Πρώτη μέρα ή πώς την πατήσαμε σαν πρωτάρηδες

Tη μέρα που γράφτηκα στην ΕΕΠΑΑ αγόρασα το "Εγχειρίδιο Επιβίωσης Γονέων" μιας μεγάλης συμπάθειας, του Eric Schopler. Το βιβλίο είναι γεμάτο ανεκδοτολογικές περιγραφές, όπου γονείς αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά προβληματικές συμπεριφορές των αυτιστικών παιδιών τους. Τις πιο χαρακτηριστικές τις είχα ήδη διαβάσει στο σεμινάριο του teacch.

Είναι ανάμικτα τα συναισθήματα που προκαλούν, περιγράφουν μια μικρή όαση-προσωπικό κατόρθωμα των γονιών, σε μια γενικότερα προβληματική κατάσταση. Όταν μιλάνε οι γονείς για το 18χρονο μη λεκτικό αυτιστικό γιο τους και πώς τον έπεισαν να αθλείται είναι έκδηλη η περηφάνια τους για τα τεχνάσματα που χρησιμοποίησαν και τα ευεργετικά αποτελέσματα της άθλησης. (Βέβαια αναπόφευκτα λοξοδρομεί το μυαλό προς τις άλλες δυσκολίες της καθημερινότητάς τους, αλλά είναι δικαιολογημένη και κατανοητή η χαρά γι’ αυτές τις μικρές αλλά καθοριστικής σημασίας νίκες).

Διάβαζα, λοιπόν, με τη συγκατάβαση του ανθρώπου που λίγο πολύ τα ξέρει αυτά, μέχρι που την πατήσαμε χτες. Ξεκινάμε να πάμε στα χιόνια-Πισοδέρι-ενώ έχουμε συζητήσει-αλλά όχι δείξει σχετικές εικόνες στο Θόδωρο. Η μόνιμη επωδός καθώς ανηφορίζουμε είναι «πάμε στα χιόνια, θα παίξουμε με τα χιόνια» προς ένα Θόδωρο καθόλα σύμφωνο. Βγαίνουμε από το αυτοκίνητο, μετά κόπων και βασάνων φοράμε γάντια και αλά «Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σου» δείχνουμε στο Θόδωρο τα χιόνια με την προτροπή «παίξε». Κι εκεί που ο Θόδωρος αρχίζει να χτυπιέται, αναφωνώντας «αυτά δεν είναι πιόνια, θέλω να παίξω με τα πιόνια» συνειδητοποιούμε την ακουστική παρανόηση. Η σακούλα με τα πιόνια είναι γύρω στα 600χλμ νότια, δεν ακολουθήσαμε τον ορθό δρόμο της οπτικοποίησης υπερτιμώντας το μικρό, και δικαίως δεινοπαθήσαμε.

ΥΓ. Πάντως ο νέος στρώνει, δεύτερη μέρα συμφωνήσαμε ότι εδώ έχει χιόνια, πιόνια στην Αθήνα-αν και πλέον η Αθήνα, διαβάζω ότι, τα έχει όλα.