ ωραία αυτά που έγραψες Νερίνα :-).
Καλημέρα!
Εν μέρει λόγω έλλειψης χρόνου κι εν μέρει λόγω ανάγκης για κάτι "σύντομο και περιεκτικό", διαβάζω ποίηση. Αυτή την εποχή, Βρετανούς κυρίως.
Αθανασία, πολύχρονη :-)!
Ποίηση διαβάζεις, τα μέιλ σου δε διαβάζεις, που ρωτάμε πότε μπορούμε να σε πάρουμε να σου ευχηθούμε :-).Ό,τι επιθυμείς!
Αθανασία χρόνια σας πολλά και όμορφα....
(Μαριλένα μου επιτρέπεις ελπίζω)
Στο μπλογκ μου χρόνια πολλά για την Αθανασία? ΣΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΜΟΥ?
(Παρασκευή και ανεξήγητο κέφι).
Εσύ στα μέιλ δεν απαντάς ούτως ή αλλέως, οπότε ρωτάω από 'δω: θα στρωθείς να γράψεις κάνα ποστ?
Ευχαριστώ για τις ευχές!
Άνοιξα και το email μου, με ελαφρά καθυστέρηση.
Καλό Σαββατοκύριακο!
:)
Δημοσίευση σχολίου