Άρθρο από την Καθημερινή για το Θεραπευτήριο Χρονίων Παθήσεων Παίδων Σκαραμαγκά, απόσπασμα: Αντώνιος Λουρής (ο πατέρας του άτυχου Παναγιώτη): «Ηταν μόλις 18 ετών. Είχε μια άτυχη ζωή και έναν δύσκολο θάνατο. Θέλαμε να έχει καλή εκπαίδευση, πήγε σε ιδιωτικά σχολεία και στο ίδρυμα του Κολλάτου στην Αίγινα. Το 1999 πληρώναμε 450.000 δραχμές το μήνα, που έφθαναν τις 600.000 με τα χρήματα που ζητούσαν για τρόφιμα, αναλώσιμα και μεταφορικά. Πουλήσαμε ένα σπίτι στο Λόφο Αξιωματικών. Χρειάστηκε μέσον για να μπει στο θεραπευτήριο, σε ηλικία 12 - 13 ετών. Το παιδί ήταν πολύ δουλεμένο από ειδικούς, δεν ξέρουμε πώς έγινε να καταπιεί το γάντι. Ισως ήταν δεμένος, σίγουρα πάντως ήταν παραπεταμένος...»
Λίγο επειδή είναι ο χαϊδεμένος, λίγο επειδή ένα παιδί με προβλήματα είναι ο ιδανικός άνθρωπος να σου μάθει ότι οι φωνές δεν οδηγούν πουθενά, του Ρίκου δεν του ουρλιάζω (πολύ) εν γένει.
Προχτές που κάναμε κάτι λέξεις της καρτέλας και για να πάμε από τη μία στην άλλη ο Ρίκος έκανε μια
Και για να συμπληρωθεί το χαρμόσυνο ποστ δευτεριάτικα, αυτή η αδυναμία του να χειριστεί τα νεύρα μου μού θύμισε αυτό που διάβαζα εδώ, με τον νεαρό να ζητάει συγγνώμη ξανά και ξανά.
12 σχόλια:
Καλημέρα, καλή εβδομάδα και καλό μήνα.
"Γιατί όλο μαλώνετε εμένα; Είμαι ένας βλάκας, τίποτα δεν καταφέρνω"
Αυτές τις κουβέντες τις ακούω με το παραμικρό από το γιό μου χωρίς καν να φωνάξω. Μετά νιώθω τύψεις και αναρωτιέμαι τι μπορούμε να κάνουμε για να βελτιώσουμε την αυτοπεποίθησή τους.
Χριστίνα
Καλό μήνα, καλη εβδομάδα σε όλους
Λ.
Kαλό μήνα, καλή εβδομάδα σε όλους.
Το άρθρο για τον Σκαραμαγκά, εξαιρετικό, μακάρι να λειτουργήσει όπως η δημοσιότητα για την Λέρο...
Για τα υπόλοιπα, αν λίγο, τόσο δα, γίναμε άνθρωποι (κι ακόμη έχουμε πολύ δρόμο), στις Χριστίνες και τους Ρίκους το χρωστάμε. Επειδή μας έδειξαν πόσο σκληροί μπορούμε να γινόμαστε απέναντι στους άλλους, ακόμη κι όταν τους αγαπάμε. Δικαιολογημένα έστω, από οργή και παράπονο της στιγμής έστω, αλλά σκληροί...
...Διαβαζοντας και τα δυο αρθρα,δυσκολευομαι να πιστεψω ποσο κοντα απεχει η δικαιοσυνη απο την αυτοδικια...και στις δυο περιπτωσεις θα ημουνα μεσα για φονο..και ντρεπομαι που το λεω,αλλα δεν λυπαμαι καθολου για οσους θα επαιρνα στον λαιμο μου...μερικα καθηκια λιγοτερα,και ισως μια λαβη για αλλες πραξεις...
..Θυμωσα..
..Οσο για τον Ρικο(και καθε Ρικο)το εχω ξαναπει,τα παιδια μας ειναι οι πιο αυστηροι προπονητες μας...
Καλο μηνα,σε ολους
D.
Οπως το βλέπω εγώ η καθημερινότητα με τον Στάθη κρίνεται συνήθως στις λεπτομέρειες. Αλλά είναι λεπτομέρειες που τις βλέπουν οι γονείς άντε και καμμιά γιαγιά.
Αν εμείς δεν δείχνουμε την απαιτούμενη συμπεριφορά τότε τι να περιμένουμε απο αγνώστους?
Να κάνουν τη δουλειά τους θα μου πείτε.
Εγώ πάλι αισθάνομαι καλύτερα οταν δεν βασίζομαι στις καλές προθέσεις άλλων. Γλυτώνω και τα αίματα.
Μαριλένα θυμίσου και αυτό που σου είπα για τις δασκάλες με τη..... διάσπαση προσοχής.
Χρήστος Ρεγγούζας
Υ1 Νόμιζα οτι το "εβραιοσιωνισμός" ήταν κορυφαίο (παρεπιπτόντως η μία γιαγιά ήταν Εβραία) αλλά το ξεπέρασε κατά πολύ το "ψυχολογικό ρακούν". Εχεις φιλοπαίγμονα διάθεση αγαπητή μου.
Υ2 Η αντίστοιχη αντίδραση του Στάθη: "Γέλα μπαμπά, γίνε καλός" (και κάτσε να σε βαράω, αυτό εννοείται).
Υ3 Φαντάζομαι οτι σε καιρούς οικονομικής κρίσης και καταπολέμησης της πειρατείας στη Σομαλία δεν υπάρχει χρήμα για αναβάθμιση των παροχών στα Αμεα και άλλες τέτοιες πολυτέλειες.
Πολύ Blue Monday, ε; Το άρθρο με σόκαρε, κυρίως για την έλλειψη σχεδιασμού, πόρων και γιατρών, όχι τόσο για την άγνοια/αδιαφορία του προσωπικού (τι περιμένουμε να γίνει υπό αυτές τις συνθήκες, αν αυτά αν αφήνονται, συμβαίνουν παντού - ναι, και στην Ελβετία πρόσφατα σε γηροκομείο). Προχθές συζητούσαμε με φίλη ισπανίδα νευρολόγο για επιστροφή στις χώρες μας (εγώ δε θέλω, αυτή θέλει), αμέσως σκέφτηκα "να, για κάτι τέτοιο θ'άξιζε να γυρίσει κανείς". Ελαφρά άσχετο, σε πρόσφατη παρουσίαση της Πανεπιστημιακής Ψυχιατρικής Κλινικής της Ζυρίχης (που θέλει να εγκαταστήσει τομογράφους για την εύρεση των γονοτύπων ασθενών, για να τους δίνουν τα κατάλληλα φάρμακα) ειπώθηκε ότι η αμυγδαλή στον εγκέφαλο (amygdala) ενεργοποιείται σε μη αναμενόμενα ερεθίσματα/παρεκκλίσεις από το αναμενόμενο, και ευθύνεται για την αναγνώριση συναισθημάτων σε πρόσωπα. Μου χτύπησαν όλα τα καμπανάκια ταυτόχρονα εκείνη τη στιγμή, κι έλεγαν "αυτισμός, αυτισμός". Όσο για τη θλίψη, ακόμα θυμάμαι που εφτά χρονών επέμενα να δείξω στην αδελφή μου ένα παιχνίδι με αριθμούς και δε χώνευα με τίποτα ότι δεν μπορεί. Μην κατηγορείς πολύ τον εαυτό σου, όμως.
και στη Αγγλια προσφατα εγινε ερευνα "death by indifference"
http://www.mencap.org.uk/case.asp?id=52&menuId=53&pageno=
αλλα ουσιατικα αλλες συνθηκες.
Τουλαχιστον κανουν ερευνα να βρουν το "γιατι"
Για την Σκαραμαγκα θυμαμαι και προ περσι το αρθρο "ενα Προνοια για δεσιμο"
http://archive.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=04.11.2007
Ξεχασα και για τη κοπελλα που φιλοξενειται στο ιδρυμα και ειναι εγκυος
http://www.disabled.gr/lib/?p=19530#more-19530
Αυτά διαβάζω βρε Μαριλένα και σκυλιάζω!Δε συμβιβάστηκα με την ιδέα του ιδρύματος πριν 4 χρόνια που μου το συζήτησαν οι "ΕΙΔΙΚΟΙ" και θα το κάνω μετά από 20-25 χρόνια που θα είμαι γριά κι ανήμπορη?Καλύτερα να φύγουμε παρέα.Γρήγορα κι αξιοπρεπώς.
Houz, καλημέρα, επίσης!
Χριστίνα, αυτό είναι το ζητούμενο με όλα τα παιδιά και για τα αυτιστικά παιδιά μάλλον ακόμα περισσότερο.
Γειά σου Λ. επίσης, όλα να πάνε καλά αυτό το μήνα.
Αθανασία καλημέρα, ευχαριστώ για το πάντα υπέροχο σχόλιο.
Δ, μακάρι να μην αναγκάζεται κανείς να δοκιμάζεται σε τέτοιες αποφάσεις.
Χρήστο, ευχαριστώ :-). Συμφωνώ με το να μη στηρίζεσαι στις καλές προθέσεις κι αυτό δουλεύει μόνο όταν οι δομές υπάρχουν κ λειτουργούν :-(.
Επιστρέφω!
Butterfly, αυτό με την αμυγδαλή το είδα πρόσφατα, πρέπει να ψάξω το μέιλ μου να δω πού. Και όχι, δεν ήταν ακριβώς blue monday, αλλά δεν ξέρω κ τι ήταν.
Έμμα, θα τα δω αύριο, με τίποτα σήμερα, ευχαριστώ.
Gasbird, αυτό το θα φύγουμε παρέα με κάνει έξαλλη, αφενός γιατί είναι δολοφονία, αφετέρου γιατί δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει εναλλακτική. Μετωπική στον τοίχο.
Δημοσίευση σχολίου