Από το βιβλίο των νεκρών φιλοσόφων αλλά το ξανασυνάντησα στην πύλη των φιλοσόφων που διαβάζω τώρα:
«Η φιλοσοφία είναι η μελέτη του θανάτου» και πρόκειται για τίτλο δοκιμίου του Μονταίν, ο οποίος το έχει πάρει από τον Κικέρωνα, όλο το δοκιμίο στα αγγλικά εδώ.
Λαρς φον Τρίερ, κομμάτια από την Athensvoice, με αφορμή τον Αντίχριστο:
«Το φιλμ είναι απαισιόδοξο και σκοτεινό, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι υπάρχει μια φωτεινή έξοδος στο βάθος της ζωής μας. Καταλαβαίνω ότι πρέπει να ξεγελάς τον εαυτό σου λέγοντας ότι υπάρχει διέξοδος, αλλά προσπαθώ να τη βρω από τα έξι μου χρόνια κι ακόμη δεν τα έχω καταφέρει»
«Μπορώ να δω τον εαυτό μου στο μικρό αγόρι που πεθαίνει στην αρχή της ταινίας. Αγαπούσα τόσο πολύ τη μητέρα μου όταν ήμουν παιδί κι εκείνη είχε αυτή τη μαγική δύναμη να με κάνει να πιστεύω πως οτιδήποτε και να μου έλεγε ήταν αληθινό. Δεν μου έδωσε όμως μια κανονική παιδική ηλικία. Αν τη ρωτούσα «θα πεθάνω απόψε όταν θα πάω για ύπνο;» θα μου έλεγε «δεν είναι πολύ πιθανόν», γιατί έπρεπε να λέει την αλήθεια. Η ανάγκη της να λέει την αλήθεια ήταν πιο δυνατή από την ανάγκη της να προστατεύσει το παιδί της. Αν τα παιδιά μου με ρωτούσαν ποτέ κάτι τέτοιο θα απαντούσα «φυσικά και όχι».
Από το Κ τώρα, πάλι Λαρς, σχολιάζοντας τον αντίκτυπο του θανάτου των γονιών του, τσιτάρει απόσπασμα από ταινία της Μέριλ Στριπ (που παρηγορεί φίλη της που έχασε τους γονείς της): «στην αρχή είναι πλήγμα, αλλά θα σου βγει σε καλό μακροπρόθεσμα».
7 σχόλια:
"...Η ανάγκη της να λέει την αλήθεια ήταν πιο δυνατή από την ανάγκη της να προστατεύσει το παιδί της..".
Δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι μπορεί να είναι τόσο τραυματικό για το παιδί. Από τις πιό εποικοδομητικές (για μένα) αναρτήσεις σου. Tnx!
Εμένα πάλι μου ταιριάζει αυτό της Μέριλ Στρίπ. Δεν θα το σχολιάσω όμως, γιατί ταυτόχρονα ντρέπομαι που μου φαίνεται τόσο αλήθεια. Αλλά δεν κάνω πίσω.
Καλά ο Λαρς έχει κάνει την απαισιοδοξία επάγγελμα...
Δεν καταλαβαίνω γιατί στην φιλοσοφία βουρλίζονται τόσο με τον θάνατο όταν υπάρχει κάτι χειρότερο όπως ο πόνος...
Μόλυ
Συμφωνώ με τη Μόλυ, προσωπικά τουλάχιστον θεωρώ ότι έχω φτάσει σε κάποιον βαθμό συμβιβασμού με τον χαμό του γονιού μου μετά από τόσα πολλά χρόνια αλλά η ανάμνηση του πόνου, της αρρώστιας και της κατάρρευσης από τα χρόνια που προηγήθηκαν, δεν είναι κάτι που μπορώ να χειριστώ.
Συμφωνώ και με τη mamma, δεν είχα σκεφτεί ότι η αλήθεια μπορεί να είναι τραυματική για ένα παιδί, πάντα σκέφτομαι ότι το χρυσωμένο χάπι μπορεί να αποδειχθεί πολύ χειρότερο...
Μamma, καταρχήν βρήκα πολύ λογική την απάντηση της μαμάς φον Τρίερ, αλλά μετά σκέφτηκα ότι δεν θα το έλεγα ποτέ στον Αργύρη πχ που τον τρώει το σχετικό άγχος.
Lemon, ακριβώς έτσι ένιωσα κι εγώ, μα ακριβώς!
Μόλυ, απαντώ κρίνοντας εξ ιδίων, διότι παρά τη συζήτηση όλων μας φαίνεται κάτι μακρινό ο θάνατος κι όσο είναι έτσι υπάρχει η πολυτέλεια της συζήτησης. Το πιο αληθινό περί θανάτου που έχω διαβάσει και μου ΄χει μείνει είναι από το βιβλίο ενός γιατρού, του Nowland, το How we die, που ούτε λίγο ούτε πολύ λέει ότι είναι δύσκολη υπόθεση να πεθάνεις. Η φιλοσοφία νομίζω ασχολείται κυρίως με την ανυπαρξία κι όχι με το διαδικαστικό μέρος του θανάτου που περιλαμβάνει και τον πόνο. Παίζει και να λέω μπαρούφες.
Διόνα, κι εγώ το χρυσώνω στο βαθμό του εφικτού, αλλά είναι μεγάλο το υπαρξιακό άγχος του (Αργύρη). Επίσης πιστεύω ότι δεν είναι χαζός, το καταλαβαίνει ότι κι εγώ τα ίδια σκέφτομαι, αλλά χρειάζεται κάποιον να τον αποσπά-όπως όλοι δλδ.
Ετσι η φιλοσοφία μιλάει γι’αυτό που τα λόγια στερευούν αλλά αν απλά τ’αγνοείς ή κάνεις τον πόνο όμως δεν μπορείς.
Μόλυ
΄Όταν μεγαλώσω, θ' ασχοληθώ περισσότερο με τον Επίκουρο
Kαι, ναι, συμφωνώ μ' αυτό που είπε η Μέριλ Στριπ. :)
Δημοσίευση σχολίου