να επαναλαμβάνεται δια στόματος Ρίκου νιώθω:
Άβολα: όταν αρχίζει και λέει στους τύπους που πλησιάζουν για τα τζάμια στο αυτοκίνητο «όχι, ευχαριστώ, δε θέλω, ευχαριστώ», νομίζω ότι ακούω την αντίστοιχη συγκρατημένη δική μου υστερία. Οι τύποι είναι
Απορία: τώρα τελευταία διαβάζουμε και ξαναδιαβάζουμε τα ίδια βιβλία του Μπομπ πριν κοιμηθεί. Αναρωτιέμαι αν έχω γίνει το ανθρώπινο υποκατάστατο του βίντεο που επαναλαμβάνει τις ίδιες κασέτες.
Χαμογελάω: το ΄χουμε εμπεδώσει πια ότι δε βρίζουμε επουδενί (περίπου επουδενί). Αν κορνάρει κάποιος στα πέριξ ο Ρίκος θα πει μεγαλοφώνως "τι θα γίνει, θα φύγουμε?" και θα συμπληρώσει κι ένα sotto voce κομμάτι, "βρε μ@%@*&", κοιτάζοντάς με παιχνιδιάρικα.
5 σχόλια:
Καλημέρα Μπομπ :))
Kαλημέρα! Ώρες-ώρες σκέφτομαι ότι όταν έχει κανείς δίπλα ένα παιδί με αυτισμό είναι σαν να έχει ένα καθρέφτη που του θυμίζει συνεχώς ότι, πρώτον, δεν είναι τόσο αληθινά ευγενικός και ψύχραιμος όσο θα ήθελε, και, δεύτερον, είναι χρήσιμος για πολύ συγκεκριμένους λόγους... :)
Υ.Γ. Πάντως, όταν ήμουν πολύ μικρή και δεν ήξερα ακόμη να διαβάζω, ζητούσα επιμόνως από την μητέρα ή τον πατέρα μου να μου διαβάζει Μίκυ Μάους πριν κοιμηθώ. Φαίνεται ότι αυτοί νύσταζαν πιό πολύ από μένα και πηδούσαν που και που καμιά σελίδα. Διαμαρτυρόμουν ότι, "όχι, υπάρχει κι άλλο, πιό πριν, δεν το διάβασες".
Εδώ η φωνή μας ακούγεται ενοχλητική σε κασέτα, όχι και οι αμήχανες στιγμές...;)
Ένας ξάδελφός μου έδινε φαγητό. Είχε πλυμένα φρούτα στη θέση του συνοδηγού, μου 'χε φανεί καλή ιδέα.
Φιλάκια!
Holy, μάστορα ή σφουγγαράκη? :-p
Αθανασία, έτσι είναι, και ως καθρέφτης είναι ειλικρινής.
Butterfly, μεγάλη αλήθεια. Αυτό με το φαγητό είναι όντως καλή ιδέα. Φιλιά από την Αθήνα που βράζει.
Εγώ δεν μπορώ να κόψω τα μπινελίκια στο αυτοκίνητο με τίποτα :(
Καταλαβαίνεις τι ακούει το μικρό [βέβαια περιορίζομαι στο "πόσα κιλά μαλάκας πιά!" αλλά κι αυτό νομίζω είναι too much]
Δημοσίευση σχολίου