Η αφορμή είναι το σχόλιο της Μαρίας, «είναι αυτιστικός?». Για το αστείο του πράγματος , εφόσον δεν πρόκειται για αυτοδιάγνωση κι αφού η μανούλα δεν έχει εκδηλώσει παραληρήματα μεγαλείου περί ανωτερότητας του αυτιστικού μυαλού και λοιπά ψευδοεπιστημονικά υπάρχει ένας καλός λόγος να την πιστεύουμε-τη μανούλα.
Και μετά το γελαστικό μια σύντομη δική μου αξιολόγηση του Ρίκου βάσει της τριάδας των μειονεξιών των αυτιστικών.
Κοινωνικότητα: πάσχει πολύ και θέλει δουλειά, κύριος οίδε πού θα μπορέσει να φτάσει σ’ αυτόν τον τόσο δύσκολο τομέα, Είναι εξαιρετικά τρυφερός (τείνω να πιστέψω ότι τα περισσότερα αυτιστικά παιδιά είναι πολύ συναισθηματικά). Κάνει πλακίτσες και συνήθως αναγνωρίζει και τα (προσαρμοσμένα) αστεία και γελάει.
Γλώσσα κι επικοινωνία: αρκετά καλός κι όσο κερδίζει σε κοινωνικότητα και συναναστροφές όλο και βελτιώνεται.
Έλλειμμα φαντασίας: ο Ρίκος δεν νομίζω ότι έχει φαντασία, με προσπάθεια γενικεύει αλλά φανταστικό παιχνίδι δεν υπάρχει, ίσως αστειάκια και παιχνίδι ρόλων που επαναλαμβάνεται.
Συνήθως αυτά που εγώ γράφω στο μπλογκ μου δεν είναι παρά αστεία περιστατικά που κρατάνε δευτερόλεπτα ή και λεπτά μέσα στη μέρα. Η υπόλοιπη μέρα έχει τις 5 ώρες στο ειδικό σχολείο, το (περίπου) καθημερινό δίωρο παρέμβασης, τις αναπόφευκτες μπίλιες με το ρολόι, την έξοδο στο μπαλκόνι για να κυλήσει το νερό και να πέσουν τα φύλλα, τις ίδιες κασέτες στο βίντεο. Ταυτόχρονα τα 'ρικίστικα' είναι κουβεντούλες που για ένα παιδί τυπικής ανάπτυξης εμφανίζονται στα 2 ή 3 χρόνια του-ποτέ δεν θα πάψει να με εκπλήσσει αυτή η διαπίστωση. Αυτισμός για μένα δεν είναι μόνο η έλλειψη ικανοτήτων όσο η απρόβλεπτη και μη στοχαστική εμφάνιση και απουσία τους. Μαρία, εσύ ξέρω ότι τα ξέρεις.
6 σχόλια:
και περα απο αυτο, τις καλυτερες ατακες τις ακους απο τα αυτιστικα, τις πιο ευστοχες και σε ανυποπτο χρονο.
μ' αρεσει πολυ της καθημερινες ατακες. Και μας δινουν χαρα και δυναμη, να συνεχησομαστε στης πιο δυσκολες στιγμες (υπαρχουν υπαρχουν?? ναι βεβαια)
Αλλα νομιζω και ελπιζω να καταλαβαινουμε ολοι ειναι ενα κομματι απο το "συνολο" της μερες.
Και καλα λεει η Κριστινα "if you've met one person with autism., you've met one person with autism"¨-)
Εμείς πάσχουμε στη γλώσσα. Διάθεση για επικοινωνία υπάρχει, όπως και κάποια επίγνωση της λεκτικής αδυναμίας, γι αυτό και ταμπουρώνεται όταν του απευθύνουν το λόγο οι ξένοι χωρίς να υπάρχει υποβολέας (εμείς). Στη φαντασία σκίζουμε (το έχω ξαναπεί, είναι το δυνατό του σημείο) Στο άλλο κομμάτι μόνο αποχρώσες ενδείξεις, που τις παλεύουμε. Είμαι αισιόδοξη και μπορεί να κάνω λάθος αλλά πιστεύω ότι αν αποκατασταθεί το γλωσσικό θα είναι πολύ πολύ λίγο έγκυος ...εμ, αυτιστικός ήθελα να πω.
Γιατί όπως λέει η ιατρική ρήση ''μία φορά αυτιστικός, πάντα αυτιστικός''
Εμένα, πριν από πολλά χρόνια, τίποτε δεν μου έκανε περισσότερο καλό όταν η Χριστίνα ήταν στα πολύ δύσκολά της, όσο το να παρατηρεί κάποιος τα ωραία της και να το λέει.
Ο αυτισμός από κοντά είναι πολύ συχνά κουραστικός, οδυνηρός, δυσάρεστα απρόβλεπτος και, επίσης, ακόμη μεγαλύτερος μπελάς όταν κανείς βγει από το καβούκι που λέγεται σπίτι. Αλλά έχει και μερικά πολύ ευχάριστα απρόβλεπτα, εκεί που κανείς εκπλήσσεται ευχάριστα από το αποτέλεσμα προσπάθειας (και στενοχώριας) μηνών ή και χρόνων, ή από ένα δυναμικό που έμοιαζε ανύπαρκτο.
Υ.Γ. Ερώτηση προς μαθηματικούς εγκεφάλους από μη μαθηματικό εγκέφαλο: "μη στοχαστική" σημαίνει "μη τυχαία"?
Αν το κατάλαβα καλά, τότε ναι, βρίσκω ότι, όντως, το πώς προχωρεί ένα παιδί με αυτισμό είναι και απρόβλεπτο και, συγχρόνως, μη τυχαίο.
Big Bang Theory θυμίζει το τέκνο.
Και ο Θοδωρής κινείται σε ανάλογα πλαίσια.Κοινωνικότητα καλή,λίγο ατσούμπαλη με περισσότερη παρατήρηση των γεγονότων και λιγότερη συμμετοχή.Γλώσσα -επικοινωνία ,στάσιμη θα πω.Είχε κάνει ένα άλμα που μου έδωσε ελπίδες για κάτι καλύτερο αλλά ... φρέναρε.Φαντασία μηδενική ανέκαθεν,και ούτε κι εγώ ελπίζω ότι θα μπορέσει να πιάσει την έννοια ποτέ.
Δημοσίευση σχολίου