Ή που θα με φάει ή που θα τον φάω

(το Ρίκο, τον αυτισμό, κάποιον)

Σε διάθεση 3 alls που λέγανε και στον σινοϊαπωνικό πόλεμο, kill all, burn all, loot all.

Το τελευταίο διάστημα ο Ρίκος τσακίζει κόκαλα. Εκατομμύρια επαναλήψεις και μια νέα σούπερ εκνευριστική εφεύρεση, question tails που λέμε και στο χωριό μου τη Λεμεσό.

Ας πούμε ότι λέω το προφανές: Απόψε θα πάμε βόλτα.

Ρίκος: Δε θα πάμε βόλτα?

Εγώ: Τι είπα μόλις?

Ρίκος: Είπες ότι θα πάμε. Δε θα πάμε βόλτα?

Σπρώχνω την κοντοκομμένη καραμπίνα πιο βαθιά στα λαιμά μου, τα μυαλά γεμίζουν τους τοίχοι.

Αρκετές ώρες αλλού και απαντάει μόνο όταν πρόκειται για κάτι πραγματικά hush hush κι άμεσου ενδιαφέροντος.

Κολυμβητήριο

Εγώ: Βγάζεις το παντελόνι.

Ρίκος, κοιτάζει ψηλά, κοιτάζει τη λιμνούλα με το νερό, κοιτάζει το φως, παντελόνι μια φορά δε βγάζει.

Με μια δραματική κίνηση αλά μάνα κουράγιο, σωριάζομαι στην καρέκλα δίπλα μου, βγάζω και το βιβλίο μου και αρχίζω να διαβάζω και σιγά σιγά προσγειώνεται και το διαστημόπλοιο του άλιεν που αποφασίζει να βγάλει το παντελόνι του.

Επίσης αν δεν μου απαντάει όταν τον ρωτάω κάτι στην επόμενη ερώτησή του του λέω εσύ δε μού απάντησες πριν, τώρα ούτε εγώ σου μιλάω-αλλά φοβάμαι μην έχουμε κανένα πισωγύρισμα έτσι.

(Ω θεέ μου, λες τελικά όντως να μη θεραπεύεται?)