10.9.08

Μεγάλες στιγμές


Στη φετινή εργοθεραπεία ο Ρίκος έκανε την επίσημη πρώτη με τετράδιο, εργασίες και προγραφικές ασκήσεις. Πέρυσι είχε ξεκινήσει προγραφή με την ειδική παιδαγωγό και χρησιμοποιώντας μαρκαδόρο.

Την αδυναμία να πιάσει με νεύρο το μολύβι (με αποτέλεσμα να κάνει αχνές γραμμές), η εργοθεραπεύτρια την απέδωσε σε ατονία των δαχτύλων κι έτσι πριν τα προγραφικά κάνουμε κάτι ασκησούλες για ζέσταμα των δαχτύλων. Άλλο ντεφώ που διαπίστωσε είναι ότι πλην των τριών δακτύλων που κρατάνε το μολύβι, τα άλλα δυο (παράμεσος και μικρός) αντί να είναι κλεισμένα σε φουχτίτσα σέρνονται χαλαρά ακολουθώντας το μολύβι. Εκεί έρχονται κάτι μυστηριώδεις μεσαιωνικές κατασκευές (αστειεύομαι, ένα λαστιχάκι με μια χάντρα είναι, στο λαστιχάκι συναντά αντίσταση το χέρι με το μολύβι και τη χάντρα την κλείνει το παιδί στο χέρι του). Ελλείψει του αξεσουάρ τη δουλειά μερικώς την κάνει και ένα κομματάκι πλαστελίνη που τον αναγκάζουμε να κρατάει με τα δυο τελευταία δάχτυλα.

Δυο είναι τα νοήματα του κειμένου: πρώτον ότι είμαι πολύ ευχαριστημένη με όσα του μαθαίνει του Ρίκου η εργοθεραπεύτρια και με τη συνεργασία που απαιτεί με μένα και δεύτερον ότι εκπλήσσομαι ευχάριστα με τα διάφορα που έχουν βγει υποβοηθητικά για γραφή-και θα μας κάνουν ανθρώπους μέχρι να φτάσουμε στο palm.

ΥΓ. Νομίζω ότι βρήκα το κατασκεύασμα που περιέγραψα και φτιάχνεται κι εύκολα όπως φαίνεται.

6 σχόλια:

Maria είπε...

ηδη βρηκα δυο απο αυτα τα πλαστικα που σου ελεγα απο το ιδιο σχεδιο και θα παρω αυριο και απο το αλλο

mamma είπε...

...με τα διάφορα που έχουν βγει υποβοηθητικά για γραφή-και θα μας κάνουν ανθρώπους μέχρι να φτάσουμε στο palm
Ντιπ σου λέω, ξαναπέστο με άλλα λόγια.

Πολύ χαίρομαι με την πρόοδο του Ρίκου.

MiKy είπε...

δεν ειναι δύσκολο να μάθει να κρατάει αυτο το πράγμα;
πολυ καλη ιδεα ομως.
εμεις ειχαμε δοκιμασει κατι "pencil grabbers" αλλα δεν επιασε...
τωρα παντως κραταει οτι μπογια βρει και "ζωγραφιζει" τους τοίχους του σπιτιου.
Πριν τη διάγνωση γυρω στα ενάμιση είχε μανία να κάνει καθετες γραμμές στους τοίχους. μετα αν του εβαζες μολύβι στο χέρι τσίριζε σα να επιανε καυτο σίδερο.Πέρσι "ζωγράφιζε" με πινέλα. τώρα που ξανάπιασε το μολύβι( κανει μια μουτζουρα στρογγυλη και το πετάει)΄δεν ηθελα να τον πιέσω πάλι με τη σωστη λαβή.
ωραια ιδέα όμως, θα τη δοκιμάσω.

houz είπε...

Ευχάριστα νέα. Κάθε ευκολία.
Είθε να σας βρεί η άνοιξη με την γραφή κεκτημένο έδαφος προς εκμετάλευση.

Και μεις αρχίσαμε εργο αλλά η έκβαση είναι ρευστότατη. Χαρούμενος πριν και μετά, αλλά κατά η σκηνή ηχεί πεδίο μάχης.

Το περήφανο τέκνο και ο έργο μοιάζουν με ξιφομάχους που περνούν όλη την ημέρα μαζί. Αλλά όταν έρθει η ώρα του αγώνα, βγάζουν τα ξίφη και μπαίνουν στο παιχνίδι. O Αλέξης με την ευρηματικότητά του, ο δε έργο με τα γρήγορα αντανακλαστικά και την εκ πείρας προερχόμενη δεινότητα να προβλέπει τις κινήσεις του Αλέξη. Δεν θέλουν όμως να βλάψουν τον άλλο. Γιατί ξέρουν πως περισσότερη αξία κερδίζουν όταν αποκρούουν στα ίσα ένα εξαιρετικά τεχνικό χτύπημα».

Όσο για την έκβαση της ξιφομαχίας... Οψόμεθα

Υπάρχει πάντα η ζωντάνια και η γοητεία του απροσδόκητου...

athanasia είπε...

Μεγάλες στιγμές, όντως. Ωραίο βοηθηματάκι - κι ευσυνείδητη εργοθεραπεύτρια! Καλή χρονιά Ρίκο και μαμά Ρίκου - καλή χρονιά σε όλους που αγωνίζονται μ' αυτά τα μικρά δύσκολα! :)

Υ.Γ. Σε παλιότερες εποχές, η Χριστίνα θα ενθουσιαζόταν με το βοηθηματάκι και θα το φορούσε εκστατική όλη την ημέρα, ήταν τότε που είχε μανία με τα βραχιόλια. Αλλά, βλέπεις, οι περισσότεροι έχετε αγόρια, δεν σας βοηθάει το tip... :)

ZlatkoGR είπε...

Ψιλοεντυπωσιάζομαι με κάτι τέτοια πολύ απλά βοηθήματα που όμως κάνουν δουλειά. Πολύ καλή ιδέα...