Η δασκάλα του προσπαθεί να τον μάθει να εκφράζει λεκτικά τι είναι αυτό που τον οδηγεί σε ξέσπασμα θυμού. Κουράζεται, βαριέται, δεν τα καταφέρνει και είτε τη χτυπάει, είτε ξαπλώνει στο πάτωμα είτε την αγνοεί.
Μαντεψιές:
Πέγκυ: «Πες μου τι δε θέλεις, πες μου, Πέγκυ βαρέθηκα, δε θέλω άλλο μάθημα»
Ρίκος: ...
Πέγκυ: «Πες μου τι δε θέλεις, πες μου, Πέγκυ δε θέλω άλλο το παιχνίδι»
Ρίκος:...
Πέγκυ: «Πες μου τι δε θέλεις?»
Ρίκος: «Δε θέλω να σου πω τι δε θέλω».
Update, απάντηση στη Σπυριδούλα: Σπυριδούλα, προς αποφυγή παρεξηγήσεων η Πέγκυ (Πέγκυ rulz μια και το ΄φερε η κουβέντα) τα κάνει όλα αυτά που πολύ ωραία γράφεις. Απλώς εμένα μού φάνηκε αστείο που ο μικρός είχε μπαφιάσει και το μόνο που ήθελε από κάποια στιγμή και μετά ήταν να κόψει τις γέφυρες της επικοινωνίας. Σ' ευχαριστώ για το πολύ αναλυτικό και χρήσιμο σχόλιο!
3 σχόλια:
Γιατί δε δοκιμάζει η Πέγκυ να του πει και ότι αν εκφράσει λεκτικά την επιθυμία του θα έχει διάλειμμα; Να τον κάνει να καταλάβει ότι οι ανάγκες του είναι κατανοητές....
Κι ακόμα, εφόσον το παιδί με αυτό τον τρόπο μαθαίνει, γιατί δε δοκιμάζει πριν του ζητήσει, να το εκφράσει εκείνη λεκτικά;
-"Νομίζω πως κουράστηκες. Αν κουράστηκες, ίσως μπορούμε να κάνουμε να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα. Κουράστηκες Θοδωρή;"
Και αρχικά ας είναι αποδεκτή αυτή η αντίδραση του παιδιού.
Σταδιακά μπορεί να μεθοδεύσει το να εκφράζει με δική του πρωτοβουλία τα συναισθήματά του.
H απάντηση "δεν θέλω να πω τί δεν θέλω" μου φάνηκε μ' έναν ίσως παράξενο τρόπο μη αυτιστική. Της λέει ότι δεν θέλει να της πει. :)
Υ.Γ. Έμπλεξα σήμερα (χθες δηλαδή...). :)
Αθανασία, σ΄ευχαριστώ, κι εμένα έτσι μού φάνηκε :-).
Δημοσίευση σχολίου