20.3.08

Εγώ ειμί


Όντως δεν είναι κάτι που θα ‘βλεπες στην εβδομάδα μόδας στο Ζάππειο, αλλά δεν παύουν να φοριούνται παρότι διετίας. Έλα όμως που ο Ρίκος αρνείται κατηγορηματικά να τσουλήσει μέσα τα dauphin πoδάρια του?

Πολλά παιδιά με αυτισμό έχουν εμμονές με τα ρούχα, είτε επιμένοντας σε συγκεκριμένα χρώματα λόγω ανάγκης για ομοιομορφία είτε αποφεύγοντας υφάσματα εξαιτίας αισθητηριακών προβλημάτων. Ο Θόδωρος δεν έχει τέτοια προς το παρόν, το πρόβλημα ήταν υπαρξιακής φύσεως. «Αυτά είναι του Αργύρη», ήταν η απάντηση και είναι γεγονός ότι πριν κάνα δυο χρόνια ήταν ο μεγάλος που τα φορούσε.

Προσπάθησα να εξηγήσω ότι ο Αργύρης μεγάλωσε και τώρα είναι δικά σου (ούτε Philip Patek να του χάριζα) αλλά το τέκνο προβληματίστηκε προβληματισμό μεγάλο «Όχι, είναι του Αργύρη, δεν είναι του Θοδωρίκου».

Τα φόρεσε μεν αλλά τον άκουγα να μονολογεί τριγυρνώντας «Είμαι εγώ, είμαι εγώ».

8 σχόλια:

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Το υπσρξιακό "ποιος είμαι εγώ και που πάω;" μια χαρά μοιάζει να το διαχειρίζεται ο Ρίκος, τα μέσα σαφώς συνιστούν ένα πρόβλημα και καλά κάνει και εμμένει
Καλή σας απεργία

mamma είπε...

Πόσο πιο σωστά να τοποθετηθεί το παιδί;
Καλημέρα:-)))

Μαριλένα είπε...

Νερίνα, δεν απεργώ, δν απεργώ, ΔΕΝ ΑΠΕΡΓΩ-βρε μανία να μού φάει το μεροκάματο!

Mamma, απλώς έχει πλάκα αυτός ο εξωγήινος τρόπος σκέψης, άλλος πλανήτης πιδί' μ!

(εκτός αν είναι αυτό που λένε οι άγγλοι, step into my shoes)

butterfly είπε...

Ε, αυτό είναι ένα από τα πιο ωραία ποστ σου - τρομερά αστείο και συγκινητικό ταυτόχρονα.

Θυμήθηκα αμέσως τις "Τρεις Μαρίες" σου, ξέρεις, ίσως για το Ρίκο σε αντίθεση με τα πρόσωπα που αλλάζουν, τα υπάρχοντά τους είναι σταθερά και τους ορίζουν (αχέμ, αυτά θέλουν να πιστεύουμε και οι οίκοι μόδας, το παραβλέπω). Ίσως αυτό να τον δυσκολεύει.

Αν μου επιτρέπεις, πάντως: ίσως να μην είναι καλή ιδέα να κληρονομεί τα πράγματα του Αργύρη. Όταν πάρει το κολάι και μπουν στην εφηβεία οπότε οι σωματικές διαφορές είναι μικρές, ενδέχεται ο μεγάλος να μαρτυρήσει γιατί ο Ρίκος του παίρνει τα πράγματα. Με μας, πχ, είχε γίνει έτσι. Όλα μου τα χρωματιστά εσώρουχα εξαφανίζονταν, μάντεψε σε ποιανού το συρτάρι. (Εννοείται βέβαια ότι πλέον άσπρο εσώρουχο δε βρίσκεις στα πράγματά μου ούτε για δείγμα).

Καλημέρα σε όλους!

Μαριλένα είπε...

Butterfly, απολύτως δεκτή η συμβουλή, πολλά είναι που πρέπει να κάνω για να έχει την ησυχία του ο μεγάλος, όπως πχ να χωρίσω την τραπεζαρία κ να κάνω χωριστά δωμάτια.
Καταλαβαίνεις ότι μονολογώ. Φιλιά.

butterfly είπε...

Πάντως δεν το λέω μόνο για το μεγάλο, το λέω και για τον ίδιο το Ρίκο. Το λέω επειδή δεν ξέρω κατά πόσον μπορεί ακόμα να ξεχωρίσει στο μυαλό του τα "μου το έδωσαν και τώρα είναι δικό μου/μου το έδωσαν για λίγο και πρέπει να το επιστρέψω/μου αρέσει και θέλω να μου το δώσουν", και ίσως αυτό τον δυσκολεύει και στην επαφή και με άλλα παιδιά αργότερα. Ίσως έχοντας συνηθίσει να έχει τα δικά του μόνο πράγματα να έχει το χρόνο να μάθει σιγά-σιγά τις διαφορές χωρίς άγχος και πίεση. Νομίζω πάντα. Ρώτα και κανέναν που ξέρει καλύτερα δηλαδή! Φιλιά

Ανώνυμος είπε...

αυτο το θεμα με το δικο σου δικο μου ειναι μεγάλο. ο νασος οποτε πάμε σε παιδοτοπο- καφετερια κτλ... διαλέγει και παει να καθησει σε οποιο τραπέζι είναι σερβιρισμένο το επιθυμητο τοστ/ χυμος/ νερο χωρις να τον απασχολεί ότι δεν είναι δικό μας. ισως απλά είναι το νηπιακό "οτι βλέπω και το θέλω είναι δικό μου"... αλλά θαθελα κανένα τιπ για τον τρόπο που έμαθε ο Ρίκ ποια πράγματα είναι του αργύρη
Miranta

Μαριλένα είπε...

Butterfly, πολύ εμπεριστατωμένη μου φαίνεται η όλη ανάλυση, συμφωνώ.
Μιράντα, καλώς ή κακώς τα πράγματα του Αργύρη δεν τον ενδιαφέρουν παρά μόνο αν θέλει να τον προκαλέσει, άρα δεν έχουμε πολλά να μοιράσουμε. Το gmail σου ισχύει? Σου είχα στείλει ένα μικρό μέιλ.