13.3.08

Άστατα ωράρια, πολλή δουλειά και φακοθεραπεία


Για κάποιο απροσδιόριστο λόγο, εσχάτως το ΄χω ρίξει στην πολλή δουλειά, πολύ τρέξιμο για ένα συγκεκριμένο project που ξέρω ότι πνέει τα λοίσθια. Δεν υπάρχει δικαιολογία γιατί έχω αποδυθεί σ' αυτό το μάταιο κυνήγι, εφόσον η προκαθορισμένη έκβαση λίγη επίδραση θα ΄χει σε μένα. Βιώνω ό,τι πλησιέστερο υπάρχει σ’ αυτό που λένε εσωτερική παρόρμηση-κε αφτό θα περάση που θα ΄λεγε ο Μποστ.

Μετά στο σπίτι επιδίδομαι σε φακοθεραπεία-σάουντς κίνκυ αλλά η ετυμολογία προέρχεται από τις φακές.

Τώρα που ξαναξεκινήσαμε αισθητηριακή αγωγή, οι φακές έχουν γίνει αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς μας. Γεμίζουμε κουτιά με φακές, ρίχνουμε μέσα μικρά αντικείμενα (κέρματα, μολυβάκια κλπ) και ο Ρίκος πρέπει να τα ψάχνει. Φυσικά το best practice έχει αποδείξει ότι αν τις εκτοξεύεις ολούθε, και τα αντικείμενα βρίσκεις ευκολότερα και απείρως διασκεδαστικότερο είναι.

Εκεί ξεκινάει η φακοθεραπεία, απαραίτητο αξεσουάρ μια απολαυστικά δυνατή σκούπα. Είναι μια από τις ανταμοιβές της ζωής, σκορπίστε ένα σακουλάκι φακές και μετά σκουπίστε τις ως την τελευταία. Υπέροχο θεραπευτικό αποτέλεσμα και εγγυημένα καθαρό σπίτι. Διάβαζα προ αρκετών ημερών σε μια συνέντευξη της Καραϊνδρου για την εμμονή της με την τάξη. Για μένα που δε με βασανίζουν δημιουργικά άγχη, το να προσπαθώ να ταχτοποιήσω τα έξω μου δίνει την αίσθηση ότι και τα μέσα αλλοπρόσαλλα μαζεύονται λίγο. Γεγονός είναι ότι όταν τελειώσω με τις φακές νιώθω πολύ πολύ πιο ήρεμα.

ΥΓ. Ο πίνακας που χαρακτηρίζεται ως ‘vanitas’ είναι από την Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου. Για τη συγκεκριμένη τεχνοτροπία είχα διαβάσει στο «Ζωή, οδηγίες χρήσης του Περέκ. Απεικονίζοντας σύμβολα όπως τα κρανία, τα ρολόγια, οι κλεψύδρες, χαλασμένα φρούτα, οι πίνακες ‘vanitas’-‘ματαιότητες’ λέγονται άραγε στα ελληνικά?-οι πίνακες διακηρύσσουν τη βεβαιότητα του θανάτου, το μάταιο και σύντομο της ζωής, τέτοια κεφάτα κι ευχάριστα πράγματα. Ας παραφράσουμε το Φλομπέρ-όλοι το ΄χουν κάνει-η εικονιζόμενη κυριούλα με τα σπασμένα πιατικά, την πεταλούδα και το σβησμένο κηροπήγιο που καθαρίζει μανιωδώς είμαι στην παρούσα φάση εγώ.

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

τον συμπαθώ πολύ τον Περέκ
(και την μουρη του)
με αγχολύει.

όπως και ο ήχος από τα σκουπιδάκια μέσα στον σωλήνα της ηλεκτρικής σκούπας.
(όταν δε καθαρίζω την ίδια την σκούπα μετά και την βάζω στην θέση της αισθάνομαι έως και ισορροπημένη)

ματαιότητες - ξεματαιότητες,
αυτή καμιά φορά είμαι και εγώ
(που είμαι μια άλλη - ο Ρεμπώ γιατί να μην παραφραστεί;)

Μαριλένα είπε...

Καταπληκτική μούρη όντως-κι εκείνη η φωτο με τη γάτα.
Κάπου πέτυχα τελευταία μια ωραία παράγραφο γι' αυτή τη φράση του Ρεμπώ-ή Κώστας Μαυρουδής ήταν ή θα πρέπει να σπάσω το κεφάλι μου να βρω ποιος.

butterfly είπε...

"το να προσπαθώ να ταχτοποιήσω τα έξω μου δίνει την αίσθηση ότι και τα μέσα αλλοπρόσαλλα μαζεύονται λίγο."
Ακριβώς, μα ακριβώς έτσι!

Δεν ξέρω αν έχεις διαβάσει το "Ιστορία αγάπης και σκότους" του Οζ. Όταν η μητέρα του αυτοκτονεί, ο ήρωας με τον πατέρα του βυθίζονται στην αδράνεια σε ένα ολοένα πιο βρώμικο και ακατάστατο σπίτι. Ο μεγάλος πια Οζ (το βιβλίο είναι αυτοβιογραφικό) λέει πως δεν μπορεί να αντέξει την ακαταστασία, γιατί του θυμίζει εκείνη την περίοδο. Βιβλία, ποτήρια στα τραπεζάκια, "τίποτα δεν ξεφεύγει από τη τακτοποιητική μανία του κτήνους".:)

Εγώ μανιακή δεν είμαι και δεν μπορώ να γίνω, γιατί δεν το'χω εκ φύσεως πιστεύω, αλλά είμαι πολύ πιο τακτική από μικρή. Όταν πηγαίνω στο πατρικό μου, όμως, το τι πετάω(τα αυτιστικά σπίτια μαζεύουν τρελή σαβούρα όπως ξέρεις) δε λέγεται. Υπάρχουν και απώλειες, βέβαια - κάτι μηνιαίοι φακοί της μητέρας μου, μια φορά ένα καινούριο(με τη σακούλα) σετ σέξι εσώρουχα, believe it or not. Μικρά όμως αυτά μπροστά σε πέντε μαύρες σακούλες σκουπιδιών. Ααχ!

Μαριλένα είπε...

χαχα για τα εσώρουχα και για τον αναστεναγμό απόλαυσης στο τέλος εκεί με τις σκουπιδοσακούλες :-).
Μόνο έναν Οζ έχω διαβάσει-όχι αυτόν-κύριος οίδε γιατί.
Το ιδανικό σπίτι για μένα είναι σαν φυλακή, όσο πιο άδειο γίνεται.

mamma είπε...

Πολλά μου θύμισε το σημερινό σου ποστ. Απλά όπου "τάξη" θα βάλω "έλεγχος" και είναι σαν το έγραψα εγώ.

Όταν λέω "έλεγχος" εννοώ: υπάρχει μόνο ένας σωστός τρόπος για να...
1. ...μπουν τα πιάτα στο πλυντήριο
2. ...φτιαχτεί ο καφές
3. ...σταθμεύσει το αυτοκίνητο
4. ...τακτοποιηθούν τα παιχνίδια, ρούχα, κουζινικά
5. ...πρόσθεσε ότι άλλο ασήμαντο θες.

... κι αυτός ο τρόπος είναι ο δικός μου.
Κάπως έτσι είχα προσπαθήσει να ελέγξω την ανεξέλεκτη τροπή που είχε πάρει η ζωή μου.

ΥΓ. Αυτό με τις φακές με σόκαρε. Όμως σκέφτομαι να το δοκιμάσω, θα αρέσει στον Τρομερό Υιό μου κι εγώ θα μετακινηθώ λίγο από τις μανίες μου.

Μαριλένα είπε...

:-) ε τι να κάνω κ με τη mamma γελάω :-).
Με τον τρόπο που μπαίνουν τα πιάτα στο πλυντήριο, άγγιξες φλέβα, σχεδόν υποφέρω σωματικά όταν βλέπω ανακατεμένα ρηχά με βαθιά ή (ωιμέ) μπροστά τα βαθιά.
Αυτοκίνητο αν καταφέρω να το παρκάρω είμαι ευτυχής, δεν ασχολούμαι.
Αυτό με τις φακές μην το δοκιμάσεις μόνη σπίτι κ χωρίς επίβλεψη.
ΥΓ. δεν αποκλείεται να του αρέσει όντως του μικρού, κ ο Αργύρης καμιά φορά ασχολείται.

athanasia είπε...

Kαλημέρα!

Είπα κι εγώ, τί έγινες χθες...

Σωστή για την τακτοποίηση έξω, που δίνει την ψευδαίσθηση (έστω) ότι τακτοποιείται και το μέσα.

Πάντως, δεν χρειάζεται η συμβουλή να μην το παρακάνουμε, καθότι έδωσες μόνη σου στίγμα με τις φακές και τις συνέπειές τους.

Και, για να παρηγοριόμαστε, είχα ακούσει την εξής αληθινή ιστορία από την ίδια την ενδιαφερόμενη: Κυρία με μόνιμη εσωτερική πίεση (με τις συνακόλουθες εξωτερικές εκφάνσεις) είχε διάφορα σκοτεινά προβλήματα υγείας, που αποτελούσαν ένδειξη για σοβαρή αρρώστια - αυτοάνοσο (που, όμως, δεν επαλήθευαν οι εξετάσεις). Κάποιος γιατρός (από τους πολλούς) της συνέστησε να δει κι ένα νευρολόγο. Ο οποίος νευρολόγος τη ρώτησε: "Το βράδυ, πριν κοιμηθείτε, τις παντόφλες σας τις βάζετε προσεκτικά, παράλληλα τη μια με την άλλη, ή όπως τύχει?". "Φυσικά, πάντα παράλληλα, ακριβώς κάτω από το κρεβάτι", απάντησε η κυρία. "Ε, αυτό είναι μια εξήγηση...", χαμογέλασε ο νευρολόγος και μετά εξήγησε τα περί ψυχαναγκασμού της τάξης...

athanasia είπε...

Θυμάσαι και τη σελίδα από το George and Sam, εκεί που λέει ότι, όταν έρχεται κάποιος στο σπίτι και του προτείνει καφέ, εύχεται από μέσα της να τον πίνει σκέτο? Γιατί, αλλιώς, θα πρέπει να πάρει το κλειδί και να ξεκλειδώσει για να φέρει τη ζάχαρη από εκεί που είναι κρυμμένη? Γιατί, αν δεν την κλειδώσει, θα βρεθεί χυμένη παντού στο σπίτι?

Έχουν κρυμμένους θησαυρούς τα σπίτια με αυτισμό... :)

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Εγώ πάλι περνάω κρίσεις καθαριότητας συνήθως όταν είμαι σε ένταση γενικά και συνήθως δημιουργικά. Όταν είμαι στα χάλια μου σέρνω το κορμί μου να συμμαζέψω, απλά και μόνο γιατί το μάτι μου δεν αντέχει το χάος.
Ε λοιπόν αυτή ητ περίοδο το μάτι μου δεν αντέχει το χάος :)))))
Καλό σας μεσημέρι πια

Μαριλένα είπε...

Αθανασία,όχι, δεν κινδυνεύω, απέχω αρκετά.
Φυσικά και το θυμάμαι το απόσπασμα. Σε μας αυτό που θα συμβεί και θα είναι χαρακτηριστικό θα είναι ότι κάποια στιγμή θα φυτρώσουν οι φακές που μού έχουν ξεφύγει.
Νερίνα, να ΄ρθω να βάλω μια σκούπα εφόσον σέρνεσαι?