Γιατί, Χαρούκι baby?

Όταν σε εγκαταλείπουν όλοι θα σε εγκαταλείψει κι ο Μουρακάμι.

Ας τα πάρουμε από την αρχή: Το κουρδιστό πουλί μού είχε φανεί αριστουργηματικό. Ακόμα κι εκείνα τα κλειστοφοβικά με το πηγάδι, αυτοί οι άνευ σκοπού κουλ ήρωες, ο ίδιος ο Μουρακάμι που μού φαινόταν πονηρό κι έξυπνο τυπάκι, μού θύμιζε πολύ και τον Κάρβερ και τον Ίρβινγκ-τους οποίους αμφότερους έχει μεταφράσει-όλα αυτά μου αρέσανε.

Πήρα και τα ψυχεδελικά Το κυνήγι του αγριοπρόβατου και το Σκληρή χώρα των θαυμάτων και το τέλος του κόσμου, με σαφώς καλύτερο το πρώτο. Το Blind willow, sleeping woman ήταν αρκετά συμπαθές, με πολλές ιστορίες του να υπάρχουν και το μεταφρασμένο Ο ελέφαντας εξαφανίζεται.

Μετά ήρθε το Νορβηγικό Δάσος που διαβαζόταν ευχάριστα, αλλά φαντάζομαι, είναι εμφανής η πτωτική τάση της μετοχής Χαρούκι.

Κι έρχεται το τελειωτικό χτύπημα που ακούει στο όνομα «Σπούτνικ αγαπημένη».

Χαρούκι, ποτέ μην ξαναγράψεις κάτι παρόμοιο με το «μερικές φορές είσαι το γλυκύτερο πλάσμα στον κόσμο. Σαν τα Χριστούγεννα, τις καλοκαιρινές διακοπές κι ένα ολοκαίνουριο αρκουδάκι όλα τυλιγμένα σε ένα πακέτο» ή για «τον πόθο που φουσκώνει μέσα στο παντελόνι», δεν βοηθάνε ούτε εσένα ούτε εμάς.

Άντε να πάρουμε τον καινούριο Μάρκαρη που κυκλοφορεί σήμερα μήπως επιστρέψει η χαρά, η αισιοδοξία κι η πίστη στον άνθρωπο στη στερημένη απολαύσεων ζωή ημών.