σαν κόσμημα. Μια φορά είχα αποφασίσει να φερθώ ώριμα και να μην κάνω άκαιρες προσπάθειες με το Ρίκο, κι έχει βαλθεί να με κάνει να φανώ ανακόλουθη.
Ανακάλυψε το κρυμμένο ρολόι κι έκτοτε το σέρνει μαζί του. «Mαμά, δίδαξε με την ώρα», είναι το σήμα που λαμβάνει ο ευαίσθητος εγκέφαλος δέκτης μου-αστειεύομαι.
Κατά τ' άλλα επειδή αυτό το καταραμένο το mind reading με έχει απασχολήσει πολύ, αντιγράφω από τo "Πρόσωπο Απρόσωπο" το εξής παρήγορο, αναφέρεται σε παιδιά τυπικής ανάπτυξης:
«Ανάμεσα στα 3 και 5 χρόνια αναγνώριζαν με αξιοπιστία μόνο την έκφραση της χαράς, ο θυμός αναγνωριζόταν στην ηλικία των 7, ο φόβος γύρω στα 10 και η έκπληξη στα 11». Ως πηγή αναφέρεται το “Communicative aspects of children’s emotional competence”, International review of studies of emotion”, των Anthony Manstead and Roselyn Edwards. Είναι ακριβώς τα συναισθήματα που απειλούσα το Ρίκο πέρσι με στέρηση φαγητού και ύπνου προκειμένου να τα μάθει.
Παρανοϊκοί άνθρωποι παρανοϊκά μέτρα.
5 σχόλια:
Τώρα που το σέρνει μαζί του μπορείς να συγκρατηθείς και να ΜΗΝ σπεύσεις να του μάθεις την ώρα?
Έχω περάσει βιασύνες τέτοιου είδους, εν μέρει προσκοπικής - μαμαδίστικης αιτιολογίας, εν μέρει όμως (ίσως και κυρίως) προερχόμενες από το πιεστικό συναίσθημα της δικής μου ματαίωσης: "γιατί δεν γίνεται?-να γίνει".
Μα είδες, Αθανασία, θέλει κανείς ν' αγιάσει και δεν τον αφήνουν!
Ακριβώς αυτό που λες είναι, "μα πώς γίνεται να μην το ελέγχω?" (βρε γίνεται :-)).
Τελικά, τι ώρα είναι; δε μας είπες.
Είναι ώρα να μας βγάλεις για καφέ (από την άλλη εβδομάδα :-p). Φιλιά!
Νομίζω πως αυτόν τον καφέ πρέπει να τον πιούμε επιτέλους :)))))
Άλλωστε σας έχω πεθυμήσει και τις δύο σας!
Καλημέρα.
Δημοσίευση σχολίου