Χωρίς να φοβάμαι τίποτα πια

Στα συν του βιβλίου (κι ας διαφωνεί (?) η Διόνα):

• Ο Μπαρνς, παρότι γράφει με χιούμορ, σε κανένα σημείο δε χρυσώνει το χάπι του θανάτου

• Πολύ πιο τίμιο από τον Κήπο του Επίκουρου του Γιάλομ, αυτή την καραμέλα του όσο πληρέστερη ζωή ζεις τόσο πιο συμφιλιωμένος με το θάνατο είσαι, ποτέ δεν την έφαγα.

• Αναφέρει ένα πιθανώς ενδιαφέρον βιβλίο, το How we Die του Sherwin Nuland, όπου ο συγγραφέας-γιατρός είναι προφανές με τι καταπιάνεται. Σημειώνει δε o γιατρός ότι οι περισσότεροι ασθενείς του-αντίθετα με τα όσα περιγράφει η Κιούμπλερ-Ρος για τα 5 στάδια του πένθους (άρνηση, οργή, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή)-ποτέ δεν ξεπερνάνε το στάδιο της άρνησης-το υποψιαζόμουν, διάολε!

Και μετά, με αφορμή Τα Νέα μπαίνω στο site του Θανάση Τριαρίδη και διαβάζω αυτό το υπέροχο σημείωμα για το Ich bebe του, «Μα τώρα ας στρέψω την προσοχή σας σε κάτι άλλο, κάτι πολύ μεγαλύτερο από το όποιο βιβλίο μου…» και βλέπω και το κλιπ του Κλάους Νόμι.

ΥΓ. Όχι ακριβώς στο πνεύμα των ημερών το ποστίδιο.