Αυτά που λέγαμε με την Έμμα

(τότε, τα κείμενα-links ανοίγουν στη Νόηση)

Η Έμμα ουσιαστικά (κι εγώ σε ρόλο μεταφραστή) ξεκινάμε μια συζήτηση γι’ αυτό το άτιμο το «μετά» των παιδιών μας. «Μετά» δε σημαίνει αναγκαστικά όταν περάσουμε στην αιωνιότητα, αλλά και όταν δεν θα έχουμε πια δυνάμεις να τα φροντίσουμε εμείς.

• Πρώτο κείμενο είναι το ΦΕΚ που αναφέρεται στις «Προϋποθέσεις ίδρυσης και λειτουργίας Στεγών Υποστηριζόμενης Διαβίωσης Ατόμων με Αναπηρία που χαρακτηρίζονται από νοητική υστέρηση». (καλογραμμένο μού φάνηκε εμένα της αδαούς με μελανό σημείο το ασαφές της χρηματοδότησης).
• Εν συνεχεία η Έμμα ξετρύπωσε ένα δεύτερο πολύ ωραίο κείμενο που μου μοιάζει με προδιαγραφές λειτουργίας μια στέγης και best practices κείμενο. Περιέχει και οικονομικά στοιχεία για μια Στέγη Υποστηριζόμενης Διαβίωσης στη Θεσ/νίκη. Επίσης κάνει ενδιαφέρουσες αναφορές σε νόμους και προεδρικά διατάγματα.
• Στη συνέχεια η Έμμα συστήνει έναν άγνωστο στην Ελλάδα θεσμό, τα microboards/μίνι συμβούλια που αποτελούνται από συγγενείς, φίλους-εθελοντές πάντα-του ανάπηρου ατόμου και διαχειρίζονται τα κονδύλια που διατίθενται για το άτομο, φροντίζοντας να απολαμβάνει τις υπηρεσίες που χρειάζεται.
• Τελευταίο το κείμενο της Rosemary από την Ιρλανδία. Η Rosemary είναι η μαμά του 19χρονου Philip και μας δίνει την ευκαιρία να δούμε τι γίνεται αλλου. Η συγκεκριμένη περίπτωση είναι παράδειγμα «ιδιωτικού μη κερδοσκοπικού» ιδρύματος, που λαμβάνει κυβερνητική χρηματοδότηση αλλά και δωρεές, εδώ το λινκ του ιδρύματος. Ετοιμάζουμε και τη συνέχεια, πώς ζουν Rosemary και Philip 6 μήνες μετά.

Πολύ ενδιαφέρον θα είχε να μάθουμε πώς έχουν λύσει (?) το ζήτημα γονείς με ενήλικα παιδιά, τι σκεφτόμαστε, ποιο περιθώριο δράσης βλέπουμε, πώς μπορούμε να απαιτήσουμε, ενεργοποιήσουμε τους ισχύοντες νόμους κλπ.