Πάρτυ, γενέθλια και δε συμμαζεύεται

Κι επειδή το παιδί τρέφει (ή δείχνει να τρέφει) μεγάλη αγάπη για τους συμμαθητές («πού να ‘ναι τώρα ο Νικολάκης», αναρωτιέται σε άσχετες στιγμές) είπαμε να καλέσουμε όλο το θίασο του σχολείου να γιορτάσουμε τα γενέθλια.

Με την Πέγκυ ετοιμοπόλεμη πόσα να πάνε στραβά..

2 από τα παιδάκια της τάξης του ήταν κλασικά παραδείγματα της βιβλιογραφίας του αυτισμού, ανοίξανε κάθε ντουλάπι, κάθε πόρτα, βγάλανε και κάτι σώβρακα από τον κάδο του πλυντηρίου, πατήσανε τρις τον κάθε διακόπτη και εν συνεχεία (σχετικά καθησυχασμένα) φάγανε και παίξανε.

Τι με νταούνιασε/άγχωσε: ο Ρίκος καταρχήν χάρηκε πολύ που είδε τις γνώριμες φάτσες σπίτι (οι πατούσες του πρέπει να έχουν υποστεί φάλαγγα από το πήδα πάνω κάτω επιτόπου). Μόλις πέρασε όμως ο πρώτος ενθουσιασμός επιδόθηκε στο αγαπημένο σπορ, διακριτικά φτυσίματα, σπρωξιές και μερικές όχι και τόσο διακριτικές ανάποδες με έναν μεγαλύτερο. Το θέμα είναι ότι οι κανόνες που φέρνει κάθε μεσημέρι σπίτι περιγράφουν ένα παιδί που «δεν έφτυσε, δε χτύπησε, δε θύμωσε με κανέναν» και πιστεύω ότι αληθεύει. Η φίλη μου η Βίκυ με παρηγορεί ότι όλα τα παιδάκια το ΄χουν λίγο αυτό το «ευκαιρίας δοθείσης βγάλε τον οφθαλμό του πλησίον» ούτως ή άλλως.

Ας ελπίσουμε ότι ήταν το περιβάλλον του σπιτιού που τον παρέσυρε κι ο Ρίκος εν γένει παραμένει ένας μικρός Γκάντι-ποτέ δεν ήταν, ποτέ δε θα ΄ναι.